De jonge Zwitserse cineast Elie Grappe is zeker niet onbekend met competitieve omgevingen: zijn kortfilms Répétition en Suspendu die hij draaide als student aan de ‘École Cantonale d’Art de Lausanne’, gaan allebei over repetities en de druk van een nakende prestatie. Toen hij kennis maakte met een violist uit Oekraïne die in Zwitserland repeteerde tijdens de ‘maidanrevolutie’ en zag wat de impact daarvan was op het leven van de artiest, gebruikte hij die ervaring als basis voor het script van Olga, een film waarmee hij vervolgens prijzen in de wacht sleepte op de festivals van Brussel en Hamburg en vooral de SACD award won tijdens de ‘semaine de la critique’ in Cannes.
Het hoofdpersonage Olga is nu niet langer een violiste, wel een gymnaste die traint voor de Europese kampioenschappen en noodgedwongen naar Zwitserland uitwijkt (thuisland van haar overleden vader) wanneer de reportages die haar moeder maakt zorgen voor doodsbedreigingen en zelfs een mislukte aanslag. De vijftienjarige komt daarmee terecht in een ontheemde wereld waarin taal- en cultuurbarrières een leven dat op zich al hard is door de competitie en sportvereisten, nog bemoeilijken en waarin ook de ambities en persoonlijkheden van de turnsters botsen met elkaar, met coaches en met discipline. Grappe observeert dit alles aanvankelijk op een fraai gefotografeerde, maar passend afstandelijke wijze, tot de gebeurtenissen op het Maidainplein in 2013 via video- en telefoonopnames, plots op de voorgrond treden.
Op dit moment heeft de jonge protagoniste al de Zwitserse nationaliteit aangenomen en – ten koste van andere gymnastes – haar plaats veroverd in het nationale team en bereidt ze zich voor op haar internationale debuut terwijl ze overspoeld wordt met berichten over haar vroegere thuisland dat letterlijk in brand staat. Dat leidt tot een aantal confrontaties met zichzelf wanneer tijdens het EK ook haar voormalige Oekraïense teamgenotes en coach aanwezig zijn. Op dat moment blijkt ook dat de keuze om alles over te hevelen naar een andere omgeving – gymnastiek in plaats van muziek – de juiste was, aangezien het fysieke aspect (er zijn een aantal sterke scènes van eenzame nachtelijke trainingen in het verlaten centrum) een dankbare manier vormt om de opgebouwde spanningen visueel te vertalen. Door niet te kiezen voor een uitgesproken dramatiek of netjes gedoseerde crescendi, weet Grappe op relatief subtiele wijze zijn boodschap duidelijk te maken dat identiteit niet iets is dat bestaat uit hokjes die door schotten gescheiden zijn, maar een complex geheel vormt dat niet zomaar om te schakelen valt wanneer de kleur van het internationale paspoort verandert.
De bescheiden aanpak van Olga wordt geholpen door sterk spel van Anastasiia Budiashkina, een debutante die met haar vertolking van de jonge turnster meteen een prijs voor beste actrice in de wacht sleepte op het filmfestival van Gijón.
Het dient nergens toe om dit langspeeldebuut van Elie Grappe eindeloos de hemel in te prijzen, maar als degelijke eersteling toont het wel een cineast die weet hoe hij emotionele lagen moet doseren en bovendien ook oog heeft voor de stilistische ingrepen die zijn visie moeten dragen en ondersteunen.