Zou het kunnen dat de vier jongelingen van Rape Blossoms geboren zijn in de jaren tachtig? Als je hun tweede plaat Ruinenlust wat tijd gunt, zal je gauw merken dat de Gentse bloesems voor meer dan alleen post-punk staan.
Rape Blossoms heeft met leden van The Germans en Penguins Know Why niet alleen veel talent in zijn rangen, ook eigenzinnigheid. Op hun eerste release, het bijna drie jaar oude Starving Vultures At 7-Eleven haalden ze al hondsbrutaal uit. U kent misschien nog monsters van nummers als “No Higher Plot” en “Hungry Wolves” of herinnert u nog hun optreden in de Kinky Star tijdens de Gentse Feesten van 2011? Ook in het voorprogramma van Kapitan Korsakov maakte de band al enkele jaren gelden indruk. Met zanger David Defrenne hebben ze dan ook een ideale frontman die het publiek meesleurt in hun intense optredens.
Om eens omgekeerd te beginnen: onze favoriet van de plaat is de geduldige, elf minuten durende afsluiter “In The Red”; een lange duistere, claustrofobische ervaring die eerst op subtiele percussie en na enkele minuten ook op gitaren drijft. Pas op het einde wordt een vuurbal van hypernerveuze drums, gierende gitaren en hysterisch gezang naar de luisteraar gespuwd. Tegenwoordig zou Rape Blossoms naast fans van Joy Division (nolens volens), Fugazi en The Horrors ook Swans- en Liars-liefhebbers kunnen aanspreken.
Wordt daarmee de chaotische new wave punk van weleer achterwege gelaten? Helemaal niet. De andere nummers worden geduldiger opgebouwd, maar klinken daarom niet minder zwaar in het gehoor. Het beste voorbeeld daarvan is opener “Saturn”. “Outlines” klinkt wat makkelijker in het gehoor en zal in tegenstelling tot andere nummers echt blijven hangen, maar ook dit is een pareltje van onderhuidse spanning. “VHS” klinkt gelijkaardig maar naarmate je meer het nummer luistert, zal je merken dat repetitieve drums en het snerpend gitaargeluid, dat door merg en been gaat, de vocalen subtiel op de achtergrond drukken.
Met twee nummers, die evenzeer ongeschikt zijn voor hartlijders, hebben we het iets (met de nadruk op iets) moeilijker. Zowel in “Egging Voices” als “Slow Breath” lijken de gevaarlijke tegendraadse riff van Lennert Jacobs en nerveuze drums enerzijds en de vocalen van Defrenne anderzijds tegen elkaar te botsen, maar elkaar in de weg lopen doen ze gelukkig echt nooit. Dat maakt de spanning alleen maar sterker. Ook mixer Pascal Deweze verdient dus een applausje.
Rape Blossoms hebben duidelijk hun muziekgeschiedenis goed geleerd, maar ze hebben daaruit wel een eigen geluid gedestilleerd en dat klinkt mysterieus, spannend en duister. Veel tijd hebben ze niet nodig om ons daarvan te overtuigen: Ruinenlust is voorbij na amper zes nummers en 33 minuten. Als deze band eens in uw buurt speelt: mis ze niet maar u bent gewaarschuwd.
