Op Contigo slaat Jinte Deprez’ alter ego J. Bernardt een nieuwe weg in. De beslotenheid van de met instrumenten volgestouwde slaapkamer vanop debuutplaat Running Days wordt ingeruild voor een balzaal met strak in het pak zittende band. Contigo is de kroniek van een gebroken hart, uitgehuild op de vele schouders van een goed gevulde concertbak.
Balthazar de Beatles van België noemen gaat ons wat te ver, maar er is wel degelijk een gelijkenis tussen beide bands: verschillende leden houden er een succesvolle solocarrière op na. De namen Zimmerman, Warhaus en J. Bernardt klinken ons inderdaad bekend in de oren. Gelukkig stopt de vergelijking daar; wij hebben de Balthazar-leden namelijk nog niet de studio zien binnenwandelen met een hysterisch gillende Japanse griet aan hun zijde. Houden zo, heren.
J. Bernardt – het alter ego van Jinte Deprez – deed het in 2017 al eens solo met Running Days, dat hij volledig zelf in elkaar bokste. Het werd een in elektronica en R&B gedrenkte bedroom record, weg van het Balthazar-universum. Zeven jaar later laat opvolger Contigo een ander geluid horen. De rijke arrangementen zijn terug, strijkers en blazers creëren filmische dramatiek en Deprez zingt weer als vanouds op zijn zwoele, licht zeurende manier. Ook nu schrijft hij alle partijen zelf; de man is duidelijk van meerdere markten thuis.
De albumtitel doet een liefdesalbum vermoeden, maar het tegendeel is waar: het is een onvervalste break-upplaat. De titel is dan ook slim gekozen. Contigo, Spaans voor ‘met jou’, wordt aan elkaar geschreven, alsof de spreker letterlijk één wordt met de ander. Daarom is het des te pijnlijker je daarvan te moeten losrukken, hetgeen Deprez hier in al zijn facetten beschrijft.
De lyrics liegen er dan ook niet om. Onverbloemd en doodeerlijk spreekt Deprez het hartzeer uit. Soms eens in kwade slogans zoals ‘In the end, there’s nothing that fucks you harder than time’ in “Taxi”, dan weer totaal gebroken in de eenzame stilte van “The Last Waltz”: ‘Woman, I let you ruin me’. Zelfs de waanzin steekt de kop op in de chaotische blazers en overslaande zang van “Mayday Call”. Geen kleurrijke beelden, gewoon recht voor de raap.
De muziek prikkelt dan weer wel de fantasie. De nummers worden rijkelijk besmeerd met viool, piano en blazers. Een filmisch kader als schild tegen de rauwe emoties. De strijkersintro “Rio” doet ons al meteen nestelen in het cinemastoeltje en even verder op “Don’t Get Me Wrong’ – misschien ietsje te veel geproducet – komt de Bondsfeer boven. Helemaal filmisch wordt het aan het slot met de Morricone-lookalike “Free”. Cowboys in een oranje avondzon. Ook het uptempo geluid van de recentere Balthazar is te horen op bijvoorbeeld “Taxi” en “I’m The Ghost You Forgot”. Het meest puur klinkt J. Bernardt echter wanneer de arrangementen naar de achtergrond verdwijnen. Zo komen “Left Bathroom Sink” en zeker het akoestische “Our Love Was Easy” echt binnen. Fluisterend en eenzaam op het podium, de lichten gedoofd.
Contigo is een plaat die zowel zwoel, minimalistisch als rijk gearrangeerd klinkt. Kernwoorden die ook bij Balthazar niet zouden misstaan, maar Deprez gaat hier met die elementen zijn eigen weg. Soms konden de teksten wat meer beeldend en mochten de nummers nog wat meer die grens tussen orkestraal en minimalistisch opzoeken, maar deze nieuwe gedaante van mister Bernardt is alvast geslaagd.