Toen een Vlaamse journalist onlangs aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland werd opgepakt, klonk er onmiddellijk hoongelach op de sociale media. Dergelijke reacties op mediafiguren zijn niet ongewoon, ware het niet dat de man in het verleden wel degelijk twijfel zaaide over de objectiviteit van zijn verslaggeving. In 2011 kwam de reporter immers in opspraak omdat hij een schietincident in Haïti had gefaket. De kijker kreeg de indruk dat de journalist en zijn ploeg onder vuur werden genomen tijdens de opnames van een journaalitem, terwijl dat niet het geval was.
Dit waargebeurde feit zou zo uit de nieuwe film France van Bruno Dumont kunnen komen. 
De cineast kiest echter voor een satirische ondertoon waardoor het allemaal nog net iets dieper in het vlees snijdt. We volgen het wedervaren van sterreporter France de Meurs, een Léa Seydoux in bloedvorm, die overduidelijk haar celebritystatus belangrijker vindt dan het nieuws waarover ze verslag moet uitbrengen. Als ze echter een verkeersongeluk veroorzaakt, dat breed wordt uitgesmeerd in de pers, komen er stilaan barstjes in haar onfeilbare imago. De openingssequentie van France is meteen een binnenkomer van jewelste. Door enkele handige montage ingrepen laat regisseur Dumont ons geloven dat Léa Sydoux, in haar rol van France de Meurs, de Franse president Emmanuel Macron interviewt. Als kijker ben je meteen gewaarschuwd. We hebben hier niet alleen te maken met een film waarin de media op een satirische wijze onder vuur wordt genomen, de regisseur zelf manipuleert ook de beelden die we te zien krijgen. Gelukkig voor ons staat Dumont aan de kant van de kijker en neemt hij eerder de rol van een kritische mediawaakhond aan die ons de specifieke werkwijze van de nieuwsindustrie toont. Hierbij wijst hij ook op het duidelijke onderscheid tussen de ‘on’ en ‘off’ cultuur, datgene wat in de media mag en vooral niet mag gezegd worden. Als hiertegen gezondigd wordt, moeten zelfs journalisten spitsroeden lopen.
France is een lange beeldenstorm van interviews, reportages en journaals waarin France de Meurs het beste van zichzelf geeft en waarbij alles op maat van de kijk
er is gemixt tot een hapklare televisiebrok. Als de protagoniste zich naar haar journalistieke brandhaarden verplaatst, draait de cineast zijn hand er niet voor om om voor- en achtergrondprojecties te gebruiken om het artificiële van de hele situatie extra in de verf te zetten. In de scènes waarin France in kogelvrije vest een rebel als een paspop bepaalde bewegingen laat uitvoeren en hem een andere positie laat aannemen om zo fotogenieker over te komen, verandert deze satire in een gitzwarte komedie waarvan we dachten dat alleen de Denen die konden maken. In Léa Seydoux heeft Dumont de ideale actrice gevonden om de hooghartige France de Meurs te vertolken. Niet alleen komt ze uit een familie met een stevige basis in het Franse film- en mediagebeuren en is ze dus gepokt en gemazeld in die materie, Seydoux heeft voldoende acteerervaring om vlot over te schakelen van een cynische en arrogante manipulatrice in het begin, naar een meer gevoelig en bedachtzaam mens op het einde van de film.
France is een briljante mediasatire die ernstige vraagtekens stelt bij de stortvloed aan infotainment die we vandaag te slikken krijgen. De soms melodramatische manier waarop bepaalde maatschappelijke hete hangijzers in onze media worden behandeld, krijgt in deze film een flinke bolwassing. Een duidelijke waarschuwing naar de alomtegenwoordige nieuwsindustrie om hun taak in de toekomst iets ernstiger te nemen.
