Chillow :: Pauze

In Pauze toont Chillow aan dat stilstaan geen achteruitgaan is. Op de zoete muziek van internationaal klinkende neosoul blijft hij mooi dicht bij zichzelf voor een persoonlijk aandoend album.

Deze recensie komt enige tijd na de release, niet omdat we Pauze over het hoofd hadden gezien – het album draait hier al twee maanden in geregelde rotatie – maar het laat zich eerder aanvoelen dan in woorden vatten. Chillow is immers een poëtische ziel, een dichter, maar dan niet zo’n slam poet die bang is van stiltes. Zijn woorden zijn spaarzaam gekozen, de titels van de nummers zijn kort, hun looptijd is beknopt. Er mógen gaten vallen op dit album, zonder dat ze gratuit aandoen. Less is more. Het zorgt ervoor dat het geheel compact is en dat wat er gezegd wordt, des te dieper kan indringen. ‘Laat het los en pen het neer / ‘t zijn beelden dat ik wil levend houden … M’n tas heeft barsten, gevuld met goud / voor beelden die ik wil levend houden.’ Zeg ervan wat je wil, maar klassieke doorsnee rappers zouden hier moeilijk mee weg kunnen.

De taal waar Chillow en zijn vrienden zich van bedienen is het uiterst lokale West-Vlaamse dialect, maar het klinkt verbazend internationaal. Wanneer je het dichtst bij jezelf blijft, spreek je immers altijd de meest universele taal. Gedurende de looptijd van het half uurtje dat Pauze duurt, komen flarden zinnen en brokken muziek boven, alsof je met een ploeg door een veld gaat. Luister naar “Tis Tid” en je hoort horten en stoten van wat er gezegd moet worden, onderbroken door bedachtzame pianohuppeltjes. Chillow trekt op Pauze volop en vol bravoure de kaart van de neo-soul, nochtans een genre dat het gevaar in zich meedraagt van ontiegelijk saaie resultaten af te leveren, en hij brengt het er méér dan deugdelijk van af.

Qua productie deed hij immers al ervaring op door te werken met Brihang (met wie hij de hang naar het poëtische deelt) of Flip Kowlier. Hij gebruikt dat werk om veel afwisseling in zijn album te steken: zo wordt “Gin Zin” – zwoel met zachte achtergrondzang en een sfeer zo zacht als een velouren zetel – doorspekt met een funky gitaartje. In “Gelijk” klinken de drums hárd, waar ze in andere nummers smooth neervallen. “Dichter” durft voorzichtig swingen en in “Tis Gie” (alleen te vinden op de vinylrelease) zwijgt de muziek zelfs helemaal in dienst van dat krachtigste en tegelijk meest kwetsbare instrument: de menselijke stem, bol van oprechte emotie: ‘ik voel me klein bij u, maar geborgen.’

In zijn eerdere samenwerking met rapper El Da Sensei (van de groep Artifacts uit New Jersey) toonde Chillow al zijn liefde voor straight up hiphop, en deze wordt hier eveneens slim uitgespeeld. “Beeld” (met Walter Ego – goeie artiestennaam trouwens) dreunt al wat harder op de hiphopvibe en komt na de dromerige eerste twee nummers des te harder binnen: ‘We zijn God niet; of toch nog niet’. West-Vlamingen hoeven niet te voldoen aan het cliché van de bescheiden ploegers.

Chilo Derieuw, zoals hij echt heet, schreef zijn persoonlijk aandoende debuut, zwanger van betekenisvolle stiltes, toen de pandemie de stopknop op de wereld induwde. Chillow brengt ze nu uit, als rustpunt in een wereld van ontketend hedonisme. Pauze is geen muziek die je bij je vel pakt, maar gaandeweg des te meer onder dat vel gaat kruipen, om zo te verworden tot een tweede huid, warm als dekentje bij de ondergaande zon.