Toen de titaan Prometheus het vuur naar de mensen bracht, werd hij daar zwaar voor afgestraft door de goden. Hij werd levend aan een rots geketend en elke dag kwam een arend langs om zijn lever op te peuzelen. Toen de oppergod Zeus medelijden kreeg, gaf hij de held Hercules de opdracht de arend met zijn pijl en boog te doden. Hubris (oftewel overmoed) word je doorgaans stevig aangerekend, dat wisten de oude Grieken al. Vervang het vuur in dit geval door een indrukwekkende marketingcampagne die, om logische redenen, meer focuste op de terugkeer van Michael Keaton als Batman, en dan weet je dat je een ernstig probleem hebt als je film nu eenmaal de titel The Flash draagt. Helaas voor ons staat er geen held of metamens klaar om het publiek uit zijn lijden te verlossen. Â
Wat is er toch aan de hand met het DC Extended Universe? Het voortdurende gebakkelei voor en achter de schermen over het nieuwe beleid van James Gunn, het bijzonder grillige gedrag van Ezra ‘The Flash’ Miller en de openlijke kritiek van acteur Michael Shannon op zijn rol maken het bijzonder moeilijk om als filmrecensent met een open blik naar een nieuwe filmworp van dit striphuis te gaan kijken. Wij gaven het een kans en werden binnen het kwartier met onze voeten keihard op de grond gezet na het aanschouwen van een van de meest potsierlijke actiesequenties uit de recente filmgeschiedenis. In deze sequentie redt The Flash een heleboel baby’s die als manna uit de hemel vallen. Los van de afgrijselijke CGI die hiermee gepaard gaat, vindt de held ook nog de tijd om allerlei snoepgoed in zijn mond te duwen. Wellicht het signaal voor de kijker om hetzelfde te doen in de hoop dat een ‘sugar rush’ het makkelijker maakt om deze onzin te slikken.
Na deze onaangename start komt de film tot de kern van de zaak. Barry Allen, neergezet door een bijzonder neurotische Ezra Miller waar zelfs Woody Allen jaloers op zou zijn, worstelt al jaren met de moord op zijn moeder en de daaropvolgende arrestatie van zijn vader. Aangezien hij beide onrechtvaardig vindt, vat hij het plan op om terug in de tijd te reizen en dit onrecht ongedaan te maken. Hierdoor creëert Barry een multiversum waarin niets is wat het lijkt. The Flash kan je perfect bekijken als een knullige poging van DC om het succes van Spider-man: No Way Home van Marvel te evenaren. De basisingrediënten zijn immers dezelfde. De held van het verhaal wil een gebeurtenis uit zijn verleden veranderen en schept als gevolg daarvan een multiversum. Het grote verschil tussen beide striphuizen is dat dit gegeven bij DC een hart en een ziel mist. Is Tom Holland in zijn rol als Spider-man een ietwat knullige, maar voor de rest vrij sympathieke kerel, dan komt Miller vrij intens en bij momenten zelfs een beetje creepy over. Maken de vijanden van Peter Parker in No Way Home integraal deel uit van het plot, dan is generaal Zod in The Flash gewoon een slechterik omdat de film nu eenmaal een slechterik nodig heeft. De kritiek van Michael Shannon dat Zod weinig ‘invulling’ krijgt in de rolprent, snijdt dus zeker hout. Zelfs de terugkeer van Michael Keaton kan de meubelen niet redden. Zijn Batman is er duidelijk om de nostalgie bij de kijker aan te wakkeren en niet meer dan dat.
Vreemd genoeg laten de meest oprechte momenten in de film een wrange nasmaak achter. ‘Ik kan niet goed omgaan met mensen, soms kan ik zelfs niet goed overweg met mezelf’, prevelt Barry Allen in de film. Een scène die binnenkomt en die we niet zomaar kunnen loskoppelen van de privépersoon Ezra Miller. Wat een emotioneel moment had moeten zijn, komt nu over als zuivere exploitatie van een jonge, kwetsbare acteur door de filmmakers. DC zou in zo’n geval iets voorzichtiger moeten zijn in het in elkaar laten vloeien van fictie en realiteit.
The Flash is helaas een hot mess van een film die geen significante bijdrage levert aan het DC Cinematic Universe. Hoewel uit enkele zeldzame grappige en ontroerende momenten blijkt dat DC wel degelijk de waarde van zijn eigen erfgoed kent en omarmt, slagen ze er niet in om een oprechte emotionele respons bij hun filmpubliek op te wekken. Het is allemaal too little, too late. The Flash is op dat vlak erg emblematisch voor de aanpak van DC. DC probeert immers, net als The Flash, om keer op keer zijn eigen afbrokkelende filmuniversum te herstellen om steeds opnieuw tot hetzelfde zwakke resultaat te komen. Misschien moeten ze beginnen met lessen te trekken uit hun superheld. Gewoon loslaten en iets volledig nieuws proberen.
