Dre en Snoop zijn volwassen geworden. Dertig jaar na de oerknal die het eentweetje The Chronic-Doggystyle was, komen ze weer samen met een nieuw album. Ze zijn ondertussen heren van stand geworden en zijn van doggy naar Missionary gegaan. Maar in plaats van dikke fun en een muzikaal orgasme is dit vooral slap gelul.
Nochtans was de opdracht heel makkelijk: je neemt alles wat die oorspronkelijke albums zo goed maakte, je gebruikt het opnieuw en zet het nét iets vetter aan – zie ook Gladiator II. Niemand zou kritisch zijn, iedereen is immers in een jolige kerstbui en blij met een portie entertainment. Niets mis mee.
Wat waren die sterke punten? Ten eerste had je Snoops flow die even vet en onhoudbaar bleef komen als de gesmolten boter op een patisserieconventie. Niemand rapt, of spelt de eigen naam, zoals hij. Ten tweede was er de compleet over the top vuilbekkerij – onze kindertijd was meteen voorbij toen we Doggystyle voor het eerst in de cd-speler schoven die we voor ons communiefeest hadden gekregen. Dagenlang suisden mijn rode oortjes nog na terwijl ik geen idee had waarover het ging. Zeggen dat dat debuut ons veel heeft bijgeleerd over een gezonde omgang met het andere geslacht of een verantwoorde relatie met roesmiddelen is de waarheid onrecht aandoen, maar het geheel bouncete wel als de booties en swingde als de tieten die erin bezongen worden. Het was dan ook de muziek die als een diamant lag te schitteren onder dat puberale, vrouwonvriendelijke en oversekste oppervlak. Dre leerde ons George Clinton en andere funky tunes kennen en dat heeft ons nimmer meer losgelaten. Afin, om maar te zeggen: de release van Missionary was iets waar wij persoonlijk naar uitkeken.
So far, so good; we zijn op voorhand al gelukkig en de nostalgiekaart wordt volop getrokken – iets wat dit soort albums alleen maar ten goede kan komen. Er is de THX-intro uit Dre’s 2001, er is de “U are about to witness the strenght of street knowledge” die ooit de brandbom “Straight Outta Compton” ontstak. Het niemendalletje dat voorspelbaar “Foreplay” getiteld is, willen we nog met de mantel der liefde skippen om meteen over te gaan tot het échte werk. “Shangri-La” is nog aardig en “Outta da Blue” is gezegend met een pompend tempo en dito ritme op maat van Snoops skills. Maar écht overtuigend is het toch ook niet allemaal. Wat betekent die “street knowledge” trouwens nog voor een biljonair als Dre en allemansvriend Snoop? De jonge Calvin Broadus stonk naar weed, barbecues en verschillende vrouwen die hij maar niet uit zijn woonkamer kon krijgen, de Snoop van nu is vrienden met Martha Stewart en vrolijkt de Olympische Spelen op in een jockey-outfit. Niets mis mee uiteraard – Snoops humor werkt op verschillende niveaus – maar noem het dan ook niet meer “street knowledge”.
Na dat begin, dat op zijn best als ‘ça va’ bestempeld kan worden, gaat het echter in dalende lijn. Tekstueel komt Snoop niet vooruitstrevend uit de hoek: zinsneden van vroeger worden zonder scrupules of context gerecycleerd (“Things just ain’t the same for gangsters” in “Thank You” is gewoon uit “The Watcher” gelift), maar dat is nog niet wat het hardst stoort. Het is vooral Dre’s productie die ons op dit hele album tegen de borst stuit. Pikte hij vroeger ook al alles schaamteloos bijeen, toen was het ten minste nog góéd gepikt. Nu worden we om de oren geslagen met halfbakken knipogen naar M.I.A.’s “Paper Planes” of Suzanne Vega’s “Tom’s Diner”; “Hard Knocks” combineert “Another Brick In The Wall” van Pink Floyd met “How Many Licks” van Lil’ Kim. Ocharme het beeld dat de jeugd krijgt van die muziek op basis van dit album. In “Fire” recycleert Snoop op halfslachtige wijze zijn reggaeplaat – en dat was al niet zijn sterkste project, hoewel het nog wel voor liefde en verdraagzaamheid stond. Dat het hier dan voorafgegaan wordt door een skit waarin iemand levend verbrandt en daarna wordt neergeschoten, voelt dan wel erg cynisch aan.
Maar dan moet het ergste nog komen: werkelijk niet om aan te horen zijn “Last Dance With Mary Jane” en “Another Part Of Me”, waarin songs van Tom Petty en The Police zonder de minste moeite geloopt worden tot opgepolijste drollen zonder enige aanspraak op creativiteit. Schaam u, Dr. Dre, en schaam u, Sting, om hieraan mee te werken in plaats van hiertegen te procederen wegens laster. Dit is Puff Daddy-slecht (ik spreek hier alleen over muzikale productie). Dr Dre die producties maakt als kwamen ze uit de shiny suit-era van de hiphop? Wij zijn zelfs niet boos meer, gewoon teleurgesteld.
“Gorgeous” vat mooi samen wat deze plaat had kunnen zijn en wat er mis is: de funky “Gz and Hustlaz”-pianoriedel pakt goed met de schuifelende bas en handclaps, en daarover Snoops flows, gemaakt van rubber van een goed jaar. Maar tegelijk is daar dat slappe r&b-gehannes in het refrein en is alle gevaar geweken. Zo kan je her en der nog zulke snippers van kwaliteit vinden, zoals de coda bij “Hard Knocks” en “Sticci Situation”, maar het is allemaal té weinig. Is Missionary het failliet van Dre als producer? Alle oomph die zijn vroegere werk zo goed maakte, is eruit. De diepte in de G-funksound wordt hier vervangen door uitgevlakte bombast, een onsamenhangende rommelboel waarbij blazers klinken alsof ze uit een blikken doos komen.
“The game is to be sold, not to be told” zegt Snoop ons ten uitgeleide. Dat klinkt als een businessplan, maar het is (dat kan er nog wel bij) een referentie aan een album van Snoop uit 1998. Toen was dat een grappige titel. Nu zou het dat ook nog kunnen zijn als het allemaal niet zo godverdomd triestig was.
