Geen gedoe: Glorious Game van Black Thought en El Michels Affair stelt zich nu al kandidaat voor het beste hiphopalbum van 2023.
Nu The Roots sinds jaar en dag gekluisterd zijn aan The Late Night Show met Jimmy Fallon en hun opvolger voor And Then You Shoot Your Cousin al meer dan negen jaar op zich laat wachten, reikt Black Thought de hand aan verschillende andere producers. Een mens moet ergens al die opgespaarde rhymes kwijt kunnen. Vorig jaar was er al het uitstekende Cheat Codes (in samenwerking met Danger Mouse), dit jaar is er de niet minder fantastische opvolger Glorious Game, gemaakt in samenwerking met de bende van El Michels Affair.
Die laatste spelen al meer dan vijftien jaar onder aanvoering van de spilfiguur Leon Michels soulvolle funk en hiphop en hebben in de loop van die jaren voldoende momentum en grinta opgebouwd om op de juiste momenten te oogsten. Zo werkten ze al samen met Madlib en Freddie Gibbs en speelden in de rug van en namen een coveralbum op met nummers van de stadsgenoten van de Wu-Tang Clan.
Het is die laatste connectie die zich hier goed laat horen: zo zou de productie van “I’m Still Somehow” of “Hollow Way”, voorzien van grove korrel, vervormde soulsamples en droge drumtics recht uit de koker van de RZA kunnen komen. Maar het geluid van El Michels Affair gaat breder dan dat. Opener “Grateful” komt recht uit een tenement yard in Kingston met een beat die hobbelt naast de tel, etherisch fluitspel en dubby bleeps en bloops. “The Weather” neigt dan weer naar Dilla’s “I can’t stand to see you cry” – inclusief tempowissels van sloom naar snel en weer terug.
Maar het maakt niet uit op welke leest de muzikanten hun beats schoeien, vakman en ervaren rot Black Thought trekt ze aan als een pasmaat. De teksten zitten als vanouds goed in elkaar gewoven (probeer vooral zelf de kralen van immunity – community – opportunity – jewellery – eulogy uit “The Weather” maar eens foutloos aan elkaar te rijgen), maar bovenal belijdt Tariq Trotter op Glorious Game zijn liefde voor dat wonderlijke spel dat hiphop is – en dat nu al vijftig jaar sinds DJ Kool Herc in 1973 besloot om met twee platenspelers de wereld op zijn kop te zetten.
Er zijn kruimels te rapen naar de funky drummerbreak, Public Enemy’s “Louder Than a Bomb” krijgt een shout out, maar bovenal kan er geen eerbetoon groter zijn dan de woordkunst die Black Thought hier zelf tentoonspreidt. In het eerlijke en introspectieve “Alter Ego” slaat de twijfel van ‘I sit there in the mirror, starin’ at myself intensely, thinking I should act my age and I’m approaching half a century’ om naar de keuze om alle bullshit en stoerdoenerij overboord te gooien en in alle puurheid de eigen plaats op te eisen: ‘I decided if I’m writing I would do it positively, undeniably sobriety has influenced my delivery’. Dit heeft niets meer te maken met pose, hier spreekt een man die door zijn ervaringen in de rapwereld gelouterd is en zelfzeker mag zijn over zijn vak. We zullen dat niet tegenspreken.
Glorious Game is dens, compact en zowel naar vorm als naar inhoud één groot hiphopfeest – the medium is the message. Bovendien ademt dit samenwerkingsverband van bij het eerste album al meteen de naturel van een jarenlange samenwerking. Als ik Questlove zou zijn, zou ik haast maken met dat nieuwe album, anders is hij zijn rapper misschien kwijt.
