Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een magische ketel rilatine gevallen. De muzikale duizendpoot maakt van elk muzikaal idee een project. Getuige daarvan Atlas Strategic, Operators, Divine Fits, Handsome Furs en zelfs Wolf Parade, al was Spencer Krug daar natuurlijk even belangrijk. Onder eigen naam brengt de Canadees nu met Boeckner! een potpourri van zijn beste muzikale geuren.
Boeckner! is met acht nummers en tweeëndertig minuten een gebalde synthrock-stoot onder de gordel. Minder gitaar dan Wolf Parade, minder in your face electro dan Operators, maar nog altijd met het vuur van de hemelbestormer dat ook alle andere projecten van Boeckner kenmerkt. ‘Het lijkt alsf ik in veel opzichten nog steeds in een punkband in Vancouver speel’, lacht Boeckner. ‘Al sinds ik een tiener was, probeerde ik mijn eigen muzikale taal te ontwikkelen, en deze plaat is de eerste keer dat ik die taal echt naar buiten breng.’
Naast Boeckner zelf hoor je sessiedrummer Matt Chamberlain (Pearl Jam en Soundgarden, maar evengoed Fionna Apple en Elton John). Ook Brad Laner van Medicine, die assisteerde met vocale arrangementen en gitaarpartijen, en Jeremy Gaudet van labelgenoten Kiwi Jr., co-auteur op “Dead Tourists”, helpen Boeckners plaat onder zijn eigen naam in te kleuren.
Dit album is een scifi-achtervolging door een mistroostige stad, gevoed door een droom en die ene speciale persoon op de passagiersstoel. Openingsnummer en eerste single ”Lose” valt zonder voeten vegen met de deur in huis. Gedreven door de verschroeide synths uit de toekomst die Gary Numan met Tubeway Army vijfenveertig jaar geleden al schetste, stormt het nummer halsoverkop een nieuwe wereld binnen. ‘‘Now I’m a walking phantom / Night watch at the radar station”, zingt Boeckner alsof hij in een race tegen de klok zit om de hoop levend te houden. Aan het einde van de rit komt een saxofoon de weemoed uitwuiven en roepen wij plots zonder enige schroom: ‘Destroyer!’ Alsof landgenoot Dan Bejar plots aan de productieknoppen heeft plaatsgenomen. Een gevoel dat ons nog weleens zal besluipen het volgende half uur.
Hoewel Boeckner de drijvende kracht achter het album is, valt ook de rol van producer Randall Dunn niet te onderschatten. De twee ontmoetten elkaar naar aanleiding van de soundtrack van de psychedelische horrorfilm Mandy. Boeckner wist meteen dat hij de perfecte tegenhanger had gevonden voor zijn solodebuut. Hij zegt zelf altijd fan van hem geweest te zijn, met name van de Sunn0)))-platen die Dunn produceerde. Dunn hielp een aantal onderdrukte muzikale driften los te maken – occulte synth, pseudo-metal, krautrock en zware psychische invloeden.
Daar is “Return To life” het beste bewijs van. Bij de eerste tonen denk je de aanzet van Flock of Seagull’s “If I Had A Photograph Of You” te horen, tot de song een donkere afslag neemt en ongecontroleerd versnelt naar een beangstigend grauwe dervish waarvan Depeche Mode droomt er nog ooit een te schrijven. Hoogtepunt “Euphoria” duwt het gaspedaal nog wat resoluter in richting bevreemdende duisternis. Streepjes vibrafoon en wazige synthgolven spatten als vuurvliegjes te pletter op de voorruit. ”It’s too late, Time accelerates. From the cradle to the grave”, kreunt Boeckner als een uitgeputte Ziggy Stardust.
Boeckner! baadt in die donkere sciencefictionsfeer, maar bouwt in de eerste plaats verder op de muzikale fundamenten van Boeckners vele muzikale uitspattingen. De plaat voelt dan ook als een muzikale autobiografie: Atlas Strategic-muziek, weelderig synthmateriaal van Operators, de noise-gitaar van Handsome Furs en tegelijkertijd invloed putten uit alles van Stockhausen tot Tom Waits.
En terwijl de plaat zichzelf laat uitbollen op “Holy Is The Night”, vervaagt de aan flarden geschoten skyline en lokt de weidse schoonheid van vergiffenis. ”How much pain can we deliver before the sunrise, baby/ Holy is the night we can get some peace”, zucht de Canadees. “How much blood can this world want from you and me together?”
Boeckner! is synthrock wegvluchtend in een glimmende sportkar, met cynisme als brandstof, maar met als bestemming in de GPS dat streepje zonneschijn dat achter het wolkendek schuilt. Boeckner! klinkt alsof we door de Heartbeat City van The Cars cruisen, niet in 1985 dit keer, maar aan de vooravond van de tweeëntwintigste eeuw. Topplaat.
