Het eerste seizoen van The Bear werd vorig jaar onverwacht een succes, vooral bij critici. De release in de VS werd heel positief onthaald, maar had niet veel publieke impact. Toen The Bear een half jaar later aan deze zijde van de oceaan werd gelanceerd, belandde het onmiddellijk in de hogere regionen van alle eindejaarslijstjes – The Guardian zette de reeks zelfs op nummer 1, Enola hield het op een achtste plaats. Een topserie dus, maar enkele Amerikaanse tv-conventies weerhielden de serie van echte grootsheid. Nu is er een tweede seizoen, dat op veel, zo niet alle vlakken, beter is. De coherentie zit strakker, de acteurs spelen nog trefzekerder, de personages krijgen een mooie uitdieping, het fatalisme van een van de personages wordt geduid, het geheel oogt beter en het narratief is optimaal gespreid over tien afleveringen.
Eerst toch een paar luttele pijnpunten duiden. Net als in het eerste seizoen selecteerde showrunner Christopher Storer een uitgelezen soundtrack, een sterke playlist voor Spotify tijdens een avondje nostalgie naar de jaren 90-00. Maar de lijst vertoont een Amerikaanse trend die hier bij momenten even storend wordt als in het laatste seizoen van Ted Lasso, veel te veel needledrops om atmosfeer te creëeren (en bijna forceren) in plaats van vertrouwen te hebben in de kracht van de acteurs om de innerlijke gedachten en worstelingen van hun personage uit te beelden. Dit is zeker een probleem als je met een sterke cast zit zoals hier. Nu, soms werkt de strategie dan weer ongelooflijk goed, zoals in de laatste aflevering bij het gebruik van Half a World Away van R.E.M. (de mooiste song op het album Out of Time). Die paar momenten dat de nummers abrupt worden afgekapt voor een volgend nummer zijn echter onvergeeflijk. Een tweede punt waarop de serie neigt te hellen naar Ted Lasso territorium is inzake emoties, maar ook in de focus op verschillende personages. Nu, tot hier toe overstijgt The Bear die voetbalreeks, niet enkel door de betere scenario’s (zonder al dat manipulatief emotionele gedoe), maar ook omdat deze workplace sitcom binnen hetzelfde domein blijft en de richtlijnen/restricties ervan verstandig uitbuit. Hiermee wordt gedoeld op hoe de nevenpersonages een individuele focus krijgen in een setting die gelinkt is aan hun werkplek en door hun acties/reacties diepgang verkrijgen, maar vooral indrukwekkend evolueren vanuit zichzelf, vanuit hun persoonlijkheidskern die Carmy en de kijkers al in het eerste seizoen aanvoelden.
De narratieve kapstok van dit seizoen is de broodjeszaak verbouwen tot een kwaliteitsrestaurant. Van ruïne tot opening met een korte deadline. Dit zorgt uiteraard voor strubbelingen en harde onderlinge confrontaties, maar vooral ook van personages met zichzelf. Elk van hen komt zichzelf tegen en de een gaat daar beter mee om dan de andere. De prachtigste evolutie is die van Richie in de aflevering getiteld Forks. Deze episode volgt op het middenstuk Fishes, de essentiële aflevering van het seizoen waarin alle trauma’s van Carmen en zijn familie worden blootgelegd en waarin veel verklaard wordt. Net door die twee afleveringen naast elkaar te plaatsen, wordt de transformatie van Richie zo sterk. De geweldige cameo van Olivia Colman helpt natuurlijk ook. Alle latere afleveringen krijgen door dit middenluik een extra laag uitzichtloosheid. Die curve in het seizoen werkt goed (De metafoor op het eind van de beer in de kooi is iets te veel ‘in your face’, maar net aanvaardbaar).
Dit seizoen van The Bear trekt ook mooi de werkelijkheid van de pandemie binnen, door de impact te tonen op alle zaken in Chicago die noodgedwongen moesten sluiten. De serie verlaat dit seizoen ook kort de stad om naar Denemarken te trekken bijvoorbeeld, waar de patissier een stage volgt. Je kan als Europeaan even de wenkbrauwen fronsen bij de postkaarttafereeltjes die zo eigen zijn aan Amerikaanse films en series die zich afspelen op het oude continent en dat dan afschilderen als een onwezenlijk wonderland, maar de interacties tussen Marcus en Chef Luca (cameo Will Poulter) doen dat euvel snel vergeten.
Deze recensie danst bewust rond de belangrijke plotelementen, aangezien die te mooi zijn om niet zelf te ontdekken. De broeierigheid en de gejaagdheid van het leven in een restaurant (want al deze personages komen enkel tot leven op de werkplek, daarbuiten zijn ze een schim van zichzelf) is eerlijk en hard in beeld gebracht. Je zit er met je neus op en wil heel de tijd mee reageren op elke ‘corner’, ‘behind’, ‘hands’ met een hele luide ‘Yes Chef’.
Tot slot nogmaals de loftrompet bovenhalen voor de reeds eerder vermelde aflevering Fishes. Deze episode past in de traditie van een losstaande aflevering die afwijkt van de hoofdverhaallijn, een minifilm in de reeks als het ware. Hetzelfde principe als bijvoorbeeld de derde aflevering van The Last of Us. Fishes speelt op datzelfde niveau, zei het dan misschien nog net iets lager dan bijvoorbeeld die meesterlijke 5de aflevering in het eerste seizoen van Gang of London die dan ook nog lang de graadmeter zal blijven. Volgend jaar volgt seizoen 3 van The Bear, waarin hopelijk Sidney verdere uitdieping krijgt. Zij blijft nog iets te weinig gelaagd en de spanning tussen haar en Carmy belooft veel dramatisch vuurwerk, ten goede en ten kwade (voor hen dan). Niet voor de kijker die er alleen maar wel bij kan varen.
Het tweede seizoen van The Bear is te zien op Disney+
