Net als vorig jaar verschenen er ook in 2016 opnieuw een pak puike hiphopplaten. Denk maar aan die van Anderson. Paak, Danny Brown, Chance The Rapper, Vince Staples, Kendrick Lamar en oudgedienden A Tribe Called Quest. Voeg gerust ook East Coast rapper Schoolboy Q toe aan dit rijtje, die met Blank Face één van de meest consistente rapalbums van het jaar afleverde.
Net als Kendrick Lamar komt Schoolboy Q uit het zonnige Californië, maar daar houdt de vergelijking tussen beide rappers niet op. Q en Lamar richtten een zevental jaar geleden het collectief Black Hippy op, samen met Ab-soul en Jay-Rock. Stilaan zetten ze allen een succesvolle solocarrière op poten. “Seeing Q come up right behind me and smash in real life is great. If my success gave him more security to do what he does, I’m happy”, is Kendrick Lamar fier op zijn kameraad. Het respect tussen beiden is groot, zo komen vanavond zowel tijdens de opwarmende DJ-set — dit is en blijft een hiphopshow — als tijdens het optreden verschillende nummers van Kendrick Lamar voorbij.
Waar Lamar zich steeds vaker als sociaalbewuste rapper opwerpt, is deze Schoolboy Q het smerige straatjoch. Zoals elke zichzelf respecterende hiphopper dealde Q vroeger drugs, en profileert hij zich dusdanig als gangster rapper, net zoals zijn streekgenoten Snoop Dogg en NWA dat meer dan een kwarteeuw geleden deden. “I am a gangster rapper and that’s what I’m gonna bring to the table”, vertelde hij aan MTV. Vanavond gooit Q vanaf opener “Gangsta” meteen zijn intenties op tafel: “I’m the only controller”. Iedere lettergreep vormt een bedreiging, en wordt als een vieze fluim in je gezicht gespuugd. De man zijn vertrouwen is groot.
Schoolboy Q bracht geen begeleidingsgroep mee naar de AB, enkel een DJ en een hypeman. Al vult de rapper het podium ook makkelijk zonder band, en toont hij zich een prima publieksmenner. De Amerikaan gaat de interactie aan met het publiek (fijntje: “This is a rap show, this ain’t a Drake show”) dat uit zijn hand eet. Soms gaat de hoogmoed wel vervelen, bijvoorbeeld wanneer Q iets te ostentatief een fles korte drank leegdrinkt, tussen de nummers door tientallen seconden lang beweegloos met een handdoek op zijn hoofd blijft staan, of rustig de tijd neemt om een toegestoken CD te signeren. Maar hij toont zich wel een prima rapper, die in tegenstelling tot veel van zijn collega’s zijn nummers haast allemaal integraal brengt, en tijdens een a capellastuk van “Groovy Tony” laat horen dat hij geweldig kan rappen.
Wat Schoolboy Q wel mist, is een karakteristiek stemgeluid. Dat springt er namelijk iets te weinig uit, zeker in vergelijking met andere jonge rapwolven als Anderson. Paak, Danny Brown en Kendrick Lamar. Al laten de devote fans dat niet aan hun hart komen, zo moet het podium meermaals drooggeveegd worden van het in het rond slingerende bier, worden Q’s raps door het publiek meegebruld en ontstaat tijdens “Tookie Knows II” zelfs een heuse moshpit. Het moet geleden zijn van de doortocht van Action Bronson — niet per toeval ook een rapper — dat we de AB nog zo in feeststemming zagen.
Na een dik uur breidt Schoolboy Q nog een pittige bisronde aan zijn set. Wie zat te wachten op “That Part”, wordt beloond. — zonder Kanye West, die er op plaat wel bij is. Zou die trouwens al uit het ziekenhuis ontslaan zijn? — Tijdens een potig “Man Of The Year” klopt Q zichzelf op de borst. Man Of The Year? Wij zien toch nog andere kanshebbers, al dan niet los van de rapscene. Gangster Of The Year, daar zal deze sluwe schelm ook wel mee kunnen leven.
