Viva Hinds? Viva uitverkoop, ja. Viva koop-een-refrein. Viva “schakel een team songwriters in om het werk voor jou te doen”. De vierde plaat van Hinds staat vol aangename popmuziek, maar met een blik op de writing credits zou het tegendeel vreemd zijn.
Ik heb geen idee of de term ‘sell outs’ nog iets betekent in deze cynische tijden waarin alles berekening is. Of het nog uitmaakt wat we verkocht krijgen, en of authenticiteit nog een ding is. Laat me dus beginnen met te zeggen dat Viva Hinds alweer een erg plezante plaat is. Het is een stap vooruit na The Prettiest Curse, waarop Carlotta Cosials en Ana Perrote al lieten horen gegroeid te zijn als songwriters. Hier krijgen we nog betere nummers, zijn de refreinen nog wat sterker.
En dat zou er nog aan mankeren ook, als je voor het schrijven in zee ging met goed draaiende producersteams als Heavy, dat onder andere materiaal leverde aan Goo Goo Dolls, of songwriters als Sean Silverman (Burna Boy, Lil Nas X) of Jennifer Decilveo (Bat For Lashes, Hozier, Marina, zelfs The Fucking Strokes gingen bij haar shoppen). Niet gek dan dat Viva Hinds nauwelijks als het Hinds van weleer klinkt, maar als een opgekuiste, gezandstraalde, klaar voor de hitparade – al is dat ijdele hoop – versie daarvan. De vraag is of dit is wat ze wilden maken of wat ze dachten dat wij wilden horen.
Is het gek dus dat drumster Amber Grimbergen en Ade Martin in december 2022 de deur achter zich dichtsloegen? Waarschijnlijk niet. Producers houden niet van groepsdynamiek – vraag dat maar aan Wouter Van Belle –, die vinden twee frontvrouwen al meer dan genoeg om hun muzikale ideeën mee uit te werken. Zeker als dat een duo Spanjaardessen is met meer dan genoeg eigen wil en plannen.
Want natuurlijk zit in elk nummer de kiem van iets wat hartsvriendinnen Cosials en Perrote samen op een balkon in Madrid hebben bekokstoofd. Een quirky, onweerstaanbare single als “Boom Boom Back” kan alleen maar uit die twee overdosissen zelfvertrouwen komen. Enkel zij kunnen vervolgens Beck de studio in lokken om een luie featuring neer te zetten; want, ja. En ook geen klachten over dat ander vooruitgeschoven nummer “Coffee” met zijn mooie refrein, behalve dat je je nu afvraagt hoeveel focusgroepen nodig waren voor ze voor deze melodie gingen?
De oude Hinds krijgen we nog eens in “On My Own”, waarin we als vanouds de horlepiep dansen op een doldraaiende garageriedel die aan rotsnelheid doorraast. Het klettert niet meer als vroeger, maar het hobbelt nog steeds. In het Spaans gezongen “En Forma” is de lichte waanzin van die eerste jaren voelbaar, maar je hoort hoe op deze joyride iemand aan het stuur zit die altijd weer naar het midden van de weg stuurt met toch maar weer een vrolijk ploinkende piano en een refrein dat vroeger ongetwijfeld drie keer overstuurder had geklonken. Maar na opener “Hi How Are You” gaat de distortionknop kapot en zegt iemand dat het genoeg is geweest.
Het contrast met het wavy “The Bed, The Room, The Rain And You” daarna is immers groot en je bemerkt hoe ook de scherpte uit de zang is gegaan. Was het op voorgaande platen zoeken naar synoniemen voor “krijsen”, dan hoor je Cosials en Perrote hier onverkend tedere hoeken van de zang opzoeken. Het staat hen, maar je hoort ook iemand zeggen dat “mensen liever écht horen zingen”. Dat zal wel, maar ik mis toch het gillen, zelfs al vind ik dat Cosials dat “just don’t look at me with those eyes” uit “Coffee” heel erg mooi zingt.
Het beste werkt het wanneer Grian Chatten – iedereens favoriete Ier van het moment – luchtig langsloopt om het donkere “Stranger” van wat meer solipsistisch wroeten te voorzien. En voor het eerst voel je hoe in dit ambacht een stukje hart wordt geïnjecteerd. De platenbaas of wie dan ook grijpt snel in; het zal niet meer gebeuren, we blijven voortaan op veilige grond.
Ik herinner me nog het prille Hinds – ze waren net geen Deers meer – op Eurosonic 2015. Op het podium van Huize De Beurs stonden vier grieten van hun oren te maken tegen de geluidsman: “There are three singers in this band, we want to hear them all”. Ze gaven een rammelend concert, nauwelijks die arrogantie waard, maar God, wat was het aanstekelijk. Het Hinds van nu klinkt tien keer beter dan toen, maar de intentie stinkt. Dit is maakwerk, bedoeld om te scoren. Het goeie nieuws is: het werkt ook in dit huis, rondje na rondje. En we weten niet goed wat we daarvan moeten denken. Hou ons tegen voor we ook voor Burna Boy vallen.
Zeven op tien: de dames moeten zelf maar uitmaken hoeveel daarvan voor hen zijn en hoeveel voor het personeel.
