Dertig jaar bestaat De Mens en dus heeft de titel van de dertiende iets van een manifest: Broers. Want enkel zo kon dit verbond tussen vier zielen zo lang blijven bestaan. De bijhorende plaat is er eentje die gemaakt is om live te spelen. Omdat dat nog altijd is waar deze groep het best rendeert.
Knaldrang, je kunt het ook na je vijftigste voelen. Als Broers één iets uitademt, dan wel: ‘eindelijk’. Frank Vander linden hoeft het niet eens over die afgelopen twee jaar te hebben, je voelt het zo wel dat al dit snakken en zuchten te maken heeft met iets wat op bevrijding lijkt. Je hoort het aan de “Born To Run”-achtige manier waarop “Waar is de liefde?” uit de boxen knalt; een renpaard met een broek vol goesting is er niets tegen. Van pure euforie smijt Vander linden er nog een Eurosong-modulatie bovenop.
Dit is ook het album van de Nieuwe Liefde. Drie jaar nadat hij op Nachtwerk solo de breuk met regisseuse Kat Steppe doorslikte, heeft de zanger een nieuwe relatie, en die mag gevierd worden. “Genees mij”, smeekt hij, want ze is nu eenmaal dokteres, en Vander linden zou de Mensheid niet zijn als hij zoiets zou laten liggen. “Koningin” is al helemaal een juichend vieren van de liefde, op een manier die hij nog maar zelden heeft gedaan.
Een plaat van De Mens is niettemin een plaat van De Mens is een plaat van De Mens. Heel erg anders dan 24 uur of Nooit genoeg klinkt deze niet. Misschien zijn de toetsen van eeuwige nieuweling – dat krijg je als je pas na twintig jaar aan boord stapt – David Poltrock nog wat meer aanwezig, misschien doen Vander linden, De Coster of Jans ergens iets waarvan zij weten dat ze het nog nooit deden. En als dat zo is, dan valt dat toe te juichen. Maar wat we willen zeggen: Broers klinkt geweldig vertrouwd.
Ja, in “Jaja” is het synthwerk opmerkelijk bruut, de song zeldzaam ruig naar Mensnormen, maar echt anders klinkt het daarom niet. Dat moet ook niet. “Bedanken” is zo vintage De Mens dat hij bijna in sepia komt, ware het niet dat die twee van Portland op backings natuurlijk piepjong zijn. De opgewekte pop van “Mooie verliezers” voelt met zijn triomfantelijke synths nu al als een gemiste Tien om te Zien-hit uit 1996, en dat is een beetje raar, maar ook onweerstaanbaar.
De beste vaststelling zit in de eindsprint, wanneer Vander linden – net een blik over de schouder geworpen, mijnheer – vaststelt: “Tijd is een raket”. “Je houdt het vast met vingers vol met zeep”, bezweert hij over een heerlijk jakkerend basritme van Michel De Coster. Na dertig jaar kun je niet anders dan vaststellen dat het allemaal verdomd rap gegaan is, en dat je al eens iemand bent kwijtgespeeld. “Broer”, het zo goed als titelnummer, is als slot een prachtige mijmering over alles wat mannenvriendschap kan zijn.
“Het is allemaal maar onzin”, schokschoudert Vander linden in dat laatste nummer, en hij heeft gelijk. Rock-‘n-rol, zelfs al beoefen je het al drie decennia, doet niet ter zake. En toch is het weer goeie onzin.
We like it.
