Twee dagen, 46 bands. Meer dan veertien uur muziek. Dat de Belgische scene nog altijd baadt in rijkdom werd nog maar eens bewezen op We Are Open. Van pop tot toeterende jazz, hier geen boerenprotest: de rekken lagen vol.
Vrijdag 9 februari
Elders trekt het tweejaarlijkse Rock Rallycircus zich op gang, in Trix tonen bandjes zich zonder competitiedrang, maar op zijn best met veel honger. Lézard speelt de dubbel, en zou daags na zijn We Are Open-set nog even de jury in Eeklo gaan kietelen. Hoe het daar ging leest u ongetwijfeld elders, in Antwerpen leidde hun postpunk met New Yorkse inslag tot gefrons. Hoe hard kun je immers Talking Heads imiteren voor het gênant wordt? En volstaat strak spelen en wat vrouwelijke tegenzang om al meteen het Belgische antwoord op B52’s te zijn? Frontman Neil Claes laat het niet aan zijn hart komen, rockt de looks van een jonge Lou Reed, en jaagt zijn troepen door een potige set. Nu nog memorabele hooks en iets minder naar de grote voorbeelden kijken, en dat wordt nog wel iets.
Boven in de doorkijk: geroezemoes. Beneden: pianosongs. Head On Stone is Nele De Gussem van Peuk op een melancholische dag, en dat wil zeggen dat ze achter haar piano plaatsneemt en haar ziel blootlegt. Dat ze weet hoe die 88 toetsen bespeeld moeten worden merk je; hier zit scholing achter. Dartel dansen haar vingers over het ivoor, doorgaans laat ze songs eindigen in gloedvolle instrumentale passages. Dan hoor je in “Mighty Soul” hoe Tori Amos haar sporen heeft nagelaten in de frasering daarvan, net zoals Regina Spektor in De Gussems zang. Het is niet meteen wat we van Limburgs vrouwelijke Kurt Cobain hadden verwacht, maar het werkt verdomd goed. Geef Head On Stone een betere artiestennaam, en de doorbraak wenkt.
“Nogal DeeWee” fluistert men mij in, en wie ben ik om welwillende vreemden tegen te spreken? Welja. Net als all things Soulwax drijft Movulango op een bedje van gemoduleerde synths, lijzige zang en vette bassen. Onder alle filtertjes vermoeden we zelfs een goeie zanger in Mozes Mosuse, en in songs als “It Already Happened” of “Differently” zit genoeg sfeer en warmte om een winter door te komen. Het mag allemaal nog wat meer zijn, nog wat overtuigender en wat minder onderkoeld, maar hier zit belofte in.
Een beetje bijzonder daarna: DREUN XL, een gezelschap vrienden met een beperking die zich onder leiding van onder andere Thomas Werbrouck (ex-goddeau.com, ex-Little Trouble Kids, nu Krankland) aan experimentele noiserock wagen. Doen ze goed. De vinnige riffs van Werbrouck zijn aanleiding voor nu eens primitieve kraut-erupties, dan weer Evil Superstarsachtige metal-uitbarstingen; dan hoor je songs als “Op’t gevoel”. Als een nummer “Man van Staal” heet, weet je dan weer dat je aan een ballad toe bent, en aldoor is er Yamen Martini die met verbluffende improtrompet de boel aan elkaar lijmt. “Ze verdienen een groot podium”, lieten de bezielers al optekenen. Wel dan: het podium van Trix’ grote zaal is héél groot, en DREUN XL ontgoochelde niet. Hulde!
Porcelain Id heeft het moeilijk vandaag. Een start in jazzig koffiehuissfeertje is het signaal voor het publiek om in cafémodus te gaan, en daar raakt Hubert Tuyishime niet boven. Hoe indrukwekkend die stem ook, zijn nieuwe band lijkt voorlopig geen meerwaarde, en het duurt tot “Adam Coming Home” voor hij een stuk van de ruimte terugwint. Voor “Habibi” komt Emma Hessels even duetteren, maar het haalt niets uit. Hoe goed debuutplaat Bibi:1 ook is, deze albumvoorstelling viel wat dood.
De Kreuners zagen beren sterven in de taiga, wij zien twee Eskimo’s smelten in het Venster, een zaaltje dat knus vol kussens en zetels is gestouwd, maar helaas ook tjokvol mensen. Bekeken wij dus tussen wat armen en benen door: Sam De Nef & Camille Camille, die zich in donzig wit gestoken door een set intimistische nummers zweetten. In “Candy Cane”, het openingsnummer van de gemeenschappelijke EP Waving, waart de geest van Nick Drake rond, als Camille Camille het hoge woord voert is het Duysterfluister op zijn Feist. Mooiste set van het weekend? Mooiste set van het weekend.
Een Antwerpse Amerikaan die zie je al van ver staan; achter zijn drumstel. Volgt dus: het bruut geweld van NAH, de fysieke uitputtingsslag van een drummer in onwinbaar gevecht met zijn backing track. Wild beukt Mike Kuun zijn drums aan gort, uit de boxen pulseren de synths van “What Good May Ever Shine Free” op Death Gripsachtige wijze. Heel even lijkt het een gimmick, het is meer dan dat. Kuun overtuigt op wilskracht, op onvermoeibare overgave, zelfs wanneer hij even los van zijn drumstel gaat om op het grote podium te dansen.
Waarna Dag Eén stilaan ten einde komt op de tonen van de Italiaans-Brusselse Apotek. Wie aanvankelijk denkt om het nog rustig te houden, kijkt een half uur later vreemd op, wanneer Elisa Di Riccio ons door een badje warme jungle naar een veld vol stekelige breakbeats heeft gesleurd. Geneeskrachtig? Waren we ziek dan?
