Je weet dat een franchise in de problemen zit, wanneer er besloten wordt om hele stukken opgebouwde geschiedenis te negeren in een poging om de zaak weer op de rails te krijgen. Het gebeurde met het Star Trek televisie-universum toen de schrijvers allerlei stunts moesten uithalen om de klassieke tijdslijn te herstellen, het gebeurt nu met de 35 jaar oude Terminator– franchise in een poging terug in de gratie van het publiek te komen. Jonathan Mostows enigszins verdienstelijke Terminator 3: Rise of the Machines bouwde nog ietwat voort op de erfenis van James Camerons originele dubbelluik, maar de daaropvolgende incarnaties werden door niemand nog gesmaakt: publiek, critici, noch fans. Met de terugkeer van James Cameron als producent, schrapt Dark Fate alles wat Salvation en Genisys opvoerden, in de hoop dat de kijker opnieuw warm te maken voor de moordende robot uit de toekomst.
Hoewel dat anno 2019 moeilijk nog te bevatten is, was het origineel uit 1984 niet meer dan een brutaal B-filmpje, dat ver boven zichzelf werd uitgetild dankzij de efficiënte en virtuoze regie van een jong talent dat zijn sporen verdiend had bij Roger Corman (Cameron maakte indruk met de aankleding van Galaxy of Terror) en na Piranha II de kans kreeg om een actiespektakel te regisseren dat zou uitgroeien tot een absolute mijlpaal in het genre.
Meer dan drie decennia later zijn de Terminator films verworden tot logge machinerieën waarin de explosieve energie en visuele flair van die eersteling helaas ver te zoeken zijn. In een poging die terug te vinden, brengt het script zowel Linda Hamilton als Arnold Schwarzenegger terug (al speelde die laatste ook al bijrollen in de vorige afleveringen) om hun beroemde rollen te hernemen. Een groot deel van Dark Fate bestaat dan ook uit zelfbewuste knipogen en het recycleren van situaties uit alle vorige films.
De plot is in wezen niet meer dan een herwerking van het origineel – alweer vechten een krijger en een moordenaar uit de toekomst om het leven van een persoon die die toekomst zal bepalen – met dat verschil dat er uiteraard alweer een meer gesofistikeerde Terminator is, alsook een geavanceerde menselijke bondgenoot (rijzende ster Mackenzie Davis). Veel nieuws brengt die aanpak niet en ook de zoveelste manier om Schwarzeneggers personage te herdenken heeft niet veel om het lijf en resulteert vooral in een intermezzo van een half uur waarin de zelfparodie onwaarschijnlijke dimensies aanneemt.
Aangezien de regisseur van dienst Tim Miller is (Dead Pool) is ook de actie van bedroevend niveau. Veel van de grote momenten, zijn zo slecht in beeld gezet dat we vaak nauwelijks weten wat er nu eigenlijk aan de hand is: de strijd in een neerstortend vliegtuig is dermate slordig geregisseerd dat we eigenlijk onmogelijk kunnen vaststellen wat er eigenlijk gebeurt. Ook inzake speciale effecten, valt er weinig bijzonders te rapen: toen de futuristische moordmachine in Terminator 2: Judgment Day plots vloeibaar werd, was dat een revolutie inzake de integratie van CGI beelden in film, na al die tijd is een zoveelste variant daarop al lang niet meer van dien aard dat die de kijker wakker zal schudden.
Nu blijkt dat bij de Amerikaanse première van Terminator: Dark Fate het publiek het grotendeels liet afweten (Paramount gokte vooraf op een openingsweekend van 40 miljoen dollar, het werd er 28 en ook de 12 miljoen die de film initieel in de rest van de wereld ophaalde was teleurstellend), stelt zich eens te meer de vraag of het geen tijd is geworden om de hele reeks ten grave te dragen. Op basis van de kwaliteit van deze Dark Fate is dat in ieder geval een beslissing waarover niet lang zou moeten worden nagedacht.
