Love Life is het nieuwe Japans-Franse melodrama van Kôji Fukada. In tegenstelling tot wat de titel suggereert is Love Life geen feel good romantische komedie, maar een diepbedroevende vertelling over verlies, schuldgevoelens en liefde. Fukada is niet bang om met zijn camera uitingen van pijn, ongemakkelijke conversaties en familiale confrontaties recht in de ogen te kijken. Zo blijkt de film geen easy watch, maar weet die ongetwijfeld wel het publiek te ontroeren.
We zien hoe Taeko en haar man een rustig en beheerst leven leiden in Tokyo, totdat een tragisch ongeluk met hun zoon de verdwenen vader van de jongen, Park, terug in hun leven brengt. Gedreven door verdriet en schuld besluit Taeko zich te ontfermen over haar ex-man, die bovendien doofstom en dakloos is. Geïnspireerd door het gelijknamige liedje en album van de Japanse popmuzikant Akiko Jino uit 1991 toont Love Life wat een groot verlies teweeg kan brengen binnen huidige en nieuwe relaties. De film werpt een blik op het hedendaagse Japan, waar netheid en bescheidenheid centraal staan in het dagelijkse leven en weinig tot geen plek lijkt te bestaan voor ongecontroleerde uitingen van emotie.
Communicatie staat echter centraal in de film, waarbij banale conversaties tussen de familieleden – van betekenisloze condoleances tot diepgaande verwijten door familieleden en uitgesproken onzekerheden tussen Taeko en haar man – moeizaam lijken te verlopen. Emotionele uitspattingen worden meteen rechtgezet wanneer de personages keer op keer hun excuses aanbieden en woorden terugnemen, totdat je als kijker snakt naar een oprechte en ongefilterde weergave van de emotionele wereld van de personages. Deze wens wordt vervuld wanneer Taeko’s ex terug in haar leven verschijnt. Park, met wie ze enkel kan communiceren via gebarentaal, breekt de onzichtbare muur die tussen de personages staat af, met zijn innemende uitingen van verdriet, woede en liefde. Zo blijken gebaren en lichaamstaal veelzeggender te kunnen zijn dan ingetogen gesproken woorden. Fukada legt daarbij nog meer de nadruk op het gebrek aan passende woorden bij tragische gebeurtenissen door het geluid van de film te dempen wanneer Taeko en Park communiceren.
De grote afstand tussen de personages wordt in de hand gewerkt door het cameragebruik van cinematograaf, Hideo Yamamoto. Zo volgt de camera de personages doorheen de in kleine kamertjes opgedeelde Japanse appartementen en communiceren ze met elkaar vanop hun verspreide terrassen in het appartementencomplex door te roepen, beschilderde plakkaten in de lucht te houden of de zon te laten reflecteren op een CD die voor het raam hangt. Verder werpt de camera een koude, objectieve blik op het verhaal en brengt zo tragische gebeurtenissen en ongemakkelijke momenten ongefilterd in beeld. Zo mist Fukada wel de kans om te spelen met het ongetoonde en verliest de film aan een bepaalde subtiliteit die de betrokken thematieken vereisen.
De schrijver-regisseur Kôji Fukada heeft ondertussen al acht langspeelfilms op zijn naam staan. Als inspiraties noemt hij Kiyoshi Kurosawa, van wie hij nog les kreeg op de Film School of Tokyo, en de Franse nouvelle vague-regisseur Eric Rohmer. Van Rohmer nam Fukada zowel het realisme als het moraliserende karakter van zijn films over in Love Life, waarbij er gefocust wordt op alledaagse dialogen en interpersoonlijke relaties tussen de personages. Net zoals Kurosawa plaatste Fukada beeld en geluid loodrecht op elkaar, waarbij hij contrast gebruikt om de nadruk te leggen op da tragisch inhoud van bepaalde scènes. Zo gebeuren er tragische ongelukken terwijl er op de achtergrond vrolijk en luidkeels karaoke gezongen wordt. Ook het gebruik van felle kleuren in de mise-en-scène staat lijnrecht tegenover de droevige gebeurtenissen waar zij de achtergrond voor vormen.
Love Life brengt een tragedie op een ongefilterde en alledaagse manier, waardoor het verhaal van Taeko en haar man gemakkelijk zal resoneren met een breed publiek. De film mist echter aan voeling en nuance, waardoor het als kijker niet altijd vanzelfsprekend is om empathie te voelen voor de personages en het niet steeds duidelijk is wat er uit de film meegenomen kan worden. Daarnaast is het verhaal te episodisch opgebouwd en dreigt het gemis aan samenhang tussen de scènes de kijker uit het verhaal te trekken, of erger, bepaalde emotionele uitspattingen misplaatst en bijna komisch over te doen komen. Toch trekt de film zichzelf ietwat recht door na een reeks kronkelingen te belanden bij een bevredigend en weerklinkend einde.
