“In het tweede seizoen vindt The Witcher een eigen smoel en toon. Het verhaal zit goed, de acteerprestaties worden beter en beter en de occasionele humor geeft alles bij momenten een speels karakter”, schreven we anderhalf jaar geleden. Mogen we onszelf hier gewoon even recycleren? Het derde seizoen van de fantasyreeks gaat immers voort op dat elan, en is alweer sterker.
Het wordt er nochtans niet overzichtelijker op. Nu we prinsessenwees/vechtjas Cirilla – roepnaam Ciri – kennen en haar beschermers Geralt van Rivia – hekser van beroep – plus Yennefer van Vengerberg – magiër van geboorte – is de serie toe aan de volgende stap. Zullen we dus een flinke geut politiek toevoegen? Welja. Wat in dit derde seizoen gebeurt, heeft vaak iets van de ingewikkelde machtsintriges die ook de beste momenten van Game Of Thrones kenmerkten.
Maar daar begint het niet. Aan de start van dit nieuwe seizoen zijn Ciri, Geralt en Yennefer op de vlucht voor al dat volk dat graag zijn klauwen in de prinses wil zetten, maar dat plan houdt geen stand. Terwijl Geralt en Yenefer haar verraad van enige tijd terug doorslikken en opnieuw iets van een relatie opbouwen, groeit de vader-dochterband met Ciri. En met een gegrommeld “it’s about fucking time for a thaw around here” zijn we klaar voor het eerste monster van dit seizoen.
Er zullen er nog volgen, maar niet eentje per aflevering zoals in de vorige seizoenen. Want: politiek dus. Geralt gaat één kant op, Ciri en Yennefer een andere en ondertussen stuurt Redania de wufte prins Radovid (Hugh Skinner met veel lol in zijn rol) het pad op als diplomatieke intrigant. Meteen heeft troubadour Jaskier, die eindelijk de screentime krijgt die hij verdient, een waardige opponent in het camp-departement. Elke scène waarin één van deze twee opduikt geeft The Witcher meteen die broodnodige lichtheid. De subplot met de rivaliserende muziekgroep is van een weldadige onnozelheid.
Want: politiek dus. Aan het hof van Redania hebben magiër Dijkstra (een heerlijk sinistere Graham McTavish) en tovenares Philippa Eilhart nog steeds griezelig veel invloed op koning Vizimir. Ver in het Zuiden, en lang buiten beeld, plot het machtige Nilfgaard zijn oorlog met het Noorden. Hoe verwarrend overigens, zo’n Scandinavisch klinkend land dat net in hitte baadt! En overal op en tussen zitten de magiërs en de tovenaressen, waartussen het ook broeit en knettert: de ene alliantie is nog niet ontploft, of de andere ontstaat alweer, allen zo toxisch mogelijk.
Ondertussen ontdekken we dat Henry Cavill kan acteren, ook als er geen actie maar wel een dialoog te verstouwen is. Wanneer hij als Geralt ontdekt dat zijn moeder is gestorven, rolt zelfs een geloofwaardige traan over de wang. Ook Anya Chalotra krijgt de kans om haar Yennefer de nodige diepgang te geven. En over de jonge Freya Allan kunnen we niet lovend genoeg zijn; het cliché ‘zij is Ciri’ dringt zich op, wel, vooruit dan maar.
Het culmineert allemaal in twee afleveringen die elk mooi aan één kant van de korte publicatiepauze begin deze zomer werden geparkeerd. In de eerste, The Art Of Illusion, krijgen we een galabal op heksenburcht Aretuza dat volstrekt uit de hand loopt. Ook hier is de grijns nooit echt weg, wanneer Van Rivia zichtbaar op zijn ongemak in een glamoureuze vest opwandelt, terwijl zijn lief hem toebijt om zich te gedragen: “I always behave myself! – ‘you have no memory of my party in Rind?”. Om de grap helemaal rond te maken: “and no matter how ludicrous one is dressed: don’t. stare”. Het is een aflevering die geweldig is opgebouwd. Scènes worden hernomen uit andere hoeken, puzzelstukken vallen op zijn plaats. Van Rivia en Dijkstra krijgen een geweldige confrontatie cadeau.
En dan was er, na een maand pauze, het toepasselijk getitelde Everybody Has A Plan ’till They Get Punched In The Face. Wonden worden gelikt, scherven opgeraapt. Als de vorige aflevering feest was, dan is deze de kater, maar dan één waar je je hoofd bij moet houden. Belangen verschuiven, vijanden van vijanden moeten noodgedwongen vrienden worden. Hier wordt The Witcher complexer dan ooit. Wie er in Game Of Thrones al schema’s moest bij nemen om bij te blijven, bereidt zich ook hier best voor.
Wat duidelijk is met die dubbelslag is dat The Witcher met dit seizoen zijn beat heeft gevonden. Personages zijn gedefinieerd, acteurs op elkaar ingespeeld. Net daarom is het des te jammerder dat Cavill net nu het zwaard aan de wilgen hangt en de leren Witcher-jas aan Liam Hemsworth (The Hunger Games) overdraagt. Cavill had zich de hekser eigen gemaakt, dus het is de vraag wat een vervanger er mee aan moet, maar dat lijken de scenaristen voorzien te hebben. Naar verluidt zouden ze zich in het komende seizoen meer op Ciri richten en dat dat goed kan uitdraaien bewijzen de twee laatste afleveringen, waarin de jonge prinses geïsoleerd raakt van haar beschermers en een nieuw pad lijkt in te slaan. Misschien overleeft een serie die zich met dit seizoen van haar titelgever heeft losgemaakt dat wel.
Seizoen 3 van The Witcher is te zien op Netflix
