107 min. / USA
Wat doet een actiester van gisteren wanneer zijn
politieke carrière maar niet van de grond wil komen en zijn recente
films één voor één floppen? Uiteraard, hij graaft een succesvolle
franchise uit het verleden nog eens op, en probeert er nieuw leven
in te blazen. Dat soort van blatante pogingen tot kunstmatige
reanimatie van een afgestorven loopbaan loopt zelden goed af (heeft
u al die vierde ‘Rambo’ of zesde ‘Rocky’ gezien?), maar het kàn
lukken. ‘Terminator 3: Rise Of The Machines’ is het eerste bewijs
dat we deze zomer gekregen hebben dat een actiefilm best leuk kan
zijn en dat een sequel niet noodzakelijk een belediging van het
origineel hoeft te zijn. We waren het bijna vergeten.
De film begint zo’n tien jaar na het einde van ‘T2’. Judgment day,
de dag in 1997 dat de wereld aangevallen zou worden door machines
van het intelligente computernetwerk Skynet (hallo, Belgacom?), is
er niet gekomen. Maar John Connor, wiens moeder maar net lang
genoeg leefde om de originele dag des oordeels zonder slag of stoot
te zien passeren, is er nog steeds niet gerust op, en leeft anoniem
als bouwvakker.
De vernietiging van het Cyberdyne gebouw in de tweede film heeft de
evolutie van Skynet evenwel niet tegengehouden, enkel vertraagd.
Anderen stonden klaar om het werk over te nemen en nu, met enkele
jaren achterstand, is de tijd er dan toch. Net zoals vroeger,
sturen de machines uit de toekomst een Terminator naar Connor toe
om te voorkomen dat hij de ultieme oorlog met de machines zal
winnen. En het verzet stuurt – wie anders – gehuld in leren jack en
met een zonnenbril op z’n stoïcijns gezicht, Schwarzie
himself.
In principe krijgen we dus dezelfde plot als in de vorige film,
maar wie dacht enkel een herkauwing van deel twee te zullen
krijgen, is eraan voor de moeite. James Cameron wilde immers niets
meer met de serie te maken hebben, en liet de regie voeren door
Jonathan Mostow, die eerder de redelijke duikbootthriller ‘U-571’
maakte. Mostow behandelt de originele films dan wel met het respect
dat ze verdienen, maar hij vergeet ook niet om van T3 in de eerste
plaats zijn eigen film te maken. Hij probeert niet om de stijl van
Cameron te imiteren, doet zijn eigen ding met het materiaal, wat
een goeie beslissing was.
In de praktijk wil dit voornamelijk zeggen dat de toon van ‘T3’
anders ligt dan die van de vorige films. Het duistere,
apocalyptische sfeertje van immer dreigende doem wordt luchtiger
gemaakt. Waar Cameron zijn films liet baden in metaalachtige blauwe
en grijze kleuren, lijkt de wereld van ‘T3′ aan kleur gewonnen te
hebben, alles ziet er naturalistischer en warmer uit. Dat maakt
Mostow’s film duidelijk minder gestileerd dan die van Cameron, maar
het helpt ook om ons te herinneren waar Connor en zijn vrienden
eigenlijk voor vechten. De wereld is geen duistere, hopeloze
plaats, zoals Cameron soms leek te suggereren, maar een plek waar
veel schoonheid en warmte terug te vinden valt, en die dus
beschermd dient te worden.
Eén van de voornaamste redenen waarom we gaan kijken, is natuurlijk
om de nieuwe Terminator aan het werk te zien. Kristanna Loken, ooit
een fotomodel, nu een filmmodel, speelt de T-X, ook bekend als de
Terminatrix, een levengroot Zwitsers zakmes dat bestaat uit
hetzelfde vloeibare metaal als haar voorganger, maar ditmaal
toegang heeft tot een oneindig aantal functies en bijgevolg zonder
problemen elektrische shocks kan geven, cirkelzagen tevoorschijn
kan toveren en zelfs voertuigen vanop afstand kan besturen. Zolang
we Loken aan het werk zien, achter het stuur van een gigantische
vrachtwagen mét kraan, of in een duel met Ah-nuld in de toiletten
van een overheidsgebouw, is alles dik in orde. Het probleem is
alleen dat ze er nauwelijks in slaagt om echte dreiging op te
roepen. In Camerons films moesten we der Arnold of Robert Patrick
nog maar met die vastberaden blik op hun gezicht op de camera af
zien lopen, of de koude rillingen liepen al over onze rug. Loken
lukt dat niet. Het is pas wanneer we haar computergegenereerde
onverwoestbaarheid zien tijdens actiescènes, dat ze echt gevaarlijk
lijkt. Ben ik trouwens de enige die vindt dat de Terminatrix een
zweep had moeten krijgen? Of ligt dat weer aan mijn dirty
mind?
Nick Stahl (‘In The Bedroom’) speelt
de pakweg 23-jarige John Connor en doet dat goed. Geen oscarwinnend
materiaal, veronderstel ik, maar een geloofwaardig personage. Ik
had meer moeite met Claire Danes als zijn vriendinnetje van
vroeger, die nu tegen wil en dank mee in het avontuur gesleept
wordt. Ik wil maar zeggen: Linda Hamilton inruilen voor Claire
Danes? No way, dude! En dan is er nog de Oostenrijkse eik zelf,
natuurlijk, die zich hier fameus lijkt te amuseren en nog steeds,
ondanks zijn 55 jaar, een schitterende machine (zij het een
verouderd model) kan neerzetten.
Mostow toont zich met ‘T3′ een vrij zuinig filmer – waar James
Cameron de neiging heeft om zijn films te laten aanslepen, en de
éne climax na de andere in te werken, maakt deze nieuwe regisseur
een veel compactere prent, die als een pijl uit een boog van begin
naar einde schiet, en waar letterlijk geen scène teveel in zit. Na
de vermoeiende, opgeblazen action extravaganza’s die ‘The Hulk’ en ‘Charlie’s Angels: Full Throttle’ waren, is
dat een opluchting: eindelijk nog eens een actievehikel dat zich
niet verplicht voelt om nog een half uur aan de gang te blijven
nadat het gemiddelde publiek er genoeg van heeft.
De actiescènes zijn goed in elkaar gestoken en getuigen van
vindingrijkheid – denk maar aan de scène met de kraan, of die op
het kerkhof. Het moet al van ‘X2’
geleden zijn dat dergelijke momenten niet alleen goed uitgevoerd
werden, maar dat je ook de indruk krijgt dat erover werd nagedacht.
Dat de overheersende indruk er één was van: “dàt hebben ze goed
gevonden,” in plaats van: “dat hebben ze goed getrukeerd.”
Voor het overige is ‘T3′ eindelijk nog eens een actiefilm die humor
in het scenario weet te verwerken zonder zich daarvoor in allerlei
kluchtige bochten te moeten wringen. De truc om op een effectieve
manier humor in zo’n situaties te stoppen, is dat de personages
niet wéten dat ze grappig zijn. De manier waarop unsere Schwarz aan
zijn kledij komt, is ronduit hilarisch, net als een heerlijke
running gag rond zijn zonnenbrilletje, maar ditmaal is het het
publiek dat lacht, en niet de personages (hallo, ‘Charlie’s Angels’?).
Voeg daar nog een aantal schitterende effectenshots tussen, zoals
eentje aan het begin van de film waarin Connor een flesje bier van
een brug laat vallen als inleiding op een droomsequens, en we
hebben ‘Terminator 3’. Puristen zullen de Cameron-touch misschien
missen, maar dit is en blijft, naar alle standaards, een
uitstekende actiefilm, gemaakt tijdens een zomer die nog niet veel
uitstekends heeft gezien. Daar kunnen Ang Lee en McG nog een puntje
aan zuigen!
http://www.terminator3.com/
