Best Kept Secret 2022 :: Minder drank, meer aardrijkskunde

Dag Twee :: Een kwart kilo piraterij

Opstaan. Achtergebleven peuken ophoesten, eitjes bakken, koffie tanken, even zwemmen in de vijver om de lange wachtrijen aan de douche te ontwijken en we zijn er weer klaar voor. De zon is al vroeg op het appel dus dat belooft een warme dag te worden. Gelukkig zien we niet al te veel zonnecremewappies en smeert iedereen zich flink in.

Slimme campingongein: PiraterEI, een ontbijthub met toegevoegde zeeroverswaarde. Terwijl we aanschuiven voor een gemberthee (die verdomde verkoudheid) en een English Blend (die vermoeidheid toch) onderhouden Piraat Vanderpaal en Drenkeling Gerrit ons met ongein die het wachten meer dan verzacht. Speelt daar een glimlach om onze lippen? De dag is alvast aangenaam begonnen. En zelfs geen kater, mijnheer!

Onderweg naar de weide worden we begroet door de heren van Kartje Kilo die met Radio Mano Sport de kunst van het lullen op zijn Michel Wuyts’ geperfectioneerd hebben. Aan vierhonderd lettergrepen per minuut overspoelen ze de aankomende bezoekers met spitsvondige wielermetaforen, terwijl ze lekkere eightieshits à la “Hungry Eyes” of “Da Da Da” pompen. Een genot om een kwartiertje bij te blijven plakken.

Maar genoeg ongein, we zijn hier nog altijd – we moeten dat benadrukken – voor de muziek. En houden wij van woordspelingen? Vraag anders eens aan ons lief hoe ze dat oogrollen zo op punt heeft gekregen. Walt Disco, dus: een zootje ongeregeld dat zich enige genderbenden laat welgevallen, want je bent glamrock of niet. In een kek groen slaapjurkje  dartelt frontman James Potter over het podium, daarbij moeiteloos switchend van falset naar parlando naar operawaardig gejodel. Niet dat hij één van die registers écht beheerst, maar het is de intentie die telt, natuurlijk. Wat meer stoort is dat onder dat koket gefröbel – u had ‘m moeten zien – geen enkele song, hook of melodie die naam waardig te horen is. ‘C’mon, we’ve come all the way from Scotland, for God’s sake!’, beveelt hij ons tot meeklappen, maar wij denken ‘had ons gewoon één hook, één melodie gegeven, for Christ’s sake.’ Ooit kwamen uit Groot-Brittannië debuterende bandjes met singles als “The Drowners” of “Live Forever”, vandaag krijgen we dit. Had onze bompa dan toch gelijk dat vroeger alles beter was?

De temperatuur loopt intussen vlotjes op, en dat is te zien aan de lichtjes oververhitte jongens en meisjes van Pip Blom. De springerige indie van dit Amsterdamse viertal klinkt gelukkig wél okselfris, met die heerlijke gitaren van broer Tender en de harmonietjes met zus Pip. Gooi daar drumster Gini Cameron bovenop die haar cymbalen geselt als een Animal in Vans en een jurkje, en bassist-toetsenist Darek Mercks die naarmate het concert vordert steeds ongeregelder over het podium host, en je hebt alles in handen voor een uurtje ouderwetse rammelpret. “Tired” en “Keep It Together” zijn de leukste voorbeelden, met refreinen die iedere keer snellere spurtjes lijken te willen trekken. “I Know I’m Not Easy To Like” is wat duisterder, vooral door Tender die met zijn gitaar The Cure-terreinen (daar zijn ze weer!) gaat verkennen, en Pip die ons toeschreeuwt “You gotta work out what you want” – hoe weet zíj nu weer dat keuzestress onze middle name is?

Oudje “School” krijgt vandaag een nieuwe verpakking, en die laat horen dat deze band de laatste paar jaren zijn  livekilometers gemalen heeft: alles klinkt net dat tikje strakker dan vroeger, al is het onstuitbare enthousiasme van de band nog steeds hetzelfde gebleven. Zelden zagen we iemand die zo blij is om op een podium te staan als Pip Blom – “vet leuk”, zoals zij het zegt, en ook wel “suuuuperleuk”. Niemand kan ons dicteren wat we hier moeten schrijven, maar zij neemt ons de woorden uit de mond.

Meer nog dan andere jaren, is Best Kept Secret dit jaar meer dan de geijkte grote podia. In elk hoekje valt wel iets te beleven, zoals het minipodium van Kiosk Radio dat de hele dag garant staat voor DJ-kwaliteit.  En we zijn vaagweg zeker dat we ons nog iets herinneren van dat hoekje achter het Wilder Wanderland, waar de sfeer nog wat losser is, de hottubs goed heet worden gestookt en de DJ’s geholpen door het lekkere weer vanuit een boomhut lekkere Balearische beats knallen.

Zei iemand daar zonneschijn? Enter boy pablo op de ONE met compleet ongevaarlijke indiepop die niettemin met oh zo aanstekelijk enthousiasme gespeeld wordt. Het is springerig als het Two Door Cinema Club van tien jaar geleden en even ongevaarlijk: frontman/spil Nicolas Muñoz is zelfs zó goed gezind dat hij geregeld in de lach schiet. En ook de band lijkt zich wel te amuseren. Onze aandacht houden ze echter niet, of het zou voor dat momentje zijn dat de groep plagerig “Smells Like Teen Spirit”, onze verontwaardiging gevat countert met een ‘just kidding’ en overgaat op een eigen, alweer volstrekt inwisselbaar nummer. Ergens getuigt het van ballen, zullen we maar denken, en we wensen Muñoz veel succes met zijn eindexamens. Wij zijn nu wel klaar voor iets met meer diepgang.

Frans op Best Kept Secret moet dan weer geleden zijn van die laatste keer Christine & The Queens, met een broeierig “Quatre mains” gooit Tom Barman er nog een paar zinnetjes bij. Niet dat dEUS hiermee verrassend uit de hoek komt; deze setlist kan de groep ondertussen op autopilot spelen, en dat is wat op het strand aan de ONE gebeurt. ‘Er zijn ergere plekken om te zijn’, grapt de zanger, en hij geeft “Girls Keep Drinking” een zenuwachtige energie waarop “Fell Off The Floor, Man” maar in te haken heeft. De band, met een superieure Mauro Pawlowski als eeuwige invalgitarist, geeft het nummer een uitgesponnen versie  die eindigt met Barman snoevend op de monitors, als de eeuwige fratboy van ’t Zuid die hij is.

Er is goed nieuws: ‘schattekes, de plaat is bijna àf’, maar we krijgen er nog geen noot van te  horen. Deze vaste waarde speelt vaste waarden, zoals een “Instant Street” dat door stoorzender Pawlowski – de eeuwige Shaolinmeester van het podium – gaandeweg van de rails wordt geduwd naar een wild galopperende finale. Dat we vervolgens het dreinende “Smokers Reflect” en ‘Sun Ra” krijgen, zijn vreemde keuzes voor een groep die ondanks zijn pedigree toch maar een uurtje krijgt. Maar zo gaat het hier, als de band liever alle kanonnen laat blazen in gemoedelijk spelplezier, dan de hits, dan heeft u daar niets over te zeggen. En u kreeg goeie versies van “HoteL Lounge” en “Suds ’n Soda”, dus wat klaagt u? En toch wordt het tijd voor die nieuwe plaat, want schattekes, deze liedjes kennen we nu al, en verandering van spijs doet eten en zo, en honger is de beste saus. We hebben honger.

Dat treft trouwens, want ondertussen is Best Kept Secret ook nog altijd het festival dat het voedselaanbod op andere festivals ook naar een volgend level heeft gepusht. Sinds 2013 en die eerste keer scheermessen van Zijpestijl durft geen zichzelf respecterend festival nog met enkel frieten en kartonnen shoarmavlees. Wij willen afwisseling, verdomme, en ook nog een groente hier en daar misschien, want zelfs al eten we die misschien niet op, het staat goed op den insta. We nemen ons onderzoek dan ook ernstig. Passeerden al de revue: flammkuchen (‘zeer goed’, tot enkele uren later ‘ik heb wel nog een beetje het zuur’) frieten (uiteraard), pita (niet doen), de Thaise frikandel (onze reisgezel: ‘een soort worst met de smaak van speculaaspasta’). Waren ook wel goed: de pad thai (veggie of kip én een royale portie bovendien), kibbeling voor het slapengaan. Morgen mosselen en oesters, nu: muziek.

Muziek en emotie, om precies te zijn, want een concert van Big Thief is nooit zómaar een concert. Het kippenvel staat ons vanaf opener “Real Love” op de armen, en zal daar blijven tot we de tent weer verlaten. Hoe Buck Meek en Adrianne Lenker in “Black Diamonds” gitaar en stem om ter hartverscheurendst laten janken, die samenzang in “Masterpiece”, het doet elke keer een beetje pijn. Dat betekent overigens niet dat het allemaal ingetogen zielenknijperij is: live gaat Big Thief vandaag behoorlijk hard (iemand noteerde bij de setlist “pretty loud version” en “heavy version”), het komt er allemaal stukken ruwer uit dan op plaat. En dat is verrassend deugddoend: heftige gitaarsolo’s als tegengewicht voor heftige gevoelens, zoiets.

Het moeilijkst, maar ook het allermooist, is “Not”: de band zet het nummer in, Lenker begint aan haar eerste zinnen maar vergist zich, en is vervolgens compleet van haar melk. Met aandoenlijk liefdevol geduld blijft de rest van de band die eerste noten keer op keer spelen, minutenlang, tot Lenker zich herpakt voor een versie die barst van de ontlading, zowel bij haar als het publiek. Wat een wereldnummer is dit, en wat een wereldband. De allesverpulverende gitaar is de opmaat voor een al even woeste versie van “Dragon New Warm Mountain I Believe In You”, maar aan het eind valt het dan toch nog even stil. “Terminal Paradise” is de ingetogen, gloeiende afsluiter, alsof Big Thief ons nog even wil geruststellen dat alles wel goed komt. We hopen het maar.

En dan: Fontaines D.C. Jongens toch, wat is dat groepje populair aan het worden. Je ziet frontman Grian Chatten het volgelopen strand in ogenschouw nemen, en denken ‘nou’. Hij kan er maar beter aan wennen, binnen drie weken zal het veld nog indrukwekkender zijn. Maar stapje voor stapje, eerst dit festival veroveren, en dat lijkt aardig te lukken. “Sha Sha Sha” is een nijdige post-punkbijter op een stuiterritme, in “Nabokov” en Big Shot” doen de gitaren van gruizige shoegaze. Altijd is het echter Chatten, die man in jongenslijf, die met zijn stugge, ongenaakbare houding, de aandacht naar zich toezuigt.

Na drie platen heeft de groep ook een songcatalogus die het publiek van voor naar achter kan meebrullen. “Is it too real for ya?”, snauwt de frontman, de moshpit antwoordt. En soms gebeuren grappigere dingen. Achter ons zingt een ploegje “The Way To Your Heart”, zet de groep “A Hero’s Death” in, en je herkent die Motown-drum uit de duizenden. Welkom, pak een nummerke en zet u bij “Lust For Life” en “A Town Called Malice”. Goeie muziekquizzers, onze achterburen. Straffe band, dat Fontaines. Gaan we nog veel van horen. Om te beginnen dus op Werchter. Afspraak dan!

Klein vraagje: moeten wij het écht over The Strokes hebben? Echtechtecht? Vooruit dan maar, één woord: aanfluiting.

Neen, serieus: 25 minuten te laat beginnen is niet cool, het is een organisatie die je veel te veel betaalt voor deze minderwaardige set achterwaarts in de poes naaien. Dat je vervolgens niet het killerconcert geeft waar iedereen na zolang op rekende, is spuwen in het gezicht van je publiek. Rock-‘n-roll? Loop toch heen. Patti Smith, dié is rock-‘n-roll, en als ze honger heeft, legt ze ’s morgens drie Julian Casablancas tussen haar boterham.

Het klinkt ook nergens naar. Het geluid is aanvankelijk alsof de muziek uit de radio van de werkmannen aan de overkant van de straat komt. Gaandeweg zal de radio naar onze kant worden gedragen, maar het blijft: een fucking rotradio met te kleine speakers. En wat voor een dick moet je zijn om zoals Julian Casablancas op te komen en het uitzicht van dit festival cynisch af te doen als ‘friggin’ postcard shit?’ Ach ja, misschien ziet hij dit elke dag op zijn persoonlijke eiland. Kan.

Heel zijn stonede, wazige attitude is ook een slag in het gezicht van zijn wapenbroeders die, hoewel ook in verschillende gradaties van geïnteresseerdheid, toch strak staan te spelen. Het was dus mogelijk geweest dat “Bad Decision” of “New York City Cops” de vlijmscherpe darts in de roos waren, de lont die een kruitvat deden ontploffen dat al heel de dag op vuur stond te wachten. Je hoort aan het vaak magere applaus dat er eerder met water is gegooid. Bij “Someday” werkt het gelukkig heel even wél, een zeldzame opklaring in deze bewolkte hemel. Het is laat, en het is verdomd weinig; een glimps van wat had kunnen zijn

Bij een mak “Under Cover Of Darkness” besef je het echter: dit is een groep die twintig jaar geleden één zeitgeistbepalende plaat heeft gemaakt en nog altijd gemakzuchtig op die reputatie teert. Een beetje zoals The Rolling Stones tegen 1994 ook gewoon maar rockdinosaurussen waren geworden die nog eens buitenkwamen omdat de boekhouders dat nodig vonden. Het klinkt dus bijna logisch dat “You Only Live Once” teert op een gepikte Keef-riff. “Hard To Explain”, zeurt Casablancas, en dat begrijpen we: dit soort luizig werk krijg je op hun niveau niet uitgelegd. “Take it or leave it”? Geef onze portie volgende keer maar aan Fikkie, Julian.

Sorry, we worden er zelf moe van als we ons zo opwinden. Uitgeput stuiken we neer in het gras achter de tent bij Beach House. Het is mooi, bloedmooi. Victoria LeGrand en Alex Scally zitten sinds laatste plaat Once Twice Melody opnieuw op een hoogtepunt in hun carrière, en zo klinkt het ook vanavond: loepzuiver, dromerig en onweerstaanbaar. Langzaam vallen onze ogen toe, en glijden we in de armen van Morpheus. Een mooier einde van Dag Twee was moeilijk in te beelden.