Alt-country en shoegaze: in het voorjaar van 2023 toonde Wednesday met Rat Saw God voor eens en altijd dat die curieuze kruisbestuiving kan werken. Dik twee jaar later staat de band opnieuw aan onze deur met Bleeds: of we meer willen van die creek rock, zoals die mix zich ondertussen laat noemen? Graag, laat maar komen!
Relaties onder bandleden, zal dat ooit echt werken? Op wereldtournee met Rat Saw God bloedde de liefde tussen Karly Hartzman (zang, gitaar) en gitarist MJ Lenderman ter hoogte van Tokyo dood, en uiteindelijk verliet hij de band. Tenminste, toch wat betreft het tourgegeven, want voor studiowerk zoals dit Bleeds blijft hij trouw op post. Net als bij Adrianne Lenker en Buck Meek bij Big Thief vormt een romantische voorgeschiedenis ook bij Wednesday dus een tastbare entiteit. Hartzman heeft Lenderman nog altijd nodig in haar creatieve leven, zelfs als er van de intiemste liefde geen sprake meer is.
Niet dat dit Bleeds één op één het verhaal van die breuk is: Wednesday laat maar tussen de lijnen raden naar dat gegeven. De aanzet van dit album kwam er ook al voor de breuk, die zo meer in de details sloop. Onderhuids zit er dus wel flink wat relationele spanning in de songs. “If you need me / I’ll call you” zucht Hartzman giftig over “You and your broke dick sincerity”. “Reality TV Argument Bleeds” heet dat openingsbod, waarin ook dat scheurende gitaargeluid van de band zich een eerste keer stevig roert.
Die wrijving zit vaak verscholen in de rand van dat kader van uitzichtloosheid en verval dat eerder ook de vorige worpen van Wednesday typeerde. In “Townies” schetst Hartzman met rake observaties de gevolgen van losbandigheid van dat gat waar “sixteen and bored and drunk” meer de norm dan de uitzondering is. Ze kan net zo goed zichzelf de schuld geven, zoals op het trage, intimistische “The Way Love Goes”: “I oversold myself on the night we met / I’m not as entertaining as you might’ve thought I was then” Het is persoonlijk, het zit diep, zegt die gevoelige vertolking, zij zacht op haar gitaar en verder wat kringeltjes lap steel guitar.
Wednesday kan het net zo goed radicaal anders. Op “Wasp”, de tegenpool van die trage, raast de hele band anderhalve minuut lang alsof door dat agressieve ongedierte gestoken. “Elderberry Wine” klinkt dan weer vlot poppy met die country twang, met opnieuw die lap steel guitar die Hartzmans zoetste stem versiert. “Pick Up That Knife” kabbelt met een verraderlijk nerveuze onderstroom naar een steeds intenser gekrijst kookpunt (“They’ll meet you outside”). Indrukwekkend ook, hoe Hartzman haar ziedende oerschreeuwen voorbij “Pick Up That Knife” tot “Wasp” aanhoudt voor een naadloze overgang. Live zal dat steevast een een-tweetje zijn.
Net als op de voorganger zitten de personages op Bleeds ook zwaar aan de verdovende middelen. Alcohol, weed, ketamine, zelfs neusspray: alles om minstens in het hoofd weg te raken uit de uitzichtloze verveling. Ook de I-40, de snelweg langs Hartzmans heimat die enkele keren als metafoor voor de verhoopte ontsnapping figureert, blijft een illusie. “Started the highway”, probeert Hartzman nog in “Wound Up Here (By Holdin On)”, “…then ran out of money / So we meet up at the on-ramp, drink 20/20”, terwijl de gitaren de verslagenheid kracht bijzetten. Het mag – net als de liefde tussen Hartzman en Lenderman – niet zijn.
Wednesday had al enkele platen lang zijn eigen geluid, en met Bleeds (alweer de zesde worp) laat het vijftal zich op kruissnelheid horen. Creek rock, heet dat dus: een groep die zijn eigen genre pioniert, kan niet anders dan sterk bezig zijn.
