Joachim Triers The Worst Person in the World is duidelijk een erfgenaam van een type moderne televisiereeks die grossiert in de (vooral liefdes)problemen van ‘twenty-somethings’ en die gebruikt voor zelfbewuste tragikomische analyse. In handen van Trier (regisseur van onder andere het redelijk verrassende Thelma) had deze bespiegeling op leven, zijn en emoties in de eenentwintigste eeuw, echter toch net iets meer mogen opleveren dan het bij momenten intrigerende, maar even vaak enerverende The Worst Person in the World.
Opgebouwd uit – zoals een inleidende zin stelt – ’12 hoofdstukken, een proloog en een epiloog’, verhaalt The Worst Person in the World het lief, leven en leed van Julie, die – eind de twintig – nog steeds niet lijk te weten wat ze nu precies met haar ambities (zowel professioneel als relationeel) wil aanvangen. Studies geneeskunde, psychologie en fotografie waren geen succes en op haar vriend is ze ondertussen uitgekeken. Verschillende keren zien we haar nieuwe stappen zetten en ‘een nieuw hoofdstuk beginnen’, maar telkens weer lijkt ze tegen dezelfde problemen aan te lopen. Je moet het Trier (die zelf meeschreef aan het script) nageven dat al die observaties soms raak getypeerd zijn (de nieuwe oudere vriend van Julie die in zijn strips het kleinburgerlijke verwerpt maar dat zelf niet kan) maar even vaak uitmonden in vervelende navelstaarderij. Soms het lijkt alsof per se elk mogelijk heet hangijzer de revue moet passeren (kinderen, seks, milieu, seksisme, waarachtigheid, existentie …) en de film verdrinkt in de opeenstapeling van soms behoorlijke banale situaties. Ongetwijfeld zal het wel de bedoeling zijn net aan te tonen dat grote levensproblemen vaak verborgen zitten in schijnbare banaliteit, maar dat idee in een film gieten levert daarom nog niet noodzakelijke goede cinema op. Bij momenten lijkt dit dan ook niet meer dan een moderne versie van de gelijkaardige zeurderige analyses waar de personages van Woody Allen al decennialang mee worstelen. Hier en daar is dat spitant, al te vaak is het allemaal ronduit langdradig.
Dat The Worst Person in the World toch enigszins genietbaar blijft is vooral te danken aan hoofdactrice Renate Reinsve die op het festival van Cannes bedacht werd met een acteerprijs en zeker de ruggengraat van dit wat wankele drama vormt. Ze heeft materiaal genoeg om haar tanden in te zetten, maar er zijn te veel euvels om haar ook echt te laten schitteren. Vraag is ook wat er in godsnaam gebeurd is met het visuele talent van Joachim Trier, een cineast die in ander werk misschien niet echt zichzelf onderscheidde, maar toch meer te bieden had dan de ronduit futloze mise-en-scène die hier overheerst.
Finaal voelt de film vooral aan als een gemiste kans waar meer had ingezeten. Toch blijkt Triers soms wat krampachtig hippe kijk op moderne jonge levens aan te slaan: naast de bekroning in Cannes was er ook al de publieksprijs op het Film Fest Gent. Het zou mooi zijn te stellen dat al die bekroningen ook echt terecht waren, maar in dit geval blijkt de keizer wel heel weinig kleren te dragen.
