Dag Drie: ‘Rotvaart’ als instelling
Dag Drie, wissel van de wacht. Schuiven aan voor uw verslag: (pf), (jle) en (dp) die dit ratjetoe van een affiche gewillig ondergaan. En ondertussen werken aan hun kleurtje, dat ook.
Het is bakken en braden aan de Backyard. Geen ideale omstandigheden voor een hardcoreband, zouden we denken, maar dat is buiten Kat Moss van Scowl gerekend. Met felgroen haar, een shirt van L7 (goede smaak!) en wild springend komt ze het podium op, en even krols krijsend, bijtend en grommend geeft ze de al bij al nog redelijk talrijk opgekomen fans geen moment de tijd om te twijfelen of het wel een goed idee is om bij deze temperaturen los te gaan. Na een halve minuut zitten we al met een eerste circle.
Moss blijkt niet de beste of meest toonvaste zangeres, maar haar enthousiasme maakt alles goed. Zelfs Bobby Freemancover “Do you want to dance”, uiteraard aan Ramonestempo. ‘Rotvaart’ is sowieso de instelling hier; het optreden is voorbij voor we het weten. De band lijkt dan ook oprecht dankbaar voor de medewerking van het publiek, dat achteraf collectief twee flesjes water voor de prijs van één gaat halen en alvast zoekt naar de aftersun.
De verbrande ruggen zijn talrijk, vermoeide gezichten ontelbaar, maar in de Club staat er eentje nog te springen van ongeduld. Mickael Karkousse komt hij voor de allereerste keer met zijn soloproject naar buiten, en doet dat bijgestaan door bassist Tom Coghe (Goose), gitarist Daan Schepers (Bazart, Eefje de Visser) en drummer Steve Slingeneyer (Soulwax). De goeie luisteraar merkt hoe in dit werk meer echte popsongs zitten, maar de achteloze bezoeker denkt al snel dat het gewoon Goose is, daar in die tent. Album Hello zal pas dit najaar verschijnen, en het zal niet makkelijk zijn voor Karkousse om zijn solowerk als iets totaal anders te presenteren. Toch: goeie dingen gehoord. “Darling” bleek bijvoorbeeld très Daft Punk.
Dachten we nog in een opwelling van positivisme – en dat op dag drie, of vier zo u wil – dat we met een beetje frivole pop van floweroflove de mini-kater konden verdrijven, dan worden we toch weer zeer snel met de voetjes op de wei gezet. Tiktoktrien Joyce Cisse begint er namelijk met twintig minuten vertraging aan wegens ’technische moeilijkheden’. U kan ons veel op de mouw spelden, maar ga dan na één nietszeggend popnummertje niet wat filmpjes voor de volgers staan maken, drie mensen uit het publiek op het podium hijsen en hen bijna hun levensverhaal laten vertellen. We verlaten de Lift dan ook stampvoetend, vloekend op tieners als deze Joyce, die het nalaten om dan toch in de overgebleven tijd wat song te spelen. Ach, vergeten? Zelfs een regenboog-backdrop houdt ons niet tegen om het hoofd richting onweer te sturen. En dat is in Kiewit geen goede combinatie.
Gelukkig doet een shot Warren Zevon in de Beer Shack wonderen en hervinden we onze zo geroemde kalmte. Iets wat we ook wel kunnen gebruiken bij Mother Mother. De Marquee loopt niet vol of warm voor deze Canadezen, maar Ryan Guldemond – die eruit ziet als een gepasseerde turnleraar met een fitnessabonnement – en co laten het niet aan het hart komen. Ze strooien met zoveel clichés, gooien er de overbodige Radiohead-cover “Creep” bovenop en proberen met doorzichtig enthousiasme het gebrek aan degelijke songs te verdoezelen. Omdat we nog liever een boodschappenlijstje voor de Delhaize zouden opstellen dan de vaak cringy lyrics te citeren halen we onze schouders op, gunnen de eerste rijen hun gejoel en noteren dat zelfs voor ons het amechtig hunkeren naar het hiernamaals in “Arms Tonite” er te vingerdik opligt. Dat we af en toe een flard Pixies menen te horen is pure goodwill en wanneer er in slotnummer “Hayloft II” bloed over de straatstenen druppelt zijn we overtuigd. Dat we niet echt naar The Tragically Hip hebben staan kijken, het betere Canadese exportproduct, bedoelen we.
Gurriers is jong, Iers en vastbesloten om in navolging van illustere landgenoten als The Murder Capital of The Clockworks met dansbare postpunk de wereld te veroveren. Na passages op onder anderen Eurosonic is nu Pukkelpop aan de beurt, op een voor deze muziek ontiegelijk vroeg tijdstip. Dat laten de bandleden niet aan hun hart komen; ze geven alles. Een full album is er nog niet, maar als de sterke singles “Sign Of The Times” of “Top Of The Bill” de voorbodes zijn van wat dat zou kunnen geven, dan zit het zeker snor.
Gurriers trekt zich weinig aan van het relatief kleine aantal slaperige en afwachtende aanwezigen en doet er alles aan om hun energie over te brengen op het publiek. Dat begint na een tijdje zefls beter en beter te lukken, tot de Lift collectief uiteindelijk toch aan het dansen slaat. Gurriers heeft alles om het ver te schoppen en heeft in Kiewit een pak zieltjes gewonnen op weg naar wereldse roem.
Ierse zeemansliederen op een bloedhete dag? Ach, waarom niet? Dropkick Murphys – een groep naar een ontwenningscentrum vernoemen is vragen om schampere opmerkingen, maar we zijn duidelijk in een gulle bui – op de zonovergoten Main Stage leveren dan ook een prima soundtrack bij een te heet broodje Mexicano. De Amerikanen met overduidelijke Ierse roots doen dan ook wat moet. Voetbalhymne “You’ll Never Walk Alone” doet de Limburgse liefhebber de armen in de lucht gooien, al dan niet met Cristal in de hand en vermoedelijk nog wat ingehouden vloekend op Toby Alderweireld. Er kan nog even een been losgegooid op “Rose Tattoo”, en uitwuiven doen de sympathieke drinkebroers met het evidente “Until The Next Time”. Tot de volgende? Wie zal het zeggen? Pintje? Zeker.
De talentvolle Brit Bakar, brengt in de Club dan weer een set die perfect past bij het weer van vandaag. De glimlach en shirt van Abubakar Baker toveren kleur, de muziek dwarrelt als het ware over een meer dan dankbaar en gewillig publiek. “All-In”, “Reclaim!” en “Big Dreams” doen het publiek bewegen, tegen afsluiter “Hell N Back” is duidelijk dat we in de toekomst meer van deze man zullen horen. Volgende maand komt tweede plaat Halo uit, wie weet brengt dat hem volgende keer tot in de Marquee.
Dat we een overvolle Marquee zouden aantreffen met voornamelijk jonge meisjes met regenboogwaaiers lag voor de hand. En vanaf het moment dat de Noorse Marie Ulven Ringheim het podium op springt spat de energie er meteen overtuigend van af. Het is een enthousiaste oerkracht die tijdens het optreden van Girl In Red niet meer zal gaan liggen. Boos beginnen met het bitsige “You Stupid Bitch” helpt natuurlijk qua sfeerschepping. Vier jaar geleden op Pukkelpop was het alsof ze nog heftig verlangde naar haar cocon genaamd slaapkamer, maar daar is nu niets meer van te merken. Konden we explosief springen als een jong meisje, we hadden het ongetwijfeld gedaan op songs als “Bad Idea”, “Serotonin” (het heeft iets subversief en bizar schattig om tieners “I got intrusive thoughts like cutting my hand off” te zien meebrullen) en “Dead Girl In The Pool”.
“Rue” kondigt Ringheim excuserend aan, want ze speelt het nummer zelden omdat ze de tekst wel eens wil vergeten. “Who gives a shit anyway”‘, klinkt het laconiek. Missed notes, lost words, so what? Dat ze daarna tijdens de geweldige afsluiter “I wanna be your girlfriend” nog eens letterlijk op handen gedragen wordt nadat ze excuserend een kant van het publiek moest kiezen was van een puurheid die we op Pukkelpop te vaak missen. Kiezen is verliezen, maar wie niet in de Marquee was misgunde zichzelf één van de concerten van het weekend. Was ze beter dan Billie Eilish? We durven daar zelfs bevestigend op te antwoorden.
In de Lift geeft Crack Cloud ondertussen een stomende set. Het Canadese collectief steekt naast zijn muziek ook veel tijd in multimediale projecten. Het is drummer, zanger en bezieler Zach Choy die alles uitstekend op gang mept, en de band dirigeert. Hij bepaalt voortdurend de flow, al zijn het de saxofoons van Bryce Cloghesy en Jesse Atkey die voor een meerwaarde in deze postpunk zorgen.
Op plaat weet Crack Cloud niet altijd te overtuigen, hier lukt dat wel. De tempowissels van “Times Unsubsidized” en “Costly Engineered Illusion” geselen als de zonnestralen daarbuiten, en dus wordt er gemosht. Natuurlijk staan de muzikanten daar in blote bast, dat doe je als je een set tot een kookpunt brengt. Dit was een stormram waren die alles in vuur en vlam zette.
Voor uitwaaierende gitaren en huppelende popsongs moest u zondagnamiddag in de Club zijn. De Britten van The Amazons strooiden niet met genuanceerde of complexe ideeën, maar 1-2-3-4-gewijs kunnen we deze no-nonsense popmuziek best pruimen. “Ultraviolet” doet aan Keane denken en voor dat soort pop mag u ons altijd aan de mouw trekken op voorwaarde dat u tijdig weer loslaat. Voor je het weet sta je als een gek op een knopje te drukken op een app voor al dat grensoverschrijdend gedrag. Hartelijk dus, die Amazons. Net wat de dokter had voorgeschreven.
Ze kondigen zichzelf aan als een freakshow uit Australië, en dat is King Gizzard & The Lizard Wizard ook wel een beetje. Deze volstrekt unieke band brengt met gemak meerdere albums per jaar uit, geeft zijn muziek soms zelfs gratis weg, en is niet vies is van een genrewissel of twee. Ook live speelt het gezelschap nooit dezelfde set, maar zijn nooit minder dan uitstekend. Zo ook op Pukkelpop, dat een klinkende revanche krijgt voor het afgezegde concert van vorig jaar.
Niet dat de band het zijn publiek makkelijk maakt, zeker in het begin. Nummers durven wel eens lange solo’s te bevatten en lang te duren, zoals de vijftien minuten lange opener “The Dripping Tap”. Geëindigd wordt er dan weer met pure trashmetal en tussendoor zien we hen als enige dit weekend een dwarsfluit bezigen in “Hot Water”. Dat heet: de concurrentie volledig weggeblazen met een showcase van vernuft en creativiteit. Als we dus één minpuntje zouden willen aanhalen, dan dat dit concert te snel voorbij was. Als Chokri ooit nog eens een vervanger zoekt, voor eender welke artiest, laat King Gizz dan gerust vier uur spelen.
Balthazar laat de rustpauze even voor wat ze dus niet is, en komt lovenswaardig en plichtsbewust Florence + The Machine vervangen. Een middelmatige opkomst daar aan de Main Stage is hun deel; toch een veeg teken dat niet iedereen die position switch ziet zitten. Gaandeweg verslapt de aandacht ook nog bij het publiek dat wel is opgedaagd. Dan eens klinken Maarten Devoldere en Jinte Deprez als Bee Gees met iets te weinig inspiratie, af en toe horen we Red Hot Chili Pepper en dEUS, maar overtuigen doet het niet echt. ‘Boring as fuck’ vinden we nog terug in onze notities en na de zoveelste artiest gezien te hebben die zijn publiek sommeert om te gaan hurken en weer recht te springen op commando, houden we het voor bekeken. Wanneer “Moon River” van Mancini uit de box rolt vinden we dat dan ook niets te vroeg.
Obongjayar is het soort artiest waarvan we hopen dat Pukkelpop ze ook in de toekomst koppig blijft programmeren. De afwezigen in de veel te lege Lift hadden absoluut ongelijk, want de Nigeriaanse-Brits bouwde een geweldig feestje met zijn mix van afrobeat, jazz, funk en soul. Gezegend met een kathedraal van een lichaam waarbij onze eigen dorpskapel toch enigszins verbleekt, weet hij het karig opgekomen publiek zodanig te charmeren dat er een bisnummer losgepeuterd wordt, iets wat we volgens ons sinds André Brasseur niet meer mochten meemaken. Het is het eindpunt van een broeierige en boeiende set die wat ons betreft tot de absolute hoogtepunten van dit jaar gerekend mag worden.
Foals‘ hoogtepunt ligt al tien jaar achter de rug, maar de Marquee is wel degelijk goed gevuld terwijl de zon ondergaat en de bandleden “Mountain At My Gates”, “My Number” en “What Went Down” op schijnbaar automatische piloot brengen. Nergens zakt deze set in elkaar, maar ook nergens kent hij echte hoogtepunten. Daarvoor worden de songs te routineus gebracht, zelfs al krijgen we ook ouder en harder werk als “Olympic Airways” en “Spanish Sahara”. Geen wonder dan ook dat de tent langzamerhand leeg loopt. Het besef sijpelt in dat er op de Main Stage wellicht meer te beleven valt.
Was dat maar zo.
Velen die er naar uitgekeken hadden: meebrullen met “Mr. Brightside” bij The Killers. Aan het einde van een behoorlijk routineuze set kan het ook, en het levert een extatisch orgelpunt van een wisselvallig weekendje Kiewit op. Het obligate vuurwerk achteraf is niet meer dan een toefje slagroom op de taart. Brandon Flowers staat te glimmen in het pak – haar fiks in de plooi – en slooft zich uit om harten, zielen en wat nog allemaal te winnen. Hij staat met zichtbaar gemak en vertrouwen op dat hoofdpodium om de boel af te sluiten. Misschien doet het verlichte reuzenrad aan de ingang hem toch een beetje aan geboortestad Las Vegas denken en hoopt hij zo een thuismatch te winnen of alleszins langs de kassa te passeren. Hij zou dan wel moeten weten dat het huis altijd wint en dat Chokri aan die kassa zit.
We noteren tussen twijfelende opener “Human” en dat slotmomentje nog een weelderig, stomend ‘Somebody Told Me’, een nostalgische openbloeiend “When You Were Young” en een onverwacht pakkend “Runaways”, maar blijven tot dat nummer (en dat is toch al nummer negen van de vijftien) wel wat op onze honger zitten. Programmeren is ook weer kiezen en The Killers was zeker een logische keuze, maar een wissel met Eilish zou deze editie een iets groter, epischer slot gegund hebben. Maar zoals u dus weet is dat verliezen bij voorbaat. En dus berusten we. Tot de volgende zomer alvast.
