Don’t Worry Darling

Toen Olivia Wildes Don’t Worry Darling begin september in première ging op het filmfestival van Venetië, werd er meer gepraat over de slechte verhouding tussen de acteurs en de cineaste, dan over de film zelf. Toen enkele clips online lekten van zanger-acteur Harry Styles die een van de hoofdrollen vertolkt, gaven die aanleiding tot een pak kritiek op zijn acteerwerk, wat uiteraard nog meer drama opleverde. Een goede dosis drama en schandaal zijn echter nooit echt problematisch en de combinatie met een hoofdrol voor Styles zette Don’t Worry Darling alvast goed op weg naar een behoorlijk succesvol openingsweekend aan de Amerikaanse kassa.

Al die controverse leidde uiteraard wel wat de aandacht af van waar het eigenlijk om hoort te gaan en het feit dat de kritische ontvangst van de prent ronduit abominabel was. Het moet gezegd dat die op zijn minst een beetje overdreven valt te noemen, want hoewel Don’t Worry Darling zeker geen hoogvlieger is, is de film ook weer niet de complete ramp die de internationale pers ervan probeerde te maken. Bovendien is het een gezond teken dat in het huidige door in elkaar hakende ‘integrated universes’ gedreven bioscooplandschap, er ook nog plaats is voor een thriller gebaseerd op een origineel script, in release gebracht op basis van de grote namen in de cast en met een duidelijke ‘R-Rating’ die het jongste deel van het tickets kopende publiek uitsluit.

De plot is een mengeling van William Gibsons roman Neuromancer en zowel het boek als de filmversies van Ira Levins The Stepford Wives. Die invloeden lopen doorheen in een verhaal over Alice (Florence Pugh) die met haar echtgenoot (Styles) een luxueus leven leidt in een duur besloten woonproject. We krijgen geen echte aanwijzing van het tijdperk waarin alles speelt, maar het is duidelijk dat we ons ergens in het Californië van de jaren negentienvijftig of -zestig bevinden. Die ambiguïteit -en een verwarrende veelheid aan subtiel verschillende modestijlen – is niet toevallig en draagt bij tot het gevoel van onbehagen dat over deze ‘perfecte’ wereld hangt, iets wat nog versterkt wordt door de wat geheimzinnige toespraken van de man die het project oprichtte (een knappe angstaanjagende vertolking van Chris Pine) en de bizarre dromen die een van de buurvrouwen beweert te hebben.

Die set-up is meteen ook het sterkste deel van de film en zet de andere troeven van Don’t Worry Darling initieel zeer goed in: de bijzonder knappe ‘production design’ (met mooi gebruik van Harold Bissners iconische ‘Volcano House’) de gulzig artificiële esthetisering en de sterke kostumering (let bijvoorbeeld op de inventieve referentie op het eind aan de beroemde ‘Anemony’ jurk die Sarah Burton ontwierp voor het Alexander McQueen label). Het probleem is dat de film een beetje blijft steken in die startblokken. Uiteindelijk gebeurt er met het uit eerdere inspiratiebronnen geplukte materiaal niet veel nieuws, blijft het geheel daarom wat hol en moeten de makers steeds meer leeg effectenbejag aangooien tegen wat aanvankelijk een mooi gebalanceerd concept en dito design is. De film gaat finaal zeker niet helemaal onderuit, maar tegen de tijd dat we het laatste deel bereiken van de bijna twee uur durende looptijd, heeft Don’t Worry Darling echt wel moeite om de aandacht te blijven vasthouden en niet te vervallen in onnozele visuele excessen.

6.5
Met:
Florence Pugh, Harry Styles, Chris Pine
Regie:
Olivia Wilde
Duur:
122
2022
Usa

verwant

A Good Person

Bij de aanvang van A Good Person zien we...

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves

In tegenstelling tot wat de grootscheepse promotiecampagne doet vermoeden,...

Warm pleidooi voor kille technologie

"I used to be with it, but then they...

Hawkeye

Met hun eerste reeks tv-series bevestigen Marvel en Disney+...

Black Widow

De manier waarop Marvel, dat in 2009 onder de...

aanraders

The Brutalist

In 2015 nam acteur Brady Corbet in de regiestoel...

Maria

Een biografische prent over het leven van Maria Callas...

Des Teufels Bad

De Oostenrijkse filmmakers Veronika Franz en Severin Fiala hebben...

A Real Pain

Enkele jaren na zijn debuutfilm When You Finish Saving...

Rabia

Cineaste Mareike Engelhardt heeft eigenlijk een achtergrond in dans...

recent

Rabia

Cineaste Mareike Engelhardt heeft eigenlijk een achtergrond in dans...

Pothamus :: “Een publiek dat mee in trance gaat, dat is pure spiritualiteit”

Als er een Belgische metalband is die de laatste...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

Stephen Fry :: Odyssee

Geen enkele sector is vrij van hypes. Waar geld...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in