De tijd van vijanden maken is voorbij. Snoop Dogg heeft zijn gangsterverleden en -imago al lang van zich afgeschud en maakt tegenwoordig alleen nog vrienden – of hij is tenminste toch vriendelijk genoeg om te doen alsof wanneer je hem betaalt voor een feature op je nieuwe single. Vanavond houdt hij samen met enkele van die vrienden halt in het Sportpaleis om een feestje te bouwen.
De show werd meer dan twee jaar geleden al aangekondigd en enkele van die vrienden moesten in de tussentijd jammer genoeg verstek laten gaan. Coolio bevindt zich ondertussen helaas in een ander gangsta’s paradise, Obie Trice en Warren G ontbreken om minder duidelijke redenen. Maar Snoops uitgebreide telefoonboek kennende, zou hij nog genoeg vrienden over moeten hebben om er een feest van te maken. Het Ierse duo Versatile hebben we wegens ellenlange aanschuifrijen om binnen te geraken gemist. We betreden de zaal tijdens de act van DJ Invisible die werkelijk alle truken van de foor bovenhaalt en op zijn decks gooit om de sfeer in de zaal te brengen. Hiphophits worden vakkundig aan elkaar gedraaid, maar vreemd genoeg is het Bon Jovi’s “Living On A Prayer” dat de volledige zaal aan het meezingen krijgt. Dat hadden we niet zien aankomen, maar geen klachten hier.
En dan.
D12 komt geruisloos het podium op. Tenminste, zo wordt ons na enige tijd duidelijk dat zij die twee heren zijn die komen rappen naast de DJ. Van de originele leden zijn enkel Kuniva en Swifty McVay meegereisd. Nu is wiskunde nooit ons sterkste vak geweest, maar voor een dirty dozen, moet je toch met meer zijn? Dit is eerder een D12 tribute show – en een slechte bovendien. Mocht het tweetal nog enige moeite hebben gedaan om hun gebrek aan kwantiteit om te zetten in kwaliteit, dan waren we tevreden geweest. Maar in plaats daarvan krijgen we ellendig lange en ongeïnspireerde bindteksten (‘Wie rookt er wiet?’ Gaap. ‘Steek je pistoolvinger in de lucht en zwaaien maar’. Echt?) die langer duurden dan de morsig gerapte stukken van nochtans prima nummers als “Shit On You”, “Purple Pills” of “My Band”. ‘I’m your pimp, you my bitch’ rappen ze ergens. Mja. Als we de ticketprijs in ogenschouw nemen, hebben ze jammer genoeg misschien zelfs geen ongelijk. Het voelt als een cashgrab en ook als kijken naar nonkels op een familiefeest die lollig willen doen en wat rappen. De twee voelen wat het publiek nodig heeft haast even feilloos aan als een N-VA-politicus op de post van Cultuur: hup, weg sfeer, dus. Wanneer ze na het optreden van het podium stappen, volgt er amper applaus. Naar het schijnt moet je dat verdienen.
Al bij al kan dat voorprogramma een slimme zet geweest zijn van Snoop. Ook de beloofde vriend die het tussenprogramma zou verzorgen, is niet opgedaagd, waardoor iedereen er echt wel kláár voor is om er een feest van te maken tegen dat het tijd is voor de Doggfather zelf. Het flauwe introfilmpje ten spijt, waarin Snoop doet alsof hij vergeten is hoe laat het is, wordt hij met de égards van een koning begroet wanneer hij opkomt met een gouden zonnebril op zijn neus en gehuld in een blauwe jumpsuit/onesie met wit borduursel. Stijl is een attitude.
Waren ook afwezig vanavond: nummers uit de plaat I Wanna Thank Me, waaraan deze tour is opgehangen, maar dat interesseert geen hond wanneer “The Next Episode” op bombastische wijze vijf kwartier funky ongein in gang trapt. Maar liefst om en bij de dertig nummers uit zijn drie decennia tellende carrière worden er in een rotvaart en vaak verkorte versies doorgejaagd. En wat blijkt? De hits van Snoop zijn haast niet meer op twee handen te tellen, of hij die nu uit eigen naam heeft gemaakt, of als feature de nummers mee de eeuwigheid in rapte. We noteren een prima “P.I.M.P.”, “Beautiful” en “Drop it Like it’s Hot” (die twee laatste uit zijn Neptunes-periode), een minder “Signs” of “Snoop’s Upside Your Head” (beide dan weer even flauw als op plaat). “Sexual Eruption” is Snoops Isaac Hayes-momentje waarin alle clichés uit het genre worden omarmd: het alfamannetje strooit royaal met dollarbiljetten en de paaldanseressen die de hele show het beste van zichzelf geven, twerken en grinden hun derrière tegen Snoops kruis aan (op z’n hondjes uiteraard). Weer enkele dingen over de vrouwelijke anatomie bijgeleerd – en wij hebben al bevallingen meegemaakt.
Ronduit zwak is Snoops flirt met eurotrance op “Wet (Remix)” (al even ongepast als – we zeggen zomaar iets – een N-VA-partijlid op de post van schepen van Cultuur) en “California Gurls” van Katy Perry. Snoop is immers niet enkel een pooier, soms is hij ook een hoer voor geld. Dit had echt niet gehoeven.
Doorheen het optreden (en vooral in de tweede helft) wordt het blik karaoke voluit opengetrokken en passeren geregeld nummers van zijn gevallen vrienden/collega’s als Notorious B.I.G., Eazy-E of Tupac, waarbij Snoop niet meer is dan een hypeman met malle dansjes. Een goede hypeman weliswaar, maar het blijft vreemd.
De beste nummers van de avond zijn ongetwijfeld die uit zijn debuut Doggystyle, dat dit jaar dertig kaarsjes mag uitblazen, waarop de Top Dogg bewijst dat hij nog steeds een begenadigd rapper is, met een flow die moeiteloos switcht van elastisch laidback naar vilein klauwend. “The Shiznit”, “Lodi Dodi”, “Ain’t No Fun”, “Gin & Juice” en het werkelijk onverwoestbare “Who Am I (What’s My Name?)” mogen bijna als enige helemaal uitspelen en tonen aan dat het heilige vuur in hem nog niet is uitgerookt. Bovendien blijkt dat deze G-funknummers het best opgewassen zijn tegen de galmbak die het Sportpaleis kan zijn: waar andere nummers soms verzuipen in de geluidsmix, bevatten deze vette songs evenveel schwung als de vetste vetklep op een elektrische step. De bassen die tijdens “Wiggle” van het podium rollen, doen zelfs mijn billen even hard wiebelen als die van de professionele dansers op het podium.
Om toch een eind te breien aan deze lange bespreking: wie een serieuze muzikale show verwachtte, was eraan voor de moeite. Een show van Snoop Dogg is bij momenten plat, maar zoals Milaan-San Remo ook elk jaar bevestigt: goed plat kan ook leuk zijn om naar te kijken. Het verschil wordt gemaakt in de hoogtepunten en die waren er vanavond na de valse start gelukkig nog meer dan genoeg.
