Sugar, spice, and everything nice – het zijn de ingrediënten die Professor X een toverketel in mikte om zijn Powerpuff Girls mee tot leven te wekken, maar even goed die van de nieuwste NewDad. Op hun sprookjesachtige Altar offeren ze even graag zoete liefdesliedjes als pittige wraakacties. Lekker brouwseltje!
Ha, een Ierse band die naar Londen verhuist op zoek naar succes en zich vervolgens laat inspireren door het gemis van het moederland, waar hebben we dat nog gehoord? Hun eerste worp Madra kreeg nog een Ierse titel mee (“hond” in Gaeilge, leerde Duolingo ons), Altar is volledig in het Verenigd Koninkrijk geworteld. De melancholie ligt als een dikke laag zilte Kerrygold-boter over de plaat gesmeerd en smelt op de tong in dromerige indiepopper “Pretty” of tranentrekker “Sinking Kind Of Feeling”, dat best een hitje van een van de regerende popprinsessen had kunnen zijn.
De gruizige reverb die NewDad eerder kenmerkte, is dan weer dunner gespreid. Producer Shrink moedigde de Galwegians aan tot doseren en gitarist Fiachra Parslow en frontvrouw Julie Dawsons 90s riffs loepzuiver te houden, maar was gelukkig niet al te streng. In openingsbod “Other Side” legt het trio zijn kaarten al op tafel. We openen een antiek juwelendoosje, Dawsons feeërieke stem laat een ballerina bekoorlijk rondtollen. Enter dreigende drums en de effectenpedalen, de sfeer slaat om: “I don’t know what but something’s died / Think it might have been an old dream of mine”.
Zo hebben we ze het liefst, ergens op een messcherpe grens tussen lieflijk en luid, kwetsbaar en kwaad. Of misschien toch met een teentje erover, want heeft al iets op zo’n leuke manier woest geklonken als haar “HATE!” en “GOD!” over de bulderende bassen van “Roobosh”? Ook het kittige “Heavyweight” en “Entertainer” zijn singlemateriaal pur sang. En als we ons dan toch op het kwade pad begeven: “Misery” ziet de zangeres in haar villain era – dit is hoe imponerend Taylor Swift had willen klinken op haar beruchte diss tracks en zou weleens de “bad guy”-era Billie Eilish fans kunnen overtuigen. Het “Everything I Wanted” op dit album heeft overigens niks met Eilish’ gelijknamige pareltje te maken, maar hoeft er niet eens voor onder te doen.
Veel lekkers in de kerk van NewDad, waarnaast nummers die dat spannende contrast tussen sprookjes- en spookachtig missen (“Puzzle”, “Mr Cold Embrace”, “Vertigo”), wat bleek uitvallen. Echt zoutloos wordt het nooit met dit grillige groepje, maar de eerste helft van de plaat is gewoon sterker.
Met Altar bewijst NewDad dat het niet zomaar weer een gitaarbandje is met de stempel Opkomend Iers Talent. Hun Element X? De charismatische Julie Dawson die in één en hetzelfde nummer als engel én duivel in je oren fluistert, fleemt en kijft. Dat Gen Z tegenwoordig ook valt voor shoegaze – TikTokkers zijn verzot op Slowdive, bijvoorbeeld – belooft alleen maar goeds voor deze band die iets extra poppy doet met het genre.
NewDad speelt op 13 oktober in de Brusselse Botanique.
