Frank Vander linden is meer dan enkel De Mens, de overbekende topgroep die al meedraait van oktober 1992. Zijn twee steengoede soloplaten belichten een intiemere, kwetsbare kant van de man en dat levert zeer mooie muziekjes op. Ook al blonk de gewezen rockjournalist in De Roma weer uit in supersnedige, soms hilarische bindteksten en ook al bestond de setlist voor een behoorlijk deel uit nummers van De Mens.
Niets mis mee natuurlijk, zeker wanneer Vander linden zijn concert al wandelend vanuit de zaal naar het podium aftrapte met “Irene”, de grootste hit van De Mens. Het publiek zong uit volle borst mee, de zaallichten floepten slecht met tegenzin langzaam uit, de folkgitaar werd op het gemak ingeplugd. Geen twijfel mogelijk, dit zou een dijk van een optreden worden. Meteen kregen we met “Gebrek aan jou”, uit zijn met superlatieven overladen soloplaat Nachtwerk al een eerste rustpunt. “De zomer zindert/maar het huis staat in de kou/er heerst hier echt wel/een groot gebrek aan jou”: scheiden doet lijden. Al pareerde Vander linden de tristesse van veel van zijn songs met, we schreven het al, soms dolkomische bindteksten.
En zo vertelde de rasmuzikant, na de formele vraag of iedereen wel voldoende ongelukkig was, droogjes dat “In de walszaal”, uit zijn solodebuut, niet bepaald een carnavalskraker was. Dat het daarentegen ging over een lange relatie en dat hij zo’n slordige 50 à 60 liedjes had klaarstaan, allen met een traan en een traan. Vander linden zou overigens de hele avond als een volleerde koorddanser laveren tussen porseleinen, breekbare nummers en energieker werk, een beetje zoals de Ierse folkzanger Luka Bloom dat ook al jaren doet. Volgde dus een strak staccato gespeeld “Dit is mijn huis”, waarna hij bij het obligate stemmen van zijn gitaar het publiek haarfijn uitlegde dat alle popliedjes heen en weer pendelen tussen “O neen, ze is weg” en “O shit, ze komt terug”. Geef die man een docentenjob in het vak Popmuziekgeschiedenis, dringend! Maar gelukkig bleef Vander linden toch min of meer bij de les – steengoede songs spelen – en ging hij volledig loos op zijn gitaar in “Patti blues”.
Bovendien bleek Vander linden niet te beroerd om herhaaldelijk speldenprikken nagelnieuw werk op De Roma los te laten, en dus greep het intimistische, bloedmooie “Ik wil niet dat je het koud hebt” ons, argeloze toeschouwers, resoluut bij het nekvel. “Zonder verlangen” mocht dan weer rekenen op heel wat herkenningsapplaus. Het nadien gespeelde, kraakverse “Warmte” was, dixit Vander linden, ook “een song met een chauffage-inslag” en baadde in heftige, volle, gulzige akkoorden. “Ik hou van je warmte/ze laat me bestaan”, zong hij. En weer geloofden wij de man onvoorwaardelijk. Het bedrieglijk vrolijke melodietje van “Verdwenen vrienden” maskeerde vervolgens als een dief in de nacht het onderwerp – op een waardige manier rouwen om onze dierbare overledenen. Toegegeven, een goedgevulde Roma had toen al een fijn concert achter de kiezen. En dan moest David Poltrock, toetsenist van De Mens, er nog bij komen!
Met enkel Poltrock op elektrische piano zong onze favoriete treurwilg “Genees mij”, een soort van muzikale én tekstuele striptease. Of kent u een mooiere, dieper in de ziel snijdende zinsnede als “Wijsheid ligt overal op straat/maar troost kan je niet krijgen”? Nog werk zonder gitaar en met een glansrol voor Poltrock op toetsen? Wat dacht u van een vingervlug gespeeld “Jeroen Brouwers schrijft een boek” of het iets tragere “Kim is dood”? Bij “Soms denk ik dat ik een weeskind ben”, als vanouds vergezeld van een erg lange bindtekst, gordde Vander linden opnieuw zijn folkgitaar om, om met een bluesy intro de puntjes terug vastberaden op de i te zetten. Al stal Poltrock ook hier de show met een erg jazzy pianosolo.
Er bleef maar snoepgoed voor de oren én ogen uit de boxen en adequaat gerunde lichtspots knallen. Bijvoorbeeld met het intrigerende “Ben je een autodief of breng je mij naar huis” of het eveneens nieuwe “Je kwetst me want je bent van mij”. Na de ietwat belegen grappen over Poltrocks ambassadeurschap van de stad Poperinge volgden nog een zeer intiem “Het is maar verdriet” en een erg knappe pianosolo bij “En in Gent”. Besluiten deed Vander linden zijn reguliere set met zijn zoetgevooisde solohit “Ik dacht aan een vrouw”.
Na exact 37 seconden in de coulissen – volgens Vander linden bleek uit wetenschappelijk onderzoek dat precies die tijd het ideale wachtmoment was voor een artiest om terug te keren naar het podium – volgden nog vlekkeloze, erg knap gespeelde soloversies van “Nooit genoeg”, “Elke dag een beetje wijzer” en een machtig “Ergens onderweg”, en yep, er volgde zelfs, uiteraard na 37 seconden off stage, nog een allerlaatste, nagelnieuw bisnummer. Tegen die tijd hadden wij al lang onze conclusie klaar: Vander linden ademt namelijk goeie, soms kwetsbare, dan weer stevig rockende muziek uit elke porie van zijn vege lijf, en pareert zijn kwetsbare kant meesterlijk met bindteksten die nog scherper zijn dan een versgeslepen slagersmes. Wij herhalen: geef die man een leerstoel in de Popmuziekgeschiedenis. Nu!