Boygenius bewijst met de geniale debuutplaat the record dat de term ‘supergroep’ geen recipe for disaster hoeft te zijn. Het geheim? De ego’s overstijgen en een hechte groep vormen. Tijd voor hogeschoolindie.
Het is bijna Pasen, dus kunnen we het al eens hebben over Heilige Drievuldigheden. Maar laat gerust je godsdienstleerkracht thuis: de Goddelijke Drie van het moment bestaan onder de noemer boygenius. Hun individuele verschijningsvormen? Julien Baker, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers. We horen u al denken: ‘wacht eens, enola probeert ons hier in de maling te nemen met een andere naam voor het concept; dit is gewoon nog maar eens een twijfelachtige supergroep!’
Onze excuses daarvoor; u heeft volkomen gelijk. Maar we willen het toch even over deze formatie hebben. Dit is namelijk geen boeket willekeurige Grote Namen in een studio geperst – we huiveren nog altijd bij formaties als Superheavy, zijnde Mick Jagger, Damian Marley en Joss Stone samen in het opnamehokje. We vermoeden dan ook dat dit wel eens kan liggen aan de ontstaansgeschiedenis van boygenius. Geen ideetje ontstaan in de hoofden van de respectievelijke managers bij een Magnumfles champagne op een of ander hautain PR-feestje, maar een vriendschap opengebloeid vanuit wederzijdse interesse in elkaars werk. Bekijk of lees maar eens een interview, ze amuseren zich rot. Alle drie met een karakteristieke, eigen stijl: eigenwijze indierockers, maar steeds met het hart vol existentiële angst op de tong.
De drie drukke agenda’s bleken toch wat overeenkomende gaatjes te bevatten, wat in 2018 resulteerde in een eerste zelfgetitelde EP. Toen al was het duidelijk dat de mayonaise pakte op een manier waarvan het gemiddelde Vlaamse frietkot-op-de-hoek-van-de-straat van staat te kijken. Stemmen in rijke, complexe harmonieën en een perfecte balans tussen gevoeligheid en gitaarvuiligheid.
Eenzelfde conclusie valt eigenlijk te trekken over the record, het eerste volwaardige album. Een titel die al meteen de toon zet: geen gedoe; you’ll get what you came for. Opener “Without You Without Them” laat de instrumenten nog in de kast en geeft ons een fijn stukje folky samenzang van de drie sirenes. Even wegdromen in drie paar ogen en dan meteen een schop in je kruis krijgen met “$20”. Slackergeluid en ninetiesvibes, lekker in het oor liggend. Al is het geen snel uitgewerkt ideetje: luister bijvoorbeeld naar de complexe opbouw van de drie karakteristieke stemmen in de break van het nummer. Een geluid waarvan we graag meer horen, en zowaar, we worden wat later op onze wenken bediend met “Not Strong Enough” en het heerlijk balorige “Satanist”. “Emily I’m Sorry”, “We’re In Love” en “True Blue” gaan meer richting slaapkamerpop, en de kaart van breekbare akoestische pop wordt getrokken op “Cool About It” en “Revolution 0”. Alsof dat nog niet voldoende is, krijgen we op het eind ook nog wat powerpop-met-eightiesvibes met “Anti-Curse”.
Eigenlijk doet de vorige paragraaf het album te weinig eer aan. De songs vallen niet onder een noemer, zoals we daar schrijven. Ze ontstaan uit de spanningsvelden tussen deze drie songsmeden, elk gewend om altijd bandleden rond zich te hebben die enkel naar hen luisteren. Maar kijk, halsstarrig met z’n drieën aan het tafelkleed trekken, leidt blijkbaar niet tot kleerscheuren, maar wel tot iets heel spannends. Soms misschien een tikkeltje te braaf – het schorre en dissonante mag wel eens wat meer uit de bocht gaan – maar al bij al een zeer puik schijfje. The record: een verschrikkelijk banale naam om te onthouden, maar geen nood. Uw geheugen zal nog wel eens opgefrist worden in de eindejaarslijstjes.