Wie zou niet graag aanwezig geweest zijn tijdens de wekelijkse optredens in Sin-é, een sober café ergens in New York? Er moet een uniek sfeertje gehangen hebben zo begin jaren 90 toen een zekere Jeff Buckley er de ziel uit zijn lijf zong. Een jonge belofte? Zeker, hij werkte er aan zijn naam en faam.
Het is dankzij debuut Grace dat Buckley brokken maakte, maar de EP Live at Sin-é — die al in ’93 verscheen — kon al op een schare fans rekenen. Op dat moment was het al interessant om te zien hoe dit nieuwe muzikale talent zich ontwikkelde tot hij zich klaar voelde om een eerste langspeler de wereld in te gooien. Zijn dood maakt de opnames er nog intrigerender en tragischer op. De release van Live at Sin-é (Legacy Edition) is, met dubbele cd en dvd, een uitgebreidere versie van de oorspronkelijke EP waarvan de liedjes hier ook werden geïntegreerd.
Op deze editie krijg je optredens afgewisseld met de monologen die Jeff voerde of kan je zelf horen hoe hij met zijn publiek omgaat en interageert. Je krijgt het allemaal voorgeschoteld. Zo zet Buckley op een bepaald moment het nummer "Calling You" in, hij zit fout, verontschuldigt zich en wijdt eventjes uit over Miles Davis. Schoonheidsfoutjes et all: alsof je er zelf bij bent dus. Zo krijg je een aantal Grace-nummers te horen in een vroege versie. Sommigen zullen van tekst verschillen. Bij anderen hoor je al duidelijk dat deze jongen weet waar hij naartoe wil.
Wat Jeff Buckley deed tijdens deze optredens was zoeken. Want alleen door te spelen, leer je het vak. Daar kunnen de hedendaagse geprefabriceerde popartiesten nog een puntje aan zuigen. Jeff legt het zelf uit tijdens de korte interviewfragmentjes die op de dvd staan: "The EP was a waystation, something I was getting to. It was not indicative of what was gonna come. It wasn’t a milestone, just a love note to Sin-é."
De vraag is natuurlijk wat Jeff Buckley van deze release zou gedacht hebben. Hij had ergens liever gehad dat de Sin-é-EP er niet was geweest. Je kan dus wel zeggen dat hij deze release waarschijnlijk niet echt geapprecieerd zou hebben. Voor degene die hem nog nooit in levende lijve aan het werk heeft mogen meemaken, is dit natuurlijk van onschatbare waarde. Al kan je je hartje wél al goed opgehaald hebben aan de vorige live-platen die het licht al zagen. Daar krijg je met de post-Grace-artiestenjaren te maken, hier is een artiest-in-wording zichzelf nog aan het fijntunen. Je beslist natuurlijk zelf wat je het meest interesseert, maar voor de échte fan is dit natuurlijk hét van hét. Deze uitgave wordt niet voor niets The Ultimate Fan Experience genoemd: het begin van een genie die nooit ten volle heeft mogen tonen waartoe hij in staat was. Want groots zou het zeker geweest zijn.
