Ze ademenden goesting. Het droop van de spelvreugde. Wat Vampire Weekend deed in het nog altijd afschuwelijk genaamde AFAS Live, daar in Amsterdam, was geven, geven en geven. Wat een genereus concert.
Een backdrop van onmetelijk veel vierkante meters. Een productie waar een roadie of acht voor nodig is. Twee drumstellen waarvan je zelden de gecombineerde kracht hoort. En je vraagt je af wanneer dat gebeurd is. Wanneer was dat dan, dat Vampire Weekend zo’n grote band is geworden?
Antwoord: ergens in dat onbewaakte moment tussen plaat drie, Modern Vampires Of The City, en nummer vier, Father Of The Bride. Plots ging het aantal zitjes in de zalen omhoog, werden de letters achter hen groter en groter. Meer werd mogelijk, en meer was wat Ezra Koenig besloot te geven. Het zonder Rostam Batmanglij tot trio geslonken groepje kreeg een kloeke backing band achter en rond zich, muzikaal mochten voor de tour rond die laatste plaat alle registers open. Vandaag, met het nochtans ietwat fletse Only God Was Above Us achter de broeksriem, kon nog wat meer. En dus geeft Koenig alweer: meer. Véél meer.
Het begint met zijn drietjes, vóór dat gigantische doek met hun naam op – mocht iemand zijn vergeten waarvoor hij vanavond tickets had – en ergens in de begindagen, toen Vampire Weekend ook op zijn tweede plaat nog altijd een iets te slimmig, iets te middenklassig bandje was. Het nog vroegere “Oxford Comma” volgt, maar in “One (Blake’s Got A New Face)” – “an oldie, but a goodie!” introduceert de frontman jolig – horen we niettemin een piano waar bassist Chris Baio noch drummer Chris Tomson zich aan brandt.
Natuurlijk staat daar achteraan een uitgebreide band om halverwege “Ice Cream Piano” in te vallen, en terwijl roadies in fluohesjes druk aanlopen om dat gevallen doek op te ruimen, jeukt het in je achterhoofd dat hier al eens naar Stop Making Sense is gekeken. Net als die concertfilm van Talking Heads wordt hier langzaam opgebouwd tot de volledige kracht van die bende straffe muzikanten los mag. En dat een beetje concept dus wel kan: terwijl grote lampen aan scharen op en neer gaan, merk je hoe ook de piano’s het gestreepte geel-zwart van een bouwwerf dragen. Bon: Vampire Weekend als work-in-progress, dan maar?
Of als bijna-klaar, want wie kan klagen over hoe dat nieuwe “Classical” hier live voor de dag komt! Levendiger dan op Only God Was Above Us, danst en zingt het hier over een kenschetsende riedel als het vroege Vampire Weekend. Vandaag komt die uit de viool van gelauwerd multi-instrumentalist Ray Suen, verder is dit nog altijd diezelfde band die ratelende ritmes, geluiden uit alle hoeken van de wereld, en echo’s uit de klassieke muziek opzoog, maar nooit anders kon dan die terugkaatsen als pure, ongefilterde pop.
Op zijn best zit er genialiteit in het melodisch vernuft van Koenig. Dan krijg je dat juichend openbarsten van “Ice Cream Piano”, maar ook het onweerstaanbare “This Life” dat een eerste hoogtepuntje is. Wanneer Koenig op de nieuwe backdrop achter de band wijst als ‘en nu zijn we aan fase 3′ wordt het echter moeilijker. “Sunflower” duurt lang voor het flauwe nummer dat het is, en daar kunnen viool- noch saxsolo’s – Colin Killalea aan het werk op die laatste – aan verhelpen. “Sympathy” is daarna droge funk, een kleur die deze band niet afgaat: te weinig melodie om te begeesteren, en dat de hiphopjazz van “The Surfer” een kleur is die hen niet staat, zeker niet als ze die Franse chansontrompetjes thuis laten, hélpt niet. Moeilijke fase dus, die enkel gered wordt omdat de band vandaag nog eens het vrolijke “Horchata” in zijn eeuwig wispelturige setlist duwt.
Fase 4 is daarna gelukkig die van de hits. In steno: “Capricorn” is mooi, bij “Gen-X Cops” staat in ons notaboekje “Lekker vinnig”. En dat “Diane Young” alweer energie was, met een dansende piano en percussie die duidelijk op dit avondje uit had gerekend. “Bedankt”, zegt Koenig, want concerten op zondagavond kunnen voor een band – die zelden weet wat voor dag in de week het nu eigenlijk is – al eens moeilijk zijn. “Vandaag voelde niet als een zondag.” We kijken eens rond, en dit tam publiek heeft zelfs nog nooit gehoord van The Dutch Disease: hij liegt, maar dat was lief van hem. En dat “Harmony Hall” het moment was waarop deze al te brainy muziek plots eindelijk een emotioneel level bereikte. “I don’t wanna live / And I don’t wanna die!”, zong Koenig, en daar leek ie dan toch iets bij te voelen.
Het is de bisronde, na een iets te slepend “Hope” waarin bandlid na bandlid de grote poort in het midden inging – als een omgekeerde soundmixshow – die dit concert zijn extra touch geeft. Zeiden we dat Koenig dat meer gretig omarmde? Op deze tour ontpopte de verzoeknummersronde zich tot “alles behalve Vampire”-nummers, en dus gooien de fans met gusto titels richting podium terwijl de band zich ontpopt tot balorkest. “Dancing In The Dark” is anderhalve strofe en één refrein onversneden euforie waar het barmeisje dat ons net bedient maar vreemd bij kijkt, Bowies “Modern Love” moet uit het geheugen worden gepulkt tot er iéts komt.
Iemand anders heeft het voor ons geteld: vijftien flarden passeren zo in dat kleine half uur. “Creep” van Radiohead, “505” van Arctic Monkeys zijn duidelijk al eens geoefend. Dit is Amsterdam, dus we krijgen “Radar Love” van Nederlands finest Golden Earring. En verdorie als we ons niet een halve flard lang realiseren wat voor klassieker “Back For Good” van Take That eigenlijk was. Maar verder? “Sorry Metallica” voor dat stukje “The Unforgiven”, “sorry to the great A-ha” – terwijl dat “Take On Me” best goed was.
Nog twee keer eigen werk, omdat je toch een beetje trots bent op wat je zelf doet, maar met “Ya Hey” zit het er op. En plots is dat geen vraag meer. Natuurlijk is Vampire Weekend een Grote Band. Vanzelfsprekend moeten die straks een aangenaam festival van middelgrootte headlinen ter hoogte van – we zeggen maar iets – de Beekse Bergen. Dat spreekt gewoon voor zich.
