“Liefde is de enige universele waarde”, zo meent een van de gasten die rond de tafel zit tijdens een schijnbaar gezellig etentje waarmee de film Simple comme Sylvain opent. Volgens de filosoof Vladimir Jankélévitch hebben we lief omdat we liefhebben en is er geen andere bron van liefde dan de liefde zelf, die ons treft als een ziekte. Bij Arthur Schopenhauer stond dan weer het verlangen centraal. Hij stelde dat de nobele gevoelens die we tot uiting brengen een spreekbuis zijn van ons lichaam. Dat beide denkers op een gegeven moment worden aangehaald (zij het dan veel later in het verhaal) is geen toeval, daar alles in Simple comme Sylvain draait om een vrouwelijke hoogleraar die zich veelal in intellectuele kringen begeeft en voor wie kennis de zuurstof van haar leven is.
Toch zit Sophia (Magalie Lépine Blondeau) gevangen in een uitgedoofd huwelijk met de saaie academicus Xavier, die zich evenwel van geen kwaad bewust is. Haar wereld wordt volledig op zijn kop gezet wanneer ze Sylvain (Pierre-Yves Cardinal) ontmoet, de pragmatische klusjesman die werd ingehuurd om hun vakantiehuisje te renoveren. Hij is een en al brute kracht en mannelijke charme, en halsoverkop storten Sophia en Sylvain zich in een passionele affaire. Wat het hoog oplaaiende vuur tussen de twee tegenpolen ontsteekt, is het feit dat geen van beiden echt zijn of haar plaats lijkt te hebben gevonden in de sociale omgeving die hen te beurt is gevallen. Maar door hun sterk verschillende achtergrond komt er alsnog een haar in de boter en wordt Sophia overmand door twijfels.
De eenenveertigjarige Monia Chokri speelt zelf de rol van Françoise, de hartsvriendin van de protagoniste, die de docente met raad en daad bijstaat. Chokri voltooide haar studies aan het conservatorium voor dramatische kunsten in Montreal en was te zien in diverse plaatselijke theaterproducties. Ze liet zich vervolgens opmerken in films van landgenoten Denys Arcand en Xavier Dolan (Les amours imaginaires, Laurence Anyways), terwijl ze gestaag ook een carrière als regisseur uitbouwde. Met haar derde langspeelfilm Simple comme Sylvain (ook bekend als The Nature Of Love) steekt de in Quebec geboren cineaste het romantische blijspel in een retro-jasje en voegt daar een paar hedendaagse overpeinzingen aan toe. Ze onderzoekt hoe liefde de zwaarste barrières en klassenverschillen kan doorbreken. Ondanks de gapende kloof tussen het amoureuze paar benadrukt Monia Chokri dat haar film niet bedoeld is als harde commentaar. Het is gewoon een portret van twee mensen uit een totaal verschillend milieu.
Het vederlichte Simple comme Sylvain wordt aan de man gebracht als een satirische romcom, waarvan de alledaagse plot zou moeten garant staan voor een spervuur aan scherpzinnige dialogen en grappige woordspelingen, maar die verwachtingen worden niet ingelost. Gedurende het eerste uur weet de film zich nog relatief goed staande te houden, al is dat voor het overgrote deel de verdienste van Blondeau (de creatieve muze van Chokri), wiens natuurlijke spel moeiteloos weet te overtuigen. In de langdradige tweede helft krijgt de doorzichtige prent het steeds moeilijker om op de rails te blijven en moet deze zich in allerlei bochten wringen om zonder kleerscheuren de eindmeet te bereiken.
