Het is alweer dertien jaar geleden dat Jennifer Lawrence haar eerste opwachting maakte in het beklijvende Winter’s Bone van independent-regisseur Debra Granik. De razend populaire Hunger Games-franchise katapulteerde J-Law nadien tot wereldster. De rest is geschiedenis. Toen haar privéleven echter te grabbel werd gegooid en alle heisa rond op het internet gelekte naaktfoto’s losbarstte, kwam ze onzacht in aanraking met de schaduwzijde van die roem. Lawrence bewees haar mannetje te kunnen staan en focuste zich – eens de mediastorm ging gaan liggen – weer op haar acteercarrière, waarbij ze big budget-producties en mainstream cinema vlotjes bleef afwisselen met de betere arthouse film.
No Hard Feelings ligt daar ergens vaag tussenin. De film pretendeert de diepgaande impact van relaties op onze persoonlijke ontwikkeling te onderzoeken, maar is eigenlijk te gek voor woorden. Bovendien vindt hij ook qua uiterlijke vorm meer aansluiting bij de puberale komedies van John Hughes of Amy Heckerling, die tijdens de jaren ‘80 van de vorige eeuw hoogtij vierden.
Wat er ook van zij, in No Hard Feelings gooit Jennifer Lawrence alle remmen los. Ze geeft gestalte aan Maddie, een grofgebekte Uber-chauffeur uit Long Island die dreigt failliet te gaan wanneer haar dienstwagen in beslag wordt genomen. Tot overmaat van ramp staat de jonge vrouw ook op het punt haar ouderlijke huis te verliezen. Ten einde raad besluit Maddie in te gaan op een merkwaardige advertentie van een welgesteld koppel (vertolkt door Laura Benanti en Matthew Broderick). Zij uiten een grote bezorgdheid over hun hoogbegaafde maar bedeesde tienerzoon Percy, die zich nagenoeg volledig afschermt van de buitenwereld. De protagoniste weet het rijkeluispaar te overtuigen en stelt zich kandidaat om – in ruil voor een gloednieuwe auto – met het joch op date te gaan en hem zodoende wat sociale vaardigheden bij te brengen.
Maar alles wat Maddie ook maar onderneemt, lijkt geen vat te hebben op de jongen. Wanneer ze de onschuldige Percy (Andrew Barth Feldman) op sleeptouw neemt, attaqueert hij de nietsvermoedende blondine met pepperspray, uit schrik dat zij hem wil ontvoeren. Of als Maddie zich even later van haar meest verleidelijke kant toont door in haar blootje een frisse duik te nemen in zee, is Percy zodanig van zijn melk dat hij zelf geen voet meer in het water durft te zetten.
Na veel vijven en zessen weet ze Percy dan toch uit z’n schulp te trekken en zijn zelfvertrouwen een beetje op te krikken. De hele film draait in wezen om de hamvraag of de twee effectief de lakens zullen delen, alvorens Percy zijn universitaire studies zal aanvatten. Heel hoogstaand is wat hieruit voortvloeit allemaal niet, maar No Hard Feelings neemt zichzelf gelukkig niet al te ernstig.
De in Kiev geboren regisseur Gene Stupnitsky (die zich samen met Lee Eisenberg bij de staf van de NBC-reeks The Office voegde en met zijn partner in crime ook nog het scenario van Bad Teacher en Good Boys fabriceerde) weet ten minste tot waar zijn ambities gaan. Liefst bekijk je No Hard Feelings gewoon op een luie zomeravond, met het verstand op nul. Natuurlijk stelt de prent, die makkelijk kan vervallen in een ordinaire sekskomedie, niet veel voor. Maar het feit dat ik me niet de hele tijd heb zitten blauw ergeren aan een reeks van opeengestapelde onnozelheden, zegt al veel. Al belet dit niet dat het scenario vooral in de tweede helft serieus begint te haperen en de film tegen dan nog weinig steek houdt.
Stupnitsky en co-writer John Phillips weten nu en dan wel uit te pakken met enkele geestige oneliners. Verder moeten de gaten en tekortkomingen vooral opgevangen worden door de interactie tussen Jennifer Lawrence en de gewezen musicalster Andrew Barth Feldman.
