Meer dan duidelijk verwijzen naar T(t)he S(s)ound van de jaren tachtig, en toch fris en monter klinken? Sad Boys Klub kan het één EP lang succesvol.
Het Trefpunt wekenlang op voorhand uitverkopen: het moet zijn dat er al een buzz rond deze jonge vierkoppige band hangt. Bovendien is Sad Boys Klub deze maand uitgeroepen tot De Belofte van het moment op Radio Willy. Dat het de Gentenaars menens is nieuwe hartjes te veroveren, is meer dan duidelijk na de verschroeiende Trefpunt-passage. Daar moesten we door de intensiteit van de releaseshow vaak denken aan de vroege periode van DIIV, Whispering Sons en A Place To Bury Strangers, ook omdat de Sad Boys live de rauwheid en energie combineren met een frisse sound. Dat doen ze ook op hun nieuwste EP Talking Silence.
“Promised Land” is een openingsnummer om u tegen te zeggen: een strakke, galmende gitaarriff zet meteen de toon terwijl de drumpartij heerlijk strak klinkt en het nummer voortdrijft, zoals op elk nummer van de plaat trouwens. De zang van Thomas Seynhaeve is übercool, declamerend en onheilspellend tegelijk, wat doet denken aan het stemgeluid van Grian Chatten van Fontaines D.C. Na dik twee minuten ontploft het nummer op aangeven van gitarist Gilles Van De Vijver in een postrockerige razernij om dan weer over te gaan in de precieze drums van Lucas Vanmeerhaeghe en dito bas van Gilles Dierickx. En we zijn nog maar net begonnen.
Met “Ballet Dancer” schakelt de band een versnelling hoger. Het is een van de meest catchy nummers van de EP. De ijzige gitaarklanken zijn hier nog prominenter, waardoor het de melancholische new wave en dreigende, maar dansbare energie die je ook hoort bij Whispering Sons in zich heeft. Een nummer dat niet zou misstaan op een new wave-feestje waar bewegen niet uitgesloten is. Deze dertigers waren nog lang niet geboren toen The Sound opgericht werd en Ian Curtis zich van het leven benam, maar o boy, wat hebben ze het genre in de vingers.
“Ballet Dancer” is het bewijs van de volwassenheid van de songs, die in een festivaltent net zo goed zouden staan als een huis. Ja, ook voor een massa volk. Dat doet ook “A Calling”, dat van bij de eerste gitaarnoot aan DIIV doet denken en heerlijk ondergedompeld is in de galm van de dromerige gitaren. Als langste song van de EP neemt “No Narrative” de tijd om te ademen en op te bouwen. Het heeft een zware, doordringende baslijn die de ruggengraat van het nummer vormt. Het nummer heeft door de diepe donkerte en meesterlijk opbouwende stijl dan weer echo’s van de The Murder Capital ten tijde van hun debuut When I Have Fears in zich.
“God Is Insane” is de gedroomde, sfeervolle afsluiter van de EP: een donker, episch stuk met genoeg zwaarte om een hele kamer te vullen. Het is hypnotiserend en repetitief, en eindigt met de oerschreeuw van Jasper De Petter (Ronker) – die de plaat producete – in een climax die je niet snel zal vergeten. “God Is Insane” is het vijfde bewijs op rij van het potentieel van Sad Boys Klub.
Talking Silence laat een band horen die met één been stevig verankerd is in een lange postpunktraditie en met het andere in de galmende paden van de betere shoegaze. Uit deze twee genres smeedt Sad Boys Klub een eigen geluid dat je niet snel loslaat. Live zijn deze nummers telkens catchy of zelfs dansbare mokerslagjes. Met andere woorden: deze band staat klaar om je dit najaar en (hopelijk) volgende zomer te overrompelen.
