Father John Misty :: Chloë and the Next 20th Century

Zucht. Een diepe zucht. Een “wat moeten we hier nu weer mee aanvangen”. Een zeepbel die niet eens ontploft, maar gewoon langzaam doorzichtig wordt en uit het zicht verdwijnt. Als dat alles voelt de nieuwe plaat van father John Misty aan.

Na de vorige plaat van Tillman, God’s Favorite Customer, lag alles weer open. Op die plaat harkte de zanger zijn gebroken hart (en dat van zijn eega Emma) bij elkaar, zonder groot concept of media-offensief. Het was een verzameling songs, met een been stevig in de jaren ’70, die niet pretendeerde meer of minder te zijn dan dat. Alvast die mediastilte is Tillman blijkbaar goed bevallen, want voor Chloë and the Next 20th Century zijn er geen interviews gegeven. In het verhaal dat Tillman als Father John Misty aan het schrijven is, is dat geen voetnoot. Buiten bij die laatste plaat, had je als luisteraar best wel wat achtergrondinfo en metaverhaal tot je beschikbaar, iets wat ook geen luxe was met de losse conceptplaten die de zanger in elkaar stak en waarop hij de grote thema’s niet schuwde (De Liefde! De Condition Humaine!). Naar het doel, het thema, van deze Chloë and the Next 20th Century hebben we dus het raden. Voor de eerste keer was een handleiding echter wel écht handig geweest.

Father John Misty splitst ons hier immers een tijdreis naar de jaren ’50 in de maag, en geen idee waarom of hoe. Father John Misty was altijd al een beetje een nar, een sater zelfs, die je van tijd tot tijd het bloed vanonder de nagels kan halen. Zelfs als hij een normale liedjesplaat uitbrengt en daar geen interviews voor geeft, wekt net dát weer de aandacht. En nu is er dus, na vier lange jaren wachten, Chloë and the Next 20th Century en die staat godbetert vol verlopen Hollywoodklanken. Zo eentje waarop mannen met een deukhoed een zoveelste sigaret aansteken terwijl hun love interest wegwandelt in de regen. En als luisteraar heb je dus geen idee waar deze plaat vandaan komt.

Oké, Tillman is goed bevriend met Lana Del Rey en dat zal wel een reden hebben, en hij heeft in het verleden al wel eens een mariachiband ingehuurd. Maar een echte genre-oefening in verlopen Sinatra-ballades en vergeten film noirs, had iemand die zien aankomen? En dan rest de uiteindelijke vraag: zat iemand daar op te wachten? Soms kan je Chloë and the Next 20th Century zelfs nauwelijks een Misty-plaat noemen, omdat het eenvoudigweg aanvoelt als Tillman die als uitstapje wat grabbelt in het old american songbook, zoals Bob Dylan dat enkele jaren geleden deed. Zo is het niet, want dit zijn wel degelijk zijn songs, zijn teksten, zijn klank. “Helaas”, zou je er bijna kunnen bij denken, want ondanks alle moeite die er waarschijnlijk in Chloë and the Next 20th Century zit: het werkt niet, voor geen meter.

Misty lijkt er zelf nochtans in te geloven. “Chloë” schiet meteen uit de startblokken met blazers die uit een héél ouderwetse, verre van spannende jazzbar in L.A. komen. De zanger is nog steeds gezegend met een klok van een stem die alle treden van de toonladder verkent, maar het komt niet binnen. De Chloë uit de titel is een salonsocialist met grote meningen over kunst en maatschappij, een typisch figuur voor een bijtende tekst, maar toch boeit haar verhaal je niet. “Goodbye Mr Blue” charmeert al meer, door zijn mooie gitaarriedel en de warmte in Tillman’s zinnen. De kat is dood, de liefde vertrokken, de laatste keer komt altijd te vroeg, en die overleden ‘Mr Blue’ biedt een origineel perspectief op de zaak. Het is geen topsong, maar op Chloë and the Next 20th Century moet de luisteraar het hiermee doen – hetzelfde met andere single “Q4”, dat een charmant orgel en pompende drums in de hoofdrol heeft.

Veel songs missen die drive echter, blijven leunen op lethargische strijkers die goed werken op de achtergrond maar waar je nergens echt iets aan hebt. Ze verneuken nummers als “Kiss Me (I Love You)” en “Buddy’s Rendezvous”, met een bloedmooi refrein, waar met een beetje moeite en een andere instrumentale invulling misschien wel wat meer uit te halen had kunnen zijn. In “Funny Girl” zit drama te over, en toch glijdt het voorbij zonder op te vallen. Als zelfs een professionele gladjanus als Father John Misty hier niet mee wegkomt, mag je je toch vragen stellen. “Only a fool would understand” zingt Tillman op de gelijknamige song, en het vat perfect de sfeer van deze plaat: want waar zijn al de meeslepende vocale uithalen, de perfecte refreinen, de weerhaken heen? En misschien nog het meest: waar onder al dit bonkt oprechte emotie? Is Tillman echt voorgoed verlopen gelopen in de ironie waar hij altijd al mee goochelde? Geen idee, maar veel voelen komt er bij het luisteren van Chloë and the Next 20th Century voorlopig niet aan te pas. Vooral de tweede helft van de plaat passeert bijna geruisloos, één oor in, ander uit.

Alleen in het epische slotnummer “The Next 20th Century” trekt Father John Misty de boel recht, en doet hij waar hij het best in is. Hij zet het genre waar hij al een hele plaat mee probeert te spelen, volledig naar zijn hand. Hij bouwt op, zet ons op verkeerde benen tot je er een liesbreuk aan overhoudt. De muziek blijft eerst op de achtergrond, de strijkers blijven mysterieus en doen denken aan A Moon Shaped Pool van Radiohead. Er Gebeurt Iets. De song stort in een bad van noise, en gaat daarna verder alsof er niets gebeurd is. Tillman huppelt om de chaos heen als om een losliggende straatsteen, een bos bloemen in de hand. Hem kennende zijn ze toch van plastic.

Father John Misty beantwoordt op Chloë and the Next 20th Century voor het eerst écht aan het cliché dat sommigen wel eens van hem willen maken: een tweederangssongschrijver die de controverse nodig heeft om te blijven boeien, bij wie de muziek achterophinkt op de slimmige teksten. Ja, de songs van Tillman zitten weer vol vreemde figuren en bon mots, maar al de rest daagt je niet uit om echt te gaan graven in die teksten. Chloë and the Next 20th Century heeft een paar sterke songs en een gezellige sfeer te veel om echt voor miskleun te passeren, maar Tillman springt wel volledig onder de lat die hij zelf zo hoog gelegd heeft. De plaat schiet als los zand door je handen heen. Doordat de zanger het mediacircus dat hem kraakte ten tijde van Pure Comedy bewust aan zich voorbij laat gaan, blijft deze plaat een anachronisme dat moeilijk te plaatsen valt en waar je weinig mee aan kunt.

Father John Misty staat op 6 maart 2023 op de planken van de AB.

5.5
PiaS
Bella Union
Fleet Foxes

verwant

enola’s vijftig beste platen van de jaren ’10

Dit is het allerbeste wat het decennium heeft voortgebracht. Video...

Father John Misty + Patti Smith + Rick De Leeuw

5 augustus 2019Lokerse Feesten

Er waren maandagavond verdacht veel ouder-kindparen in het Lokerse...

Father John Misty

10 juni 2018Best Kept Secret, Hilvarenbeek

Father John Misty :: God’s Favorite Customer

De grote Tillman-show, deel vier. Dat is de nieuwe...

Father John Misty :: Just Dumb Enough To Try

Knielt allen neder voor de Vader. Zeker als hij...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in