Meet Jonah Yano: geboren in Hiroshima, vervolgens die eindeloze plas overgestoken richting Canada, en daar sinds 2020 het spannendere singer-songwriterwerk te berde brengen. Op diens tweede album met prachtige titel portrait of a dog – ja, nergens hoofdletters in zijn titels – knielt de man nederig voor de grote thema’s als het lieve leven en hoe het te leiden. Maar eerbied hoeft niet saai te zijn: een intense muzikale trip volgt en doet ons zowel bruisen van energie als snikken van nostalgie.
Een persoon bestaat uit verhalen. ‘Hij is ooit in de Himalaya geweest, steekt het puntje van zijn tong uit als hij de veters strikt en verzamelt anatomische tekeningen van vlinders’, zegt nu eenmaal meer dan ‘geboren te Wakkerzeel, zesendertig jaar, bloedgroep O-negatief’. Ze geven een mens kleur, de verpakking krijgt inhoud. Maar tijd is onverbiddelijk: op deze verpakking van het menselijk geheugen staat ook netjes een vervaldatum. Wat doe je dan, als je merkt dat de herinneringen van een geliefde beginnen te vervagen? Laat je die persoon mee vervagen, als een tekening die langzaamaan uitgegomd wordt? Neen, dat doe je niet. Je wacht niet tot het laatste moment maar laat de persoon vertellen en vertellen, laat alle verhalen eruit gutsen nu het nog kan. Zo blijven deze bewaard voor het nageslacht en doet het personage wat het lijf niet kan: de tand des tijds doorstaan.
Zo dacht de Japans-Canadese Jonah Yano ook. Toen hij eind vorig jaar merkte dat zijn grootouders hun geheugen begon te haperen, zocht hij hen op in Port Coquitlam, een godvergeten nederzetting in British Columbia, om hun verhalen te noteren. Gesprekken als emotionele rollercoasters uiteraard. En met zo’n vol hoofd en vol hart kan je niet blijven zitten: de man kanaliseerde zijn overkokend vat emoties in muziek. En zo werd zijn tweede plaat portrait of a dog – opvolger van debuut souvenir uit 2020 – geboren. Een plaat van uitgekristalliseerde emoties en verhalen: Het Leven op een schijfje geperst.
Met de mans heldere nachtegalenstem – ze doet wat denken aan die van Jamie Woon of Andy Shauf – en zijn gevoelig gitaargetokkel zoals het alom klonk op souvenir hielden we ons dan ook klaar om overspoeld te worden met een portie breekbaarheid ter grootte van de gemiddelde Niagarawaterval. Maar wat blijkt: de plaat klinkt gebald, ritmisch en spannender dan zijn voorganger. Wacht, wacht… ‘ritmisch en spannend’ en een artiest die uit Canada komt? Het zal toch niet weer… ? Jawel hoor: ook deze artiest kreeg de kliek van Badbadnotgood over de vloer. Wij – en hun moeders samen met ons – vragen ons af of de heren ooit nog wel eens thuis zijn. Nadat Yano eerder al te horen was op het geniale “Goodbye Blue” van het jazztrio, werden de rollen nu omgedraaid. Niet dat er geen aanknopingspunten waren: naast stem en gitaar exploreerde Yano graag al eens elektronische soundscapes.
Zo liet Yano dus een perfecte opening voor Badbadnotgood om in te springen en op te vullen met hun zo gekende sound: strakke ritmes, dreigende baslijnen en dartele piano en strijkers. Schoolvoorbeelden hiervan: “always”, “haven’t haven’t” en slotnummer “the ordinary is ordinary because it ordinarily repeats”. Dat laatste – volledig instrumentale – nummer bezweert trouwens op indrukwekkende wijze. De oneindige soundscape, de sax drones en de mijmerende titel drukken ons met de neus op de feiten: het echte leven gaat niet over die keer dat je dat voetbaltoernooi won, maar over het gejuich bij het rondje bruine Leffe dat de voorzitter elke week trakteerde, achteraf in de kantine. “In sun, out of sun”, met de hulp van de New Yorkse performance artist Slauson Malone, ademt dan weer een Tortoise-achtige sfeer. De meer karakteristieke breekbaarheid van op de eerste plaat vinden we ook terug: op opener “leslianne” – prachtnaam trouwens – of “song about the family house”. In die laatste horen we het kraken van het oude houten huisje in elke noot.
Zodus, ondanks de simpele maar mooie platenhoes en de minimalistische titels is deze plaat lyrisch en muzikaal enorm rijk. Yano ontwikkelt zich in positieve zin als songschrijver, al is de stempel van zijn muzikale gasten soms iets te duidelijk, waardoor de plaat bij momenten zijn eigen smoel verliest. Nu goed, Yano’s stijl wordt er zeker interessanter door, dus laten we hopen dat de man die lijn kan doorzetten op verder solowerk. Niemand werd ooit slechter van een duwtje in de juiste richting. Of waarom dacht je dat Google de ‘ik doe een gok’-knop uitgevonden heeft?
