Vorig jaar zijn eigen band Sukilove, dit jaar Metal Molly: Pascal Deweze is even op reünietrip, en geen mens zal hem dat kwalijk nemen. Meer nog: deze tweede terugkeer van het trio uit Tremelo bleek in Sint-Niklaas een broodnodige frisse wind voor een lente die maar niet tot bloei wil komen.
Geen band die in België mooier het begrip powertrio belichaamt. Hoe Allan Muller, Gino Geudens en Pascal Deweze halfweg de jaren negentig op de radiogolven surften, was aanstekelijk. Bas, drum, gitaar en een handvol onweerstaanbare liedjes; meer was er niet voor nodig. En dat het verhaal twee keer na één plaat half gemankeerd weer stilviel, versterkte de legende alleen maar. Metal Molly, dat was: een megahit, een paar radiosingles, en een handvol goeie verhalen. Belpop op zijn best, quoi.
Nostalgie is in, alles komt terug, en wat K3 mag, mag Metal Molly zeker. Met dertig kaarsjes op debuut Surgery For Zebra was een aanleiding snel gevonden, en hier staan we dan: in een aardig gevulde zaal, omringd door boomers, blootgesteld aan het brute geweld van opener “Flipper”. Je herkent het geluid van drie tieners die in een kelder/zolder/garage het plezier van lekker rammelen ontdekken, beseffen dat je niet meer The Beatles kan worden, maar wel iets kunt met de lessen die pakweg De Dubbele Witte je heeft geleerd.
Het voelt wat raar om zo’n inherent jeugdige muziek door vijftigers gespeeld te horen. De ongein van “Monday Is Queer”, de gammele pret van “Happiness”, … het is heel erg van toen, van een leeftijd waarop blowend onzin verzinnen de beste – de énige! – zinvolle dagbesteding kan lijken. Deweze lijkt het te beseffen en houdt het even net zo ludiek: “bindteksten zijn zó nineties.”
Klinkt het niet, dan botst het wel op plezante wijze. Zeggen dat Metal Molly strak staat te spelen, of dat het geluid kraakhelder uit de boxen spat, zou de waarheid geweld aandoen. Het maakt niet uit. “Ego Song” wordt pittig uit de snaren geramd, en zo hoort het. Bij de dreunende intro van “Sunwear” denken we even dat “Orange” nu al wordt bovengehaald, maar zo vroeg je beste kruit verschieten doet geen band met verstand. Metal Molly heeft dat.
Met “Julee Andrews”, “Sunware” en vooral het onverslijtbare “Suncomfort International” wordt voor het eerst in dat andere album gedoken: The Golden Country, uit 2000, toen de puistekoppen van het begin echte muzikanten waren geworden. Het geluid had plots meer van countrypop, harmonieën klonken verzorgder. Vandaag maken de songs de omgekeerde beweging en worden ze in het algemene jarennegentigcarcan van de vroege nummers gedwongen. Ook de wankele ballad “1/2-arsed Cowboy” moet het hebben van fragiele samenzang die nooit helemaal in elkaar klikt, maar net daarom zo goed werkt.
Misschien wel het vreemdste moment is “Piggie Wiggie” – “Waarom krijgen wij nooit de Nobelprijs voor literatuur?” vraagt Deweze zich vooraf af – waarin gepiel en harmoniseren vreemde bedpartners blijken. Het doet je wanneer “Orange” daarna ontploft bedenken wat voor rààr nummer dat eigenlijk ook is met zijn falsetbreak. Maar hé, geef ons die daverende basriff elke dag, dat refrein het liefst om het uur: wereldnummer.
Wat volgt, is de nagedachte. “Small Supernova” werkt als epische setsluiter geweldig, de They Might Be Giants-cover “Birdhouse In Your Soul” is goedgeplaatst om te tonen waar deze band vandaan komt: de schots-en-scheve indierock van eind jaren tachtig/begin jaren negentig. Waarop iemand met setlist.fm bij de hand “Dabba Dabba” roept, en “Poolbell” inderdaad van “Dabba Dabba” doet. In samenzang; dat spréékt.
Poetin zal er niet wakker van liggen. Trump zal vragen: “who?” Maar noem de terugkeer van Metal Molly toch maar wat het is: een lichtpuntje in deze donkere wereld.
