De Son Vivant

Zes jaren na La Tête Haute, een verhaal over een jeugddelinquent die houvast zoekt in zijn leven (destijds de openingsfilm van het filmfestival in Cannes), doet actrice/regisseuse Emmanuelle Bercot opnieuw beroep op icoon Catherine Deneuve en Benoît Magimel voor de hoofdrollen.  De geprezen ingetogen aanpak van die prent wordt hier ingeruild voor iets minder subtiliteit, maar Bercot trekt met De Son Vivant dan ook duidelijk de kaart van het melodrama.

Benjamin (Magimel), een alleenstaande theaterdocent, is 39 jaar als hij na wat vage rugklachten plots te horen krijgt dat hij aan een vergevorderde vorm van alvleesklierkanker lijdt en amper nog 6 tot 12 maanden te leven heeft.  De chemokuur die hem aangeraden wordt is niet uit hoop op een mirakel, maar louter om de pijn die komen zal te beperken.  Bercot duwt ons op die manier meteen in de schoenen van de protagonist: Benjamin moet zijn lot onder ogen zien omdat genezing onmogelijk is, en wij kunnen alleen maar pijnlijk toekijken hoe hij en zijn moeder (Deneuve) dat moeilijke leerproces van acceptatie moeten ondergaan.

De Son Vivant is dan ook zeker geen makkelijke film, maar het scenario, dat Bercot samen met Marcia Romano neerpende, laat ondanks de totale afwezigheid van een goede afloop toch nog een streepje licht schijnen aan het einde van de uitzichtloze tunnel.  Dat komt vooral voort uit de diepmenselijke aanpak van de palliatieve zorg die Benjamin krijgt, met centraal zijn behandelende arts Dr. Eddé (Gabriel Sara)  die op een berustende en liefdevolle manier niet alleen zijn patiënt maar ook de verplegers rondom hem leert omgaan met de mentaal slopende reis die zich aandient.  Sara, ook in het echte leven oncoloog en bijgevolg amper in de hoedanigheid van acteur, is als ervaringsdeskundige een significant onderdeel in de kracht van de prent, een bijzonder aimabel man wiens woorden tegelijkertijd didactisch en zalvend zijn.  In één van zijn praatsessies zegt een verpleegster beschaamd te zijn om te huilen in het bijzijn van patiënten, waarop Dr Eddé haar op het hart drukt dat daar helemaal niets verkeerd mee is want: “Zo toon je uiteindelijk empathie en geef je een signaal dat het ok is om emoties te tonen” (om er dan nog met een kwinkslag aan toe te voegen dat het niet de bedoeling is dat de patiënt uiteindelijk de verpleegsters moet gaan troosten).  Die dynamiek tussen leraar en leerling is bijzonder mooi om te zien en loopt als een rode draad doorheen de film waarin uiteindelijk elk personage wel iets te leren heeft en daar in zekere zin een mentor voor nodig heeft.

De serene cameravoering van Belg Yves Cape (onder andere bekend van Leos Carax’ Holy Motors) weet de tragiek, en de schoonheid die daar stiekem onder schuilgaat, prachtig in beeld te brengen met een uitstekend en vaak terugkerend gebruik van binnenvallend zonlicht en treffende close-ups die woede, ongeloof en uiteindelijk berusting tastbaar maken, uiteraard gesteund door de knappe prestaties van Magimel en de inmiddels 78-jarige Deneuve.  Het is daarentegen wel jammer dat de makers niet altijd de typische valkuilen van overdreven sentiment weten te ontwijken, en ze vaak zelfs bewust opzoeken.  Zo verdrinken teveel scènes in melancholische viool- of pianomuziek (vaker een vloek dan een zegen) en is de akoestische serenade van “Nothing Compares 2 U” aan het sterfbed voor velen misschien een te flagrante poging om onze traanklieren aan te vallen.  Daarnaast bewandelen ook de subplots van een vervreemde zoon (Oscar Morgan) en een romantisch intermezzo met verpleegster Eugénie (Cécilé de France in een ietwat ondankbare rol) de dunne lijn tussen overbodig en slecht uitgewerkt.  Het zijn slechts kleine uitschuivers die weinig afbreuk doen aan het feit dat dit een aangrijpende ode is aan helden die willen vechten maar dat niet meer kunnen, en zij die aan hun zijde blijven tot de allerlaatste seconde. 

7.5
Met:
Benoît Magimel, Catherine Deneuve, Gabriel Sara
Regie:
Emmanuelle Bercot
Duur:
92
2021
Frankrijk, België

verwant

La Passion de Dodin Bouffant

De Frans-Vietnamese cineast Trần Anh Hùng betoverde zijn publiek...

Pacifiction

Sinds 2008 werkt de Spaanse regisseur Albert Serra aan...

La vérité

Met La Vérité is de Japanse cineast Harikozu Kore-Eda verre...

Le tout nouveau testament

Zes jaar geleden maakte Jaco Van Dormael, bekend van...

Dancer in the Dark

Toen Lars von Trier in 2003 'Dogville' uitbracht, barstte in...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

La Sirène

De oorlog tussen Irak en Iran staat geboekstaafd als...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in