Herinner u de geur van duffe kamers waarin te veel mensen te lang op elkaar hebben gezeten zonder een raam open te zetten. De met geen enkele andere klank te vergelijken ‘pfsht’ van het opentrekken van een blikje bier. Het willekeurig uitroepen van sentimenten gaande van van ‘Tetten!’ tot ‘Ik voel mij niet zo goed’. Herinner u, kortom, de filmmarathons uit uw jeugd. In het geval van ondergetekende wil dat zeggen: veel Christopher Lambert, veel artistiek onverantwoord naakt en – vooral – véél ‘American Pie’.
Het is dus – wij geven dat grif toe – met gepaste nostalgie dat wij uitkeken naar ‘American Pie: Reunion’. Oké, oké, ‘American Pie 2’ en ‘American Pie: The Wedding’ waren minder charmant dan deel één. Dat waren zelfs behoorlijk slechte films. Maar vertel dat maar eens aan een bronstige vijftienjarige. Sindsdien hebben wij altijd een onbehoorlijke en in een chic gezelschap zelfs behoorlijk gênante affectie gekoesterd voor de franchise. Voor ‘American Pie: Reunion’ hoopten wij dus niet alleen op een terugkeer naar de personages van wie wij eigenlijk alleen Stifler (Seann William Scott) gemist hebben – een vriend voor het leven, de Stifmeister – maar ook op een blast from the past die ons zou terugkatapulteren naar de minst intellectueel verantwoorde periode uit ons puberschap.
Slà à gt de film – wiens credits, dit geheel terzijde, zich laten lezen als het genodigdenbestand van een willekeurige bar mitswa – daar ook in? Hewel, ja. Of toch voldoende om die bronstige vijftienjarige die nog altijd in onze fiere mannenbast huist even het zwijgen op te leggen. Al bedoelen wij dat vooral figuurlijk: wij hoorden hem tijdens het bekijken van de film vooral dingen roepen als ‘Tetten zien!’, ‘Pintje! Pintje!’ en ‘Hahaha, Finch-fucker!’ En daarvoor dient de prent ook. Om de mensen die de film, net als afleveringen van ‘Power Rangers’, ‘Darkwing Duck’ en die oude tekenfilmserie over de Teenage Mutant Ninja Turtles, als niet te onderschatten jeugdsentiment zien.
Wij betwijfelen het dan ook of pubers van nu veel aan de film zullen hebben, behalve dan wanneer ze – zich pijnlijk bewust dat ze opeens veel te dicht naast hun maten zitten – nerveus schuifelend hun benen over elkaar kruisen op het moment dat Ali Cobrin een volle tien minuten haar loezen laat zien. Daar heeft iederéén iets aan. De producers hebben nog hun best gedaan om het filmpje aantrekkelijk te maken voor een nieuw, jong publiek door er af en toe wat verschrikkelijke en ook wel typisch ‘American Pie’-se onderbroekenlol in te stoppen. Zoals in de héél slechte proloog – enkel voor het gemak “proloog” genoemd -waarin Jim (Jason Biggs) masturbeert in een sok terwijl zijn vrouw Michelle (Alyson Hannigan) in bad zit – ze ligt óók te masturberen, dat spreekt – en zijn zoontje de kamer binnenwandelt, waarna Jim de sok op diens gezicht smijt, zijn laptop toeklapt op zijn penis en daarna – voor extra kolderiek effect – nog eens uit bed valt ook. Daar moest zelfs de bronstige vijftienjarige in mij niet mee lachen.
De beste scènes vinden plaats wanneer de personages gewoon bij elkaar zijn en debiele, bij momenten geestige momentjes beleven. Op een bepaald moment zitten de gasten bij elkaar op het strand en worden ze nat gespat door enkele vervelende tieners. Daarop neemt Stifler zijn makkers op sleeptouw om – zoals je dat nu eenmaal doet – in de koelbox van de pubers te kakken en hun jetski’s aan zijn jeep te binden. De niet ondure machines worden getrasht tegen een boom en wanneer zijn maten vragen waarom Stifler nu zonet de fucking jetski’s van die ukken de vernieling in heeft geholpen, antwoordt hij ietwat onbeholpen, ‘Well… They splashed us.’ Geef toe: da’s pretty funny. En hoe kan je, als je in de jaren 90 bent opgegroeid, een slow mo-shot van de maten die terug door de gangen van hun oude school wandelen nu nÃét awesome vinden?
’t Is dus spijtig dat schrijvers- en regisseursduo Hurwitz/Schlossberg niet méér op dat nostalgische kantje heeft ingespeeld. ‘American Pie: Reunion’ is een film die makkelijk per ongeluk oprecht had kunnen zijn. Maar iets te veel ongrappige vetzakkerij, slechte dialogen en een crappy gevoel voor tempo steken daar een stokje voor. (Héhé, stokje.) De film hangt niet goed aan elkaar, sommige stukken duren te lang, en andere momenten hadden dan weer meer screen time kunnen gebruiken – waarom wordt er bijvoorbeeld in godsnaam weggecut wanneer de gasten in de alcohol vliegen voor een epic beach party? Tussendoor krijg je enkele grappige situaties, zoals het gastoptreden van John Cho, die met de film gaat lopen. Maar er is geen geheel. Als je achteraf terugdenkt aan ‘American Pie: Reunion’, denk je aan een hoop situaties en random gebeurtenissen zonder punchline.
De eerste film had nog een doel – iedereen moest tegen de zomer van bil gaan – terwijl deze reünie gewoon gaat over een stel dudes die elkaar na een aantal jaar terug ontmoeten, en daar plezier aan beleven. Oké, çava, daar kan je nog wel iets mee doen – ‘Superbad’ ging uiteindelijk ook over niks, en dat was een geweldige puberfilm – maar de situaties zijn te wisselvallig om bijna twee uur lang te boeien. Dus, voor iedereen die niets met de franchise heeft: gewoon wegblijven, dit is een feestje voor insiders only. Desalniettemin: tof om Stifler nog eens terug te zien. Fuckers! Hahahahahaha!
