Op zijn tweede album doet Farfar ons niet zozeer wegdromen naar broeierige Mediterrane decors, maar wel naar onmetelijke en onbestemde sterrenstelsels die enkel bestaan in onze fantasie – of misschien ook niet. De klassieke flamenco-invloeden zijn slechts een middel in plaats van een doel op zich: een raket die ons lanceert. En hop, voor we het weten zijn we in orbit.
Toen we in 2021 voor het eerst het werk van Farfar te horen kregen met hun debuutalbum Calima, voelden we haast het okerbruine woestijnzand aan de voeten. Klanken, diep geworteld in de traditie van de Spaans-Moorse muziek, deden ons van de eerste noot stampvoeten. Wel verhip, het bleek hier om vijf Antwerpse muzikanten te gaan! Hoe de heren met toch niet als chorizo op de tong brandende namen als ‘Toon Verdonck’ of ‘Sam D’hondt’ hierbij kwamen, vertelde ze ons zelf tijdens een gezellige koffieklets. Maar het werkte, dat staat buiten kijf.
Met dit debuut werd het kwintet mondjesmaat opgepikt door onder andere Klara, Radio 1 en zelfs het Valenciaanse Radio à Punt en zetten ze zichzelf op de kaart van het Antwerpse concertcircuit. De kroon op het werk was de BWMN-award voor beste album. Toch bleef de grote bekendheid voorlopig wat uit. Plakte de publieke opinie op de bende al te snel het naar wierook ruikende label ‘wereldmuziek’?
Als dat zo zou zijn, dan weet Orbit daar alvast een antwoord op te geven. Zeven titels, elk bestaande uit een enkele term, tonen aan dat de band op zoek is naar essentie. De Flamencomuziek wordt uitgepuurd tot zijn meest essentiële vorm, tot enkel basale emoties overblijven. Mysterie, betovering en vreugde blijven over en vormen de eigenlijke draagraket voor onze reis. Een reis die, zoals gezegd, de luisteraar niet aan het handje leidt, maar wild tollend lanceert. Ontdek zelf maar waar je uitkomt.
Akkoord, het geluid doet nog steeds erg aan de Mediterrane traditie denken, zeker bij opener “Orbit” en het uitbundige “1912”. Die hadden nog wel op de debuutplaat Calima gekund. Maar snel sluipt het jazzmonster binnen via de sax van Joachim Thys. “Komorebi” is eerst spannend als Badbadnotgood en daarna fris als Gogo Penguin. En wat te zeggen van de heerlijk overstuurde cosmic jazz outro op “Portal”? Het centrum van het zwarte gat is bereikt.
Het tweede deel van de plaat trekt de kaart van meer filmisch geluid, waarbij het vijftal ook rijke composities in de vingers blijkt te hebben. “Nana” is een erg compleet verhalend nummer en het in strijkersarrangementen gedrenkte “Spiritu” is alles wat de titel belooft: statig, breedvoerig en rijk. Dit kan zo op de grote jazzpodia van Europa.
Met Orbit krijgen we dus een groep te zien die duidelijk stappen heeft gezet. Niet krampachtig weg van dat Spaanse etiket, maar er juist van gebruikmakend om tot iets nieuws te komen. De luisteraar wordt weggeleid van eventuele stereotypen richting de essentie die de muziek herbergt. Er is een reus ontwaakt in het vijftal en we zijn erg benieuwd waartoe die in staat zal zijn. Verpletter ons, grote gestalte, onder je harige tenen.
