Music Of The Spheres weet te verrassen met het totale gebrek aan kwaliteit. De nieuwste Coldplay zweeft tussen plat en pretentieus, met als enig, maar wel oogverblindend mooi, lichtpuntje de afsluiter van het album. Alles daarvoor? Gewoon skippen.
Houston, we have a problem. Ergens in het universum zweeft een zonnestelsel genaamd The Spheres. Het bestaat uit negen planeten, drie natuurlijke satellieten, één ster en een nevel. Elke planeet heeft ook een eigen taal waarin de inwoners hun ervaringen kunnen uitdrukken en bezingen. Op de Neon Maan I spreken ze EL1, op Neon Maan II spreken ze EL2. Op Kaotica spreekt men Kaotican, op Echo is het Spiegel Tekst, op Qblok, Kubik, op Calypso, Aquamarine, op Supersolar spreken ze Supersolis, op… moeten we echt nog doorgaan? En belangrijker: hoe high moet je zijn om te beslissen hier een heel album rond te bouwen? Want ja, op al die planeten bestaat in het hoofd van Chris Martin en co de beste uitvinding sinds vrolijke paddenstoelen: muziek. En ja, ze willen die heel graag delen.
Er is absoluut niks mis met een concept. Sterker nog, de ruimte als inspiratiebron heeft al fantastische muziek opgeleverd. Denk aan Bowies “Space Oddity” of “Rocket Man” van Elton John, tijdloze parels in een oneindig universum. Maar als je een plaat maakt waarvan het concept vraagt om een uitleg die langer is dan de technische handleiding van Battlestar Galactica, dan kun je er maar beter voor zorgen dat je met iets goeds op de proppen komt. En dat doet Coldplay met Music Of The Spheres helaas niet. Met uitzondering van twee nummers en een paar interludes klinkt het negende studioalbum van de Britse band als een kakofonie van banaliteit.
“Human Heart” en “Let Somebody Go” zijn nochtans nog duidelijk herkenbaar als Coldplay, maar schieten zwaar te kort qua muzikaliteit (weinig inspirerend geklingel) en tekst (opeenstapeling van clichés) om ons iets te laten voelen. In “Let Somebody Go” horen we vooral hoe gastartiest Selena Gomez en Chris Martin elkaar op vocaal vlak volledig missen. Hij probeert haar te hard te overschaduwen en klinkt daardoor geforceerd. De platte tekst trekt het nummer verder naar beneden met als dieptepunt het verbluffend ondiepe “Oh, it hurts like so / To let somebody go / To let somebody go / Oh-oh-ooh.” Blijkbaar waren de bijvoeglijke naamwoorden uitverkocht in het Spheres-zonnestelsel.
Nagel aan de doodskist van Music of The Spheres is “Humankind”. Een aaneenschakeling muzikale clichés waarin ongeveer elk dertien-in-een dozijn poplied ooit geschreven te horen is. De synths, de drums, de wazige achtergrondzang klinken al niet veelbelovend bij aanvang. Wanneer de hoofdmelodie doorbreekt, gloort een sprankje hoop aan de horizon, maar dat wordt ruw de nek omgewrongen door Martins stem, die in deze context vooral tenenkrommend nasaal klinkt. “Humankind” is een over the top draak, die thuishoort op het Eurovisiesongfestival. Dan pas zouden we dat tot vervelens toe herhaalde “I know, I know, I know, we’re only human” draaglijk vinden: als onze aandacht werd afgeleid door een acrobatische act op ijs.
In het Coldplay-universum doen ze ook niet moeilijk over originaliteit – dat wisten we al langer. Zo lijkt de intro van “People Of The Pride” verdacht veel op “Uprising”, een onbekend schijfje van een obscuur Brits bandje dat het wel voor elkaar kreeg om een space-influenced album te maken dat steengoed is. De samenwerking met BTS (de K-popsensatie van afgelopen jaar) “My Universe” wordt overigens ook overschaduwd door een plagiaatbeschuldiging aan het adres van BTS over hun hit “Butter”.
Het is niet allemaal kommer en kwel. Het ondertussen platgedraaide “Higher Power” is aanstekelijk, met drum-‘n-bassinvloeden die in deze uptempo oorwurm verrassend goed werken. Niets bijzonders, maar wel een verademing in het anders weinig boeiende geheel. De echte verlossing van Music Of The Spheres is het slotnummer dat eindelijk laat horen wat Coldplay op de rest van het album probeerde, maar faalde.
“Coloratura” is alles wat deze plaat had moeten zijn. In negen minuten en vijftien seconden wordt het ambitieuze concept kraakhelder gevangen. Met buitenaardse soundscapes, enigmatische opbouw en big-banggitaren die rond de zevende minuut losbarsten is dit een nummer van epische proporties. Op zijn best doet het denken aan de psychedelische sfeer van Pink Floyd zonder dat ontwapenende kantje van Coldplays beste werk teniet te doen.
Music Of The Spheres mag wat ons betreft eindeloos blijven zweven in dat andere zonnestelsel, maar “Coloratura”, daar mogen de mannen van Coldplay mee thuiskomen.
