Public Service Broadcasting :: Bright Magic

“Ich kann nicht eine Geschichte über Berlin schreiben; ich muss meine Geschichte über Berlin schreiben”. Als J. Willgoose, esq zijn plaat over Berlijn beschrijft, dan doet hij dat in het Duits. Want zo nauwgezet is hij wel. En ja: een plaat over Berlijn. We hadden het zelf ook niet zien aankomen van Public Service Broadcasting.

En het klinkt ook niet als Public Service Broadcasting. Maar zo is het dus. Dit is immers al lang niet meer dat groepje dat zo’n kleine tien jaar geleden begon door historische geluidsfragmenten van krautrock-achtige muziek te voorzien. Plaat na plaat schoof de groep op van dat basisidee, werd het geluidspalet verbreed; van funk in “Gagarin” naar soms woelige postrock op Every Valley, telkens geïnspireerd door de nieuwe era die de groep nu weer wilde verklanken.

Zo ging het van jaren veertig en vijftig naar de sixties van The Race For Space om op zijn derde album in de jaren zeventig en tachtig van de mijnstakingen te eindigen. Wat volgde was een uitstapje: een korte EP rond de ramp met de Titanic. Waren we terug bij af? Neen. We zijn bij het eindpunt. Frontman J. Willgoose, esq. verhuisde naar Berlijn en maakt met Bright Magic de soundtrack bij die stad: “Het is een album geworden over verhuizen naar Berlijn om er een album te schrijven over mensen die naar Berlijn verhuizen om er een album te schrijven.” En natuurlijk doe je dat in de Hansa Studio’s. Waar anders?

Berlijn is veel. Stad van Bismarck, de eerste rijkskanselier. Stad van Dietrich, de diva. Van Bowie, het genie. Willgoose doet geen moeite om het allemaal te vatten, maar herleidt het tot drie fasen. Om te beginnen de opbouw van de mythe, het industriële Berlijn van de late negentiende eeuw. Je hoort het in openingstrack “Der Sumpf (Sinfonie der Groβstadt)”, waarin de stad oprijst uit het moeras. Met “Im Licht” bevinden we ons op het lichtfestival van 1928; de stad leeft.

We zijn ver weg van de krautrock van weleer. Voor deze plaat ging Public Service Broadcasting te rade bij de synthboer van Vangelis. Het resultaat klinkt bij momenten erg als vroege M83. “Der Rhythmus der Maschinen” brengt het geluid van al dat industrieel geweld – veel daarvan gesampeld uit Walter Ruttmans “Wochenende”, een documentaire ode aan het Berlijn van de roaring twenties – met donderende percussie. Een schijfrem is een alleraardigst aambeeld, zo blijkt. Natuurlijk is Blixa Bargeld de gids: “Aufschlage links. Aufschlage rechts”

De stad is gevestigd, de stad bruist: “People, Let’s Dance” Public Service Broadcasting neemt Depeche Modes “People Are People” en draait de baslijn binnenstebuiten tot een nieuw nummer. Het heeft iets ‘gimmicky’ dat de Neue Deutsche Welle ook zo slecht heeft doen verouderen, maar het werkt, zelfs al denken we toch altijd even aan Clouseau.

Marlene Dietrich ziet een nummer later dat het niettemin goed is: “I’m my own creation” “Blue Heaven” is meteen het meest klassieke Public Service Broadcasting-nummer. En dan zijn we al toe aan de laatste fase, een abstracte reflectie over het nu van de stad. Vorm en klank reflecteren dat in Berlijns meesterwerk Low; ook dit is een “tweede plaatkant” vol instrumentale muziek.

Hoe goed ook, het is vooral een heruitgave van wat Bowie op die legendarische langspeler deed. Willgoose, drummer Wrigglesworth en manusje-van-alles J.F. Abraham brengen meer dan competent hun versie van die feiten, maar het blijft wel dat: een hervertelling, een vingeroefening. Het is niet de richting die Public Service Broadcasting uitmoet.

Het laatste woord is aan Weimar-era-danseres Anite Berber en haar gedicht “Kokain, Gib Mir Das Lich”. “Was war das? Von der großen Menschheit ein Stück. Vorbei, verweht, nie wieder”, leest actrice Nina Hoss. En dat is dat.

Soms moet je loslaten voor je eerlijk kunt horen wat je in handen hebt. De vierde van Public Service Broadcasting is niet wat je van deze groep had verwacht. Dit is het album van een zoekende band die uit zijn zelf opgelegd carcan wil breken en daarom uit alle macht spartelt. Niet alles op Bright Magic wijst naar de toekomst, maar de oefening op zich is wel de moeite waard geweest. Waar het nu heengaat, horen we binnen enkele jaren wel.

7.5
PiaS

verwant

Eindejaarslijstje 2023 van Matthieu Van Steenkiste

Afgaand op wat hieronder staat was 2023 vooral wat...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

Bleak + Public Service Broadcasting :: 4 november 2018, Kavka (Antwerpen)

Geen stilzitten bij Public Service Broadcasting: een dik jaar...

Public Service Broadcasting :: White Star Line EP

Na de jaren veertig, vijftig, zestig en zeventig leek...

Public Service Broadcasting :: Titanic Suite

Geef Public Service Broadcasting een hoop oude stemmen, en...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in