In Lokeren houden ze van Britpop, da’s geen geheim. Ook dit jaar stond er met Hot Chip en Blur een avondje, welja, Britse pop geprogrammeerd. En dat, zo bleek in een druilerige regen, was soms vechten tegen de omstandigheden.
Hot Chip heeft het immers niet gemakkelijk om stand te houden op dit groot, kil en winderig terrein. Het helpt niet dat de muzikanten zichzelf een paar meter extra hebben teruggetrokken om hun batterijen aan instrumenten droog te houden, maar erger is hoe ook de muzikale temperatuur maar moeilijk opgedreven raakt. Je bedenkt: “Daarom regent het dus bij voorkeur nooit in discotheken” Het is moeilijk om hier de zweterige sferen op te wekken die het Britse septet in zaal al eens bereikt.
Dat ligt niet per se aan de bandleden, die doen wat ze altijd doen. Om te beginnen: dolkomische outfits dragen en er om het meest nerdy uitzien. En in het geval van toetsenist Al Doyle: doldwaas en dolenthousiast het podium over stuiteren. Ten tweede: knusse dansmuziek maken vol warmte, weifelend tussen disco en house. Toch valt opener “Huarache Lights” vandaag te licht uit, en komt ook “Down” van op het recente Freakout/Release niet echt uit de verf. Dat gebeurt wel met de titeltrack van die laatste plaat, waarin de beats loeihard beuken, en de Flying V van frontman Alexis Taylor voor wat extra tanden zorgt.
Wat een stem heeft die Taylor toch. Zeemzoet is ze, geschikt voor soulvolle slepers als “Melody Of Love”, maar nog beter past ze waar je het niet verwacht. Dat “Ready For The Floor” ooit met Kylie Minogue in gedachten werd geschreven hóór je immers, maar de kleine frontman heeft het zich na haar afwijzing helemaal eigen gemaakt. Ook het geweldige “Eleanor” is popmuziek van de uitstekende soort, met een refrein dat een eerste keer euforie inzet tegen het niet aflatende gedruppel; werkt een béétje, maar niet genoeg. Het blijft opboksen tegen de kilte, en zelfs met de muzikale warmte van “I Feel Better” – dat synthlijntje! – zit er voor Hot Chip niet meer in dan een grijs gelijkspel.
Damon Albarn komt dan weer met de armen in de lucht op, alsof hij al gewonnen heeft. Is natuurlijk ook een beetje zo: nu de groep voor het eerst in tien jaar opnieuw samen is, krijgt Blur overal een open doekje. Met de herinnering aan een geweldig optreden op Werchter in 2013 wordt dan ook heel wat verwacht van dit Engels Instituut. Misschien wel nét iets te veel, want hoewel “St. Charles Square” van het pas verschenen The Ballad Of Darren een aardige opener is, is “Villa Rosie” van op het dertigjarige Modern Life Is Rubbish een rommeltje, en ook “There’s No Other Way” klinkt alsof het van onder een stolp wordt gespeeld. U daarentegen, bent wel opgewarmd, zo blijkt; de vroege single is het begin van eindeloos meebrullen dat slechts zelden zal worden onderbroken door een late deep cut als “Trimm Trabb”.
“Parklife” is zoals steeds een volksfeest, “Country House” een zangfestijn waarin Graham Coxon voor wat nijd zorgt. Aan de andere kant staat Alex James zo laconiek te bassen dat hij bij die pompende baslijn van “Girls & Boys” doodleuk een sigaretje kan opsteken. Albarn is ondertussen vastbesloten ons eigenhandig door de regen te sleuren. “Wij komen uit Engeland, dit weer is normaal!”, pleit hij voor een virulent, Nirvana-achtig razend “Popscene”, voor “Tracy Jacks” zoekt hij via de middengang het publiek op. Nog niet nat genoeg? Hij keilt een paar bekers water de lucht in; kon er nog wel bij.
Even later spoort de zanger ons aan om het in “Coffee & TV” beter te doen dan de Fransen, en gaat hij op zoek naar een tweede stem voor het Franse deel van “To The End”. Het is tot zijn lichte ontgoocheling een man die het podium opklautert, één die totaal flabbergasted op zijn gemak moet worden gesteld voor hij een minimale en onbeholpen bijdrage kan leveren. En toch werkt het; het nummer wordt er gek genoeg alleen maar meer ontroerend door.
Nieuw werk wordt slechts mondjesmaat tussen het oude geweven. “Barbaric” moet niet onderdoen voor songs van latere platen als Think Tank en The Magic Whip die vandaag buiten beschouwing worden gelaten, eerste single “The Narcissist” blijkt na een emotioneel “Tender” een klassieker in spe. En dan is het al zonder flauw bisgedoe tijd voor het einde. “The Universal”, zoals altijd. Dit jaar heeft Blur blazers noch achtergrondzangeressen bij, dus die feestelijke outro wordt iets beperkter gehouden dan in 2013. Het maakt wat betreft euforie weinig verschil, ook vandaag groeit de ballad uit tot een sleper met een uitbarstend einde; muzikaal vuurwerk waar geen ontploffingen bij nodig zijn. Blur was dan toch groots.
Zelfs de regen laat ondertussen niets meer van zich zien; gewonnen spel over de hele lijn.
