In tegenstelling tot wat de grootscheepse promotiecampagne doet vermoeden, is Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves verre van de eerste film gebaseerd op het in bepaalde kringen nog steeds zeer populaire role playing game van producent Hasbro. Reeds aan het begin van de eeuw was er een poging tot adaptatie naar het witte doek, weliswaar met desastreuze gevolgen. Er volgden twee sequels die zo mogelijk van nog mindere kwaliteit waren en nu is er dus een met veel fanfare aangekondigde nieuwe filmische interpretatie. De studio zette de laatste weken noodgedwongen extra in op de promotie aangezien vroege inschattingen aantoonden dat ze absoluut geen gegarandeerde hit in handen hadden en met een budget van 150 miljoen dollar en een ingeschat eerste weekend in de VS van slechts 30 tot 40 miljoen aan de kassa, gingen er heel wat alarmbellen tegelijkertijd af.
Nochtans zou het partnerschap tussen Paramount, Hasbro, eOne en Amazon moeten geleerd hebben uit het fiasco uit 2000 en ingezien hebben dat een reputatie bij een nichepubliek niet noodzakelijk zomaar kan vertaald worden naar de brede laag bioscoopbezoekers. Zaak dus van in te zetten op de nodige kwaliteit, iets wat zowel DC ondervond met de erbarmelijke resultaten van Shazam! Fury Of The Gods en ook Marvel en Disney moesten ondergaan nu zowel Eternals als Ant-Man And The Wasp: Quantumania – beiden niet erg geliefd bij het doelpubliek – tegenvielen aan de kassa.
Met die kwaliteit zit het in deze D&D verbazend genoeg – de trailer liet immers het ergste vermoeden – niet helemaal fout. De makers lijken goed begrepen te hebben dat de beste manier om het concept van een spel om te zetten naar een film niet is om alles op te offeren aan onnozele gein – Jumanji onzaliger nagedachtenis – noch om te proberen doen alsof het allemaal sterk genoeg is om een bloedserieuze actiefilm rond te draaien – de draak Battleship – maar om zo dicht mogelijk te blijven bij de spelformule. En dus zit het ritme van deze D&D verrassend goed: er duiken links en rechts magische voorwerpen op die al dan niet van pas komen en hoe onnozel de dialogen van Chris Pines’ personage over het maken van plannen ook zijn, het is min of meer een afspiegeling van wat enthousiastelingen waarderen aan het spel.
De keerzijde is dat het daarmee allemaal wel heel licht wordt en dat wordt duidelijk wanneer de plot (iets over het bevrijden van een dochter en ondertussen verhinderen dat een boosaardige tovenares de wereld behekst) probeert om iets van emotionele diepte te leggen in alle onzin. Daar komt bij dat de humor – hoewel bij momenten best raak – niet altijd even goed overeind blijft, dat de actiescènes niet om aan te zien zijn inzake montage en mise-en-scène, en dat veel van de computer-gegenereerde effecten spuuglelijk zijn.
Een voltreffer is Dungeons And Dragons: Honor Among Thieves dus absoluut niet. Maar onderhoudend spel van Chris Pine, Michelle Rodriguez, Justice Smith en Sophia Lillis houdt de dingen verteerbaar en zolang dit alles gewoon pretendeert het letterlijke filmische equivalent te zijn van een avondje met het spel, zijn er veel slechtere blockbusters te zien in de zalen dan deze.
