The Boy That Fell From the Sky van Mononome doet niets verkeerds, en doet daarom net te weinig.
Mononome maakt vette en duistere hiphop- en breakbeats. Hij doet dat niet vanuit New York, Bristol of Brixton, maar vanuit het zonnige Thessaloniki. De man kwam onder onze aandacht dankzij het lichtjes fantastische Sherán uit 2018, een donkere ep vol gevaarlijke breakbeats die we geregeld nog opleggen wanneer we vinden dat alles in het leven ons net iets té goed af gaat en we even ontwricht willen/moeten worden. Zeggen dat onze verwachtingen redelijk hoog gespannen waren voor ‘s mans nieuwste worp, is een understatement.
Maar hoe gaat dat met verwachtingen? Tenzij je Armand Duplantis heet, wordt het heel moeilijk om steeds over die zelfgelegde lat te gaan. The Boy That Fell From The Sky is een soortement conceptalbum waarbij de lamentabele staat van onze planeet wordt gadegeslagen door een bezoeker die achteraf teleurgesteld zijn boeltje weer inpakt en verdwijnt. Het is een concept dat meer sympathie oogst vanwege de morele insteek, dan omwille van de originaliteit. Bovendien laat het concept zich niet meteen horen aan de muziek. Je hebt al de liner notes nodig om je er attent op te maken. Anderzijds verschilt dit album van Mononomes vorige releases: de lockdown en social distancing maakten crate-digging op platenbeurzen onmogelijk, dus is dit geen sample-gebaseerd album geworden, maar een album met originele muziek (de gesmaakte bijdragen van gastmuzikanten Isabelle Bouché op cello en Transparent Man op gitaar geven het eerste en laatste nummer een weemoedige diepte mee).
Die muziek op dit album doet niks verkeerd, maar doet net daarom te weinig. Niet dat het aan kwaliteit ontbreekt: de modulatoren van de subsonische bassen staan perfect gekalibreerd in First Time Visiting; die tergend lange break aan het begin van “Not Enough Space” is ronduit spannend te noemen en in “System Error” veegt die borstelpercussie de zorgen uit ons hoofd. In de meeste nummers hebben we echter last van een déjà entendu-gevoel, en is de muziek net iets té loom om ons wakker te schudden.
Het artwork is mooi verzorgd, de beats zijn puik, maar het blijft allemaal iets te oppervlakkig. Waar het misgaat, valt moeilijk rationeel te benaderen. Noem het een verkeerd album op een (voor ons) verkeerd moment, noem het een storing in the Force, maar wij voelden hem alleszins niet.
Uit loyaliteit ten opzichte van Mononome hebben we het album wekenlang kansen gegeven, ruimte om te groeien, maar – in tegenstelling tot de extra kilo’s buikvet na de festivalpintjes en de bbq’s van het recente goede weer – blijft er tergend weinig van The Boy That Fell From The Sky aan onze ribbenkast kleven. Jammer.
