De Portables gelden al bijna vijfentwintig jaar als een van de best bewaarde geheimen van de alternatieve Belgische muziek. Dit keer zijn ze zelfs zo diep onder de radar gedoken, dat de digitale release van hun nieuwe, titelloze album tot nu toe niet veel deining in de media heeft veroorzaakt. En dat is jammer, want ook nu weer grossiert de band consequent in kwaliteit.
De hoes van De Portables is een zilver leeg vlak: je kan erop kladden en erin lezen wat je wil. Het is hun eigen ‘dubbele witte’, maar het geluid dat we hier horen, is dat van een hecht in elkaar klikkend vijftal, eerder dan dat van een desintegrerende band. Op dit album nemen alle portables hun tijd, ze laten elkaar de ruimte en zoeken naar manieren om die op te vullen en dat zonder ego’s die zich opdringen. Als een omgekeerd jengaspel schuiven ze steeds nieuwe muzikale blokjes in elkaar om de leegtes op te vullen tot een solide geheel.
Nochtans werden na tien albums nieuwe paden bewandeld. Met technogod Dave Clarke als producer en nieuw bandlid Kasper Jordaens wordt een scheut elektronica in de muziek geïnjecteerd. Het resultaat zijn vier sneden van jams, die proberen om het moment en de groove te vangen, een haast Crazy Horse-iaanse prestatie met songs van gemiddeld zestien minuten, elk genoeg voor één plaathelft. Van dingen overhaasten is geen sprake, elk nummer mag op eigen tempo groeien. “See You Later Arpeggiator” drijft op de herhaling van een baslijntje, doorkliefd door laserpriemen van geluidseffecten waardoor de song dopplereffect-gewijs komt aanwaaien en vervolgens weer wegsterft. Die werkwijze maakt je alert voor de geringste verandering in de mood van de nummers. Zo valt de drum pas na dik zes minuten binnen – heel subtiel, maar het voelt bijna als shocktherapie. Er gebéúrt over het algemeen relatief weinig op dit album (in dat opzicht sluit het mooi aan bij The Killing Horizon), waardoor de minste deining in snelheid of intensiteit verwachtingen creëert – zoals anderhalve minuut voor het einde van “See You Later, Arpeggiator” gebeurt – maar neen, zelfs dan komt het niet tot een uitbarsting, eerder tot berusting.
Met grotendeels instrumentale muziek de aandacht erbij weten te houden is geen sinecure, maar De Portables spelen het hier moeiteloos klaar door elk nummer een andere vibe mee te geven. Met die oosterse tincturen draait “Uuflaki Space Station” rond als een derwisj en wanneer de zang invalt, lijkt die uit een ander universum te komen. Op “Collective Disguise” krijgt de gitaar meer ruimte voor een voorzichtige solo na vijf minuten. Het is dat duistere en ingetogen universum waar ook Bert Dockx rondzweeft, terwijl synth-tapijtjes op de achtergrond de voetjes op de vloer houden. Afsluiter “Johnny en Marimba” neemt niet enkel een stevige optie op songtitel van het jaar (de heren die hun albums ooit titels als Topless is More gaven, zijn het lachen duidelijk nog niet verleerd), het is ook nog eens een dijk van een nummer. De marimba ratelt en vibreert, telkens op andere toonaarden of intensiteit, met een uiterst bezwerend resultaat als gevolg.
En zo is De Portables slow cooking geworden, eerder dan fastfood. De heren Portables namen hun tijd voor dit album en vragen ook veel van de uwe, maar u krijgt er kwaliteit voor in de plaats. Gaf Michelin ook sterren voor albums, dan was dit album een driesterrenrestaurant.
