Jonge honden kauwend op een oud bot: het Brusselse LũpḁGangGang sleurt met een onstuimig wild enthousiasme het jazzgenre het heden in. We mogen weer, en dat gaan jullie geweten hebben. Al mag het op deze tweede EP City Detox ook wel eens wat meer smooth and sexy zijn. Een groot Belgisch talent in volle ontwikkeling richting het wasdom.
Toen het ons recentelijk ter ore kwam dat het niet minder dan geniale STUFF. ermee ophield, hebben wij toch enkele dagen ons jazzbaretje halfstok gehangen. Ze golden als de voortrekker van een nieuwe, opwindende Belgische scene die jazzmuziek wegrukte van de elitaire sferen waarin het genre spijtig genoeg verzeild was geraakt, om het vervolgens te droppen in de modder van festivalweides en op glibberige tegels van dampende danskelders. Geen rokerige jazzbars meer voor de vapende millenial. Ze wisten zelfs een deal te bemachtigen bij het prestigieuze Britse label Gondwana Records, gezeten naast onder andere Portico of Gogo Penguin. We verloren een ware jazzkomeet. En wat laten kometen na? Juist ja, kraters. Grote gapende holen.
Maar ziedaar, uit dat gat komt een hele resem nieuwe bands gekropen met vingers, longen en lippen capabel om de meest complexe jazz te spelen maar met een lijf dat wil dansen en tekeergaan. Een volgende generatie ontstaat, we kunnen zowaar van een Belgische scene spreken. De wild om zich heen schoppende boefjes luisteren naar namen als SHHT, Schroothoop, Nordmann of Schntzl. En zoals dat gaat met babyboomgeneraties, heeft de ene de kraamkliniek amper verlaten en hop, daar floept de volgende er reeds uit.
In deze jazzexplosie zag ook het Brusselse LũpḁGangGang het levenslicht in 2017. Een naam, stoer als kwam ze uit een Quentin Tarantino-film, die uit werkelijk elke uithoek van de wereld zou kunnen komen met erover een kwak gemorste leestekens waar de gemiddelde Microsoft Word hartkloppingen van krijgt. En klinkt dat wat? Jazeker, zo bleek eerder al met hun in 2020 uitgebrachte EP Stalingrad. Schuimbekkende fusion jazz met de scherpe melktandjes ontbloot. Nu krijgt dat duivels kindje dus gezelschap van EP nummer twee, Urban Detox.
Daarop horen we meteen dat de band misschien een beetje gas terug genomen heeft, wat de samenhang van de plaat ten goede komt. Er wordt nog steeds ten dans gespeeld, maar het mag al eens wat meer soulful en sexy zijn. The terrible toddler years zijn voorbij, de mondhoeken worden al eens spontaan schoongemaakt na het eten van een bord spaghetti. Deze nieuwe sfeer valt vooral op bij de nummers waarbij de band een zangstem betrekt, met name “Galet” of het Spaans gezongen “Woods Near Athens”. Oscar Jerome, Sault of Kokoroko, ja, er wordt ook aandachtig geluisterd naar de muziek aan gene zijde van het Kanaal. Tussenin wordt er nog even een minuutje of vier zorgeloos geswingd met “Yesterday Didn’t Matter” – morgenvroeg duidelijk ook niet. Afsluiter “Kienda” verkent dan weer meer de verschillende hoeken van het geluidsspectrum met zijn plotse uitbarstingen, tempowisselingen en soundscape-achtige breaks balancerend op een gestaag volgehouden baslijn. “We mogen weer”, zo ademt de plaat.
En laat dat onze conclusie zijn na het beluisteren van dit kwartet nummers: jonge honden, behoud die jeugdige energie en woeste drang om te spelen, maar het is tijd om volledig volwassen te worden en met een volledige langspeler te komen. In 2023, zo blijkt. Wij verzinnen hier verhalen die we bouwen met slechts zesentwintig letters; dan kunnen jullie het zeker ook met dat oneindige spectrum aan klanken die jullie tentoonspreiden. We zijn benieuwd.
