Solo is ook maar alleen, en dus omringt Floris De Decker zich op zijn tweede plaat onder het alias Floris Francis Arthur dan toch maar met een band. Wat nog het verschil is met zijn bandje Cloudy-Oh is niet meer zo duidelijk, maar verder niets aan het handje: ook op zijn vijfde album in totaal blijft de singer-songwriter uiterst genietbaar.
Wat moet je nog vertellen over een man wiens werk voor zich spreekt? Er is niets interessants aan Floris De Decker. Of toch niets interessant-interessants. ’t Is een bijna fortysomething die zich een weg door het leven zoekt, ongetwijfeld – wie niet? – worstelt met liefde en lijden, en zich al doende probeert overeind te houden in de maalstroom die Het Leven heet te zijn; meer niet.
Dat het zijn weerslag vindt in zijn liedjes is gewoon ons geluk. Opnieuw: ook die zijn niet opzienbarend. De Decker vindt het warm water niet uit, wat hij wel doet, is het kraantje opendraaien en alles lustig laten gutsen alsof dat niets kost. Bij hem is dat immers zo. Geef hem een gitaar en er komt een liedje uit, en nog één, en nog één.
Little Did I Know telt er opnieuw tien van, en geen daarvan zou ik willen schrappen. “It’s Love Again”, “My Friend”, “Black & Blue”, … ze klinken alle alsof ze al eens gemaakt zijn, en ik bedoel dat positief. Dat zijn ze immers niet, maar De Decker schreef ze wel met een air die ze zo vanzelfsprekend maakt. Nu al, nu ze nauwelijks op de wereld losgelaten zijn, voelen ze al vertrouwd. De muzikanten rond hem kleuren ze in met een even evidente gretigheid. De manier waarop de titeltrack uit de boxen spat ademt plezier.
En dan is er nog “Waiting For America”, een klapstuk van heb-ik-je-daar. Het is glamrockstamper en Springsteeniaans anthem in één. Een bandwerkstuk waarop je alle elementen op hun plaats hoort vallen: het betere ritmewerk van drummer Emilio De Temmerman en bassist Xavier De Clercq, die heerlijke viool van Esther Coorevits en natuurlijk het snarenwerk van Mauro Bentein.
“Still A Child” is meteen daarna een net iets minder evidente uitschieter, maar wel het soort melodie dat nu al wekenlang ergens achter in ons hoofd een weerhaak heeft geplant. De Decker herinnert zich een jeugdkennis, zijn of haar dramatiek, en snapt terugkijkend hoe we allemaal in elkaar zitten: “And I can still see you sitting there / With your eyes all painted black / You used to drive me mad / Used to drive me mad / But now I get it”. Het is de thematiek van deze plaat: we blijven allemaal knoeiers, kinderen die het nog altijd niet weten, in een notendop.
Afsluiter “The End” hobbelt uiteindelijk op een rockabillyritme, en ook dat klinkt opnieuw alsof er veel kans is dat ik morgen met dit wijsje in het hoofd wakker word. Het is alweer iets nieuws, toch voor de mondvol Floris Francis Arthur De Decker, en het gaat hem alweer goed af. En zo lijkt het maar weer alsof de mogelijkheden misschien wel eindeloos zijn. Dit mag dan de tweede helft van zijn carrière zijn, het zou wel eens de beste kunnen worden.
Floris Francis Arthur trekt de komende maanden het Vlaamse land rond. Info: http://www.facebook.com/FlorisFrancisArthur
