Een bonte mix van alle leeftijden schoof in een uitverkochte Roma geduldig aan voor een concert van absolute shoegazepioniers Slowdive. De engelenstemmen, de etherische wall of sound, het machtige totaalgeluid; ook tieners en twintigers hadden massaal een enkel ticket richting muzikaal paradijs gekocht. Eindelijk revanche voor een band die begin jaren negentig door Britse collega-muzikanten nog meer gehaat werd dan Hitler.
Het is wat ons betreft de grootste onrechtvaardigheid uit de popmuziekgeschiedenis: hoe het Britse, heerlijk wazige, haast impressionistische shoegaze begin jaren negentig genadeloos werd neergesabeld. Dat gebeurde zowel door grote slokop Amerikaanse grunge – die al dan niet terecht met alle aandacht ging lopen – als door de Britse muziekpers die zich haast verslikte in scheldtermen.
Maar kijk; tijden veranderen en sinds het comeback-album Slowdive uit 2017 drukt een fiks deel van de alternatieve jeugd de iconen van de dreampop overduidelijk aan de borst. Granieten kwaliteit overwint immers altijd de waan van de dag, nietwaar? En dus opende het vijftal (haast als een statement) met “Avalyn”, een song uit debuutplaat Just For A Day uit 1991. Denk ellenlange, bijna naakte strofes en dan toch uiteindelijk die sublieme geluidsexplosie waar iedereen op zat te wachten.
Merk op dat de overweldigende lichtshow al van in het begin de sound steevast een forse duw in de rug gaf; alsof je naast een wall of sound ook een wall of light op je bord kreeg. Voor “Shanty”, uit hun prima laatste plaat Everything Is Alive, nam Rachel Goswell plaats achter een synthesizer voor een behaaglijk lange versie en die maxi-behandeling kreeg ook “Star Roving” – met in de eindes van beide songs spinnijdige, haast furieuze gitaren. Het geluid in die geluidsbommen was redelijk goed, toch zeker voor een zaal als de Roma; al was het niveau van PA en akoestiek toch een speldenprikje slechter dan hun glorieuze doortocht in het Brusselse Koninklijk Circus, mei 024.
Passons, detailkritiek, want daar stroomde het machtige “Catch The Breeze”, met Goswell nu op gitaar, alweer voluptueus de zaal in. Een ronduit overdonderende lichtshow, mét stroboscopisch licht, tilde de refreinen van deze absolute Slowdive-classic naar ongekende hoogtes. Domper op de feestvreugde: bij aanvang van “No Longer Making Time” kreeg Goswell ernstige stemproblemen – ze zong zelfs een stukje vals. Neil Halstead nam de zang in de strofes dan maar alleen voor zijn rekening, terwijl Goswell, heftig water drinkend, zich voorbereidde voor haar vocale comeback in de refreinen – wat haar overigens prima lukte. Voor alle zekerheid zette de geluidsman wat meer delay op de micro’s en hup, we waren vertrokken voor nog een rist sublieme songs, waaronder “Crazy For You” – compleet met stevige gitaren – en “Souvlaki Space Station” – compleet met een streepje dub en Goswell alleen op zang.
In “Chained To A Cloud” werd het ons stilaan duidelijk: die knappe lichtshow was ontworpen om vijf steengoede muzikanten te ondersteunen die – helaas – soms een heel klein beetje vijf muzikale eilanden betroffen. Er was, anders gezegd, nauwelijks interactie tussen de naadloos spelende groepsleden. Maar eigenlijk is dat net het typische aan shoegaze; take it or leave it. Want de muziek zelf, daar krijg je geen speld kritiek tussen; getuige de vlekkeloze versies van “Kisses”, “Sugar For The Pill” en vooral “Slomo”, waarin Goswell eindelijk nog eens vocaal de hoge noten uit haar stem toverde. In “Alison” haalde de band qua melodieus lawaai nog eens alles uit de kast en dat gold ook voor “When The Sun Hits”, de hekkensluiter in de reguliere set.
In de bissen hoorden wij, bijvoorbeeld met “Blue Skied An’ Clear”, tot ons groot genoegen dat de stem van Halstead (heel het concert met zijn onafscheidelijkje petje op zijn hoofd) na al die jaren nog niets aan kristallen kwaliteit heeft ingeboet. Volgde nog een redelijk kaal “Dagger”, om dan helemaal te eindigen met het naar alle hoeken van de zaal uitwaaierende, fenomenale “40 Days”. Wat een groep! Wat een geluid! Wat een lichtshow! Slowdive in de Roma bevestigde haarscherp wat wij al van 1991 in de mot hebben: dit is absolute vijfsterrenkwaliteit. En ja, wij komen u hoogstpersoonlijk stalken als u daar een andere mening over heeft. Uitmuntend concert.
