Vicky Krieps zet een geweldige prestatie neer in de hervertelling van het leven van Sisi in Marie Kreutzers gewaagde Corsage. Net als in Sofia Coppola’s Marie Antoinette, zien we een gekwelde koningin die gevangen zit binnen het kader van haar rol terwijl ze constant in de blik van het publiek vertoeft. En net zoals in Pablo Larrains Spencer zien we haar doorheen de film meer en meer de grip op haar mentale toestand verliezen door de druk die op haar schouders ligt. Corsage weet zich in (het gebrek aan) originaliteit niet spectaculair te onderscheiden van het doorsnee kostuumdrama en houdt daardoor bij momenten slechts met moeite de aandacht vast van de kijker.
Corsage brengt het verhaal van Sisi – Keizerin Elisabeth van Beieren – en legt de focus op het keurslijf waarin vrouwen van adel doorheen de geschiedenis moesten leven. Sisi woont in een luxueus paleis, draagt de duurste kledij, wordt op haar wenken bediend en door haar volk op een voetstuk geplaatst. In werkelijkheid is ze echter gekweld door de restricties en de patriarchale hiërarchie binnen het paleis, gesymboliseerd door haar steeds strakker toegestrikte korset. Eenzaam, gekweld en lijdend aan een uit de hand lopende eetstoornis en heroïneverslaving toont Corsage de Keizerin in haar sombere, ijzige omgeving waarbinnen enkel haar kinderen en honden een hint van een glimlach op haar gezicht kunnen toveren. Kreutzer mengt Elisabeths biografie met volkomen fictieve elementen om een keizerlijk verhaal over conformiteit en rebellie te brengen.
Zo genuanceerd en timide als Vicky Krieps was in Phantom Thread, zo standvastig, streng en sluw weet ze Sisi neer te zetten in Corsage. Haar melancholische personage wekt zowel schrik als compassie op bij de kijker. Wanneer ze zichzelf keer op keer fysiek ten proeve stelt, door bijvoorbeeld onder water langdurig haar adem op te houden in bad of door haar enorm restrictieve dieet van sinaasapelschijfjes en bouillon, jaagt ze haar bediendes de stuipen op het lijf. Eerder dan als een feministisch icoon, wordt ze afgebeeld als een diepongelukkige vrouw die zichzelf in een steeds strakker korset rijgt om te proberen conformeren aan de 19de-eeuwse sociale – en schoonheidsstandaarden. Hierdoor ontwikkelt ze een zelfdestructieve relatie met het kledingstuk. Ze heeft de touwtjes zelf in handen en wordt afgebeeld als een gewillig slachtoffer van de sociale verwachtingen die ze opgelegd krijgt. Kreutzer weet een element van rebellie toe te voegen aan het personage, alsof ze door zichzelf te pijnigen een deel van haar dominantie binnen de structuren weet terug te winnen.
De sombere, vaak experimentele cinematografie weerspiegelt de boodschap van de film. Met de grijze, doffe decors en donkerpaarse kledij en attributen van de Keizerin worden de kleuren in de film simpel gehouden. Maar de sterktes van cinematografe Judith Kaufmann komen pas echt tot hun recht in enkele verrassende scènes, zoals de prachtige aftiteling waarin we Sisi te zien krijgen in haar meest vrije, catharsische vorm of door het gebruik van een handheld camera die de onstabiliteit van Sisi’s toestand weerspiegelt. Ook de betoverende soundtrack van de Franse zangeres Camille geven deze scènes een kwaliteit die blijft nazinderen.
Toch behoudt Corsage veel van de clichés die in de meeste kostuumdrama’s te vinden zijn en laat Kreutzer ook in de decors hier en daar een steek vallen, waardoor bijvoorbeeld de keizerlijke vertrekken vaak iets te modern aanvoelen. Gelijklopend met Copolla’s Marie Antoinette ligt de focus bij Kreutzers Corsage niet op de historische accuraatheid, maar eerder op de ingewikkelde mentale toestand van het hoofdpersonage. Toch mist bij Marie Kreutzer de speelsheid in de beeldvorming die Copolla’s film zo aantrekkelijk maakte. De originaliteit van Corsage is vooral terug te vinden in de keuze voor het tonen van een historisch figuur wanneer die ouder wordt, terwijl de meeste historische drama’s typisch blijven hangen bij coming-of-age-verhalen. We zien hoe Sisi in het begin van de film haar veertigste verjaardag viert – een leeftijd die volgens haar de drempel van de ouderdom weerspiegelt. Ze wordt in beeld gebracht terwijl ze haar ouder wordende gezicht verbergt achter een waaier of sluier en zichzelf nog strengere schoonheidsidealen oplegt.
Corsage brengt een universeel verhaal over de moeilijkheden die vrouwen van alle sociale klassen ervaren. De kijker wordt gedwongen verder te kijken dan een robuuste hervertelling van Sisi’s leven door de focus op thema’s van onzekerheid, onderdrukking, de angst om ouder te worden en het verlies van autonomie. De sombere cinematografie zet een triest en gekweld beeld neer van de keizerin en ook het fictieve einde maakt van de film zeker geen feel good historisch drama. Kreutzer wilde met haar herinterpretatie van Sisi’s legende misschien wel in de eerste plaats een uiterst modern en feministisch verhaal brengen dat het persoonlijke politiek maakt, maar of het daarin slaagde door hiervoor een historisch figuur in de hoofdrol te plaatsen, valt te betwisten.
