The Life Of Chuck

Voor een persvisie bijgewoond zonder echt veel verwachtingen, moet het gezegd dat The Life Of Chuck een aangename verrassing is, een buitenbeentje in het huidige Amerikaanse filmlandschap waarmee regisseur/scenarist Mike Flanagan (die onder meer het afgrijselijke Oculus en de volstrekt overbodige thriller Doctor Sleep op zijn kerfstok heeft) een flinke sprong voorwaarts maakt.

Nochtans is het in eerste instantie niet zo makkelijk om zich een weg te banen doorheen The Life Of Chuck, een film die bestaat uit drie bedrijven en gebaseerd is op het gelijknamige kortverhaal van Stephen King dat deel uitmaakt van de in 2020 verschenen bundel If It Bleeds. In het eerste hoofdstuk van de prent, die begint als een soort mysteriefilm, wordt de Amerikaanse staat Californië getroffen door rampspoed, maar heeft ook de rest van de wereld te lijden onder bosbranden, wateroverlast of hongersnood. Een apocalyps lijkt dus dichtbij. Aanvankelijk blijft het nogal vaag waar de cineast precies naartoe wil en wordt veel in het ongewisse gelaten. We zien alleen een onderwijzer (Chiwetel Ejiofor) die te midden van alle tumult en paniek het contact weer aanknoopt met z’n ex-vrouw, een verpleegkundige die haar handen vol heeft. En dan zijn er nog de vreemde billboards die overal opduiken in het straatbeeld, waarop een vriendelijk ogende man geafficheerd staat – Charles ‘Chuck’ Krantz – die schijnbaar niemand kent, maar op de beeldbuis en in radiospots alomtegenwoordig is.

Omwille van de wat onoverzichtelijke structuur, ontstaat even de vrees dat The Life Of Chuck de doordeweekse televisieproductie niet zal weten te overstijgen, maar dan vindt de film plots zijn tweede adem. Vanaf dat moment verandert alles ook drastisch van toon en wordt een eerder nostalgische sfeer opgeroepen. Het middenluik, waarin we een glimp opvangen van Chucks leven als volwassene, is bezaaid met kleine, ogenschijnlijk onopvallende momenten die een spontaniteit bezitten die je niet vaak meer aantreft. Het mooiste voorbeeld hiervan is beslist de heerlijke scène waarin de zachtaardige accountant (Tom Hiddleston) door de opzwepende drums van een straatmuzikante tot een dans wordt verleid – waarna een jong meisje dat een pas opgelopen relatiebreuk verwerkt zich bij hem voegt.

Het is vooral mooi hoe die op het eerste zicht weinig significante zaken langzaam winnen aan waarde. Het is ook precies daarmee dat de regisseur erin slaagt ons te raken. Flanagan bewijst hier alleszins dat hij meer in zijn mars heeft dan vorig werk liet vermoeden en trapt niet in de valkuil om het op bijzondere wijze  vertelde verhaal te laten ontsporen, of zich te verliezen in overdreven sentiment. Net zoals onze eigen herinneringen pas later een diepere betekenis kunnen krijgen, groeit deze (zeker niet geheel vlekkeloze) film naarmate hij verder evolueert. In het laatste segment, dat de kijker terugvoert naar de jeugdjaren van Chuck en waarin een knappe rol is weggelegd voor Mark Hamill, worden  alle losse eindjes met elkaar verbonden en valt de puzzel helemaal op zijn plaats. “Maken antwoorden altijd alles beter?” Het is een overpeinzing die in de film wordt gemaakt en misschien wel de hele lading dekt. Filmcriticus Alejandra Martinez slaat de nagel op de kop als ze in haar analyse stelt dat The Life Of Chuck – die de publieksprijs behaalde op het filmfestival van Toronto – de kleine momenten viert die het leven echt kostbaar maken.