Eerder al te zien op het Mooov filmfestival, komt het flauwe New Order nu ook met de nodige vertraging in het reguliere bioscoopcircuit terecht.
De brutale en gewelddadige thriller Nuevo Orden (New Order) valt nog het best te omschrijven als een soort Mexicaanse versie van The Forever Purge: ook hier worden allerlei zogezegd gedurfde politieke stellingnames op een hoopje gegooid en vervolgens op handige wijze in tegenstrijdige en verwarrende boodschappen verpakt, zodat er uiteindelijk helemaal niks gezegd wordt over de onderwerpen die de film pretendeert aan te snijden. Het zijn dan ook vooral de sensationele elementen die primeren.
Het verhaal van deze rammelende productie wordt in gang gezet door de bezetting van een ziekenhuis tijdens een grimmige opstand van de Mexicaanse minder begoeden, een actie die ervoor zorgt dat een bejaarde vrouw geen nieuwe hartklep kan krijgen. De radeloze echtgenoot die niet genoeg geld heeft om een behandeling in een peperdure privé-kliniek te betalen, trekt dan maar naar zijn vroegere werkgevers, een steenrijke familie die net de bruiloft van hun dochter viert. Terwijl de gasten zich afgesloten van het geweld buiten, te goed doen aan wat geld en macht kunnen kopen, wil niemand het benodigde bedrag voorschieten. Enkel de bruid is bereid te helpen en beslist haar voormalige bediende achterna te rijden net wanneer de revolutionairen de macht grijpen in de hele hoofdstad. De rechtlijnige plot die volgt (en die het enige sterke element – de sfeerschepping in het verscheurde Mexico City – al snel laat vallen) wil eerst dat we naar de rijke burgers kijken als ongevoelig krapuul dat echt niet beter verdient dan te worden afgeknald en beroofd door de in groene verf gedrenkte indringers uit de lagere klassen, en vervolgens dat we de opstandelingen zien als sadistische klootzakken die terecht dienen te worden geëxecuteerd door de overheid die kost wat kost het systeem wil beschermen. New Order bevat zoveel tegenstrijdige politieke ideeën en grossiert dermate gulzig in goedkope ‘shocks’ en doorzichtige moraal, dat dit beschouwen als een gedurfd pamflet (wat een aantal dwalende critici deed na de vertoning op de ‘Mostra’ in Venetië) echt wel compleet belachelijk is. Het is niet omdat je een prent draait over de onderste lagen van de maatschappij die in opstand komen, dat je daar ook iets zinnigs over te vertellen hebt.
Uiteindelijk blijft er tussen al die vage en halfslachtige  boodschappen en verhaalwendingen door, maar één enkele vraag overeind en dat is hoe het in godsnaam mogelijk is dat een film over een dergelijk delicaat onderwerp er toch in slaagt om zowel narratief, visueel als thematisch dermate oninteressant en flauw te zijn. Amper 86 minuten duurt deze New Order, maar die voelen aan alsof ze twee en een half uur lang zijn en slepen zich voort van de ene saaie en voorspelbare climax naar het volgende flauwe dramatische crescendo.
